Paweł Tumiło - terapeuta ds uzależnień

26/07/2025

🎙️ Z PAMIĘTNIKA DROGI – MONAR 40 LAT

Nie ma dnia, w którym bym o tym nie pamiętał..

25 lat temu siedziałem tu jako jeden z nich..

Miałem mniej siły, mniej nadziei, więcej lęku..

Paliłem papierosa w cieniu palarni i myślałem, czy dam radę przeżyć jeszcze jeden dzień..

Dziś wracam jako ktoś, kto nie tylko przeżył – ale odnalazł siebie..

Nie jestem gościem..

Nie jestem tylko absolwentem..

Jestem częścią tego miejsca..

Przesiąkłem nim..

Jest we mnie ta sama wiara, która mnie wtedy ocaliła – wiara w drugiego człowieka..

To nie jest tylko ośrodek..

To miejsce, w którym Bóg (lub życie – jak kto woli) wyciąga rękę po tych, którzy myślą, że już nikt po nich nie sięgnie..

Przez te wszystkie lata grałem tu koncerty, prowadziłem rozmowy, patrzyłem w oczy ludziom, którzy szukali czegoś więcej niż tylko trzeźwości – szukali powodu, by żyć..

Dziś, kiedy stanąłem przed nimi w czasie 40-lecia Marianówka, nie mówiłem z papieru..

Mówiłem z serca..

Bo wiem, że każde słowo, które nie przejdzie przez duszę, nie dotrze do duszy..

Dziękuję tym, którzy trwają tu od lat – kadrze, terapeutom, przyjaciołom..

Ale dziękuję też tym, którzy właśnie zaczynają..

Niech Wasza historia pisze się nie przez to, co było – ale przez to, kim możecie się stać.

Bo Monar to nie koniec drogi..

To początek czegoś lepszego..

24/07/2025

Spotkanie terapeutyczne - ”NA SALI TERAPEUTYCZNEJ..”
- chwila z życia ośrodka MONAR od wewnątrz..

Abun d’bashmaya,
nethqadash shmakh.
Tethe malkuthakh.
Nehwe sebyanach
aykanna d’bashmaya af b’ar’a.
Lahman d’sunqanan hab lan yomana.
Ushboq lan hawbayn
wahtahyn aykana d’af hnan
shbwoqan l’hayyabayn.
Wela talan l’nesyuna,
ela patzan min bisha.
Metol dilakhie malkutha
wahayla wateshbuhta l’alam almin.
Ameyn.

Społeczność Marianówka, wspaniali ludzie, pełni emocji, ciepła i wrażliwości.. Każda z tych osób trafiła do tego miejsca z powodu tego co przynosi życie oraz zawodu jakie niesie ze sobą jego ciemna strona.. Oni wcale nie są gorsi od innych, bo czują mocniej, bo widzą więcej, inaczej..

Wspaniała kadra terapeutów, psychologów oraz psychoterapeutów dba o ich codzienność, relacje które budują na nowo każdego dnia.. Bo każdy dzień dla nich w tym miejscu jest zwycięstwem 💪🏻

22/07/2025

Z PAMIĘTNIKA DUSZY:

- SPOKÓJ WEWNĘTRZNY

Doszedłem do momentu w życiu, w którym coś we mnie pękło – a może raczej: coś się we mnie przebudziło..

Zrozumiałem, że nie każda relacja jest warta ratowania, że nie każdy konflikt wymaga mojego udziału, a nie każda rana – mojej obecności..

Przez lata łudziłem się, że wystarczy dobra wola, wytrwałość i serce na dłoni, żeby zbudować coś prawdziwego nawet z tymi, którzy od początku nie potrafili ani przyjąć, ani oddać..

Długo wierzyłem, że da się kogoś „przekonać” do uczciwości, bliskości, wzajemności – jeśli tylko wystarczająco mocno będę chciał..

Ale ta wiara kosztowała mnie zbyt wiele: spokoju, zdrowia, a czasem wręcz godności..

Przełom nastąpił wtedy, gdy zrozumiałem, że życie nie polega na nieustannym gaszeniu pożarów i uzdrawianiu relacji, które od początku były chore..

Emocjonalne i psychiczne wycieńczenie to nie jest cena, jaką powinienem płacić za czyjąkolwiek obecność..

Jeśli ktoś przynosi chaos, niech odchodzi z tym chaosem. Jeśli ktoś zatruwa, niech zabierze truciznę ze sobą..

Dziś wiem, że spalenie niektórych mostów to nie akt złości, lecz odwagi..

Odsunięcie się od ludzi, którzy nie niosą nic poza dramatem, to nie ucieczka, tylko wybór..

Wybór życia..

Zacząłem tworzyć własne granice – nie po to, by się odgradzać, ale by chronić to, co we mnie najcenniejsze..

Dziś moja przestrzeń musi być miejscem, gdzie oddycha się lekko, a ludzie są źródłem inspiracji, nie niepokoju..

Codziennie na nowo wybieram relacje, które mnie karmią, a nie te, które mnie wypalają..

Uczę się rozpoznawać momenty, gdy milczenie jest mądrzejsze niż tłumaczenia..

Gdy odejście jest uzdrowieniem, a nie porażką..

Porównuję to do odcięcia martwej gałęzi: może boleć, ale ratuje całe drzewo..

Nie tracę już czasu na tarzanie się w błocie cudzych chaosów..

Życie jest zbyt krótkie, by dzień po dniu kruszyć się przez tych, którzy nie potrafią widzieć dalej niż czubek własnych emocji..

To, komu pozwalamy wpływać na nasze życie, zawsze jest naszym wyborem..

I ja swój wybór już podjąłem..

Wybieram pokój, który nie błyszczy – ale koi..

I wybieram go każdego dnia, bez żalu, bez zwątpienia..

22/07/2025

21/07/2025

Przecież to tylko kolega, czego się czepiasz, czemu mi nie ufasz.. Prawda ?

21/07/2025

Na specjalną okazję 40 rocznicy, przyjaciele Marianówka zagrali dla wszystkich gości kompozycje napisaną właśnie na tą okazję 👏🏻💪🏻

21/07/2025

Niesamowity wokal Olivki, jednej z pacjentek naszego ośrodka uzależnień w Marianówku 🙂

20/07/2025

Elżbieta Zielińska – certyfikowany specjalista psychoterapii uzależnień..

Przewodnicząca Stowarzyszenia MONAR zagościła w naszym ośrodku aby spędzić z nami okrągłą 40 rocznicę wśród naszych leczącej się kadry przyjaciół i pacjentów..

Po śmierci Marka Kotańskiego Elżbieta Zielińska przejęła obowiązki przewodniczącej domów Monar - Markot.

19/07/2025

🕯 Z drugiej strony mocy
– 40 lat Marianówka 🕯

Było lato. Miałem 19 lat i więcej ran niż nadziei..

Byłem pacjentem..

Z twarzą schowaną w rękach, z głową pełną bólu i sercem, które nie potrafiło już ufać ani sobie, ani światu..

Tu – w Marianówku – dostałem szansę..

Nie była to łatwa szansa. Nie była magiczna..

To była prawda – bez znieczulenia..

To była wspólnota – ludzi pogubionych, ale walczących..

To była cisza poranków, krzyk w grupach i pierwsze rozmowy, które naprawdę bolały – bo dotykały miejsc, których nie chciałem już czuć..

Minęło 25 lat..
Dziś stoję po drugiej stronie..

Nie jako ktoś lepszy..

Ale jako ktoś, kto nie zapomniał, jak to jest być tamtym chłopakiem z pokrzywioną duszą..

Dziś jestem jednym z tych, którzy niosą światło – tym, którzy przychodzą z mroku..

I to nie ja jestem bohaterem tej historii – bo każdy pacjent, który przyjeżdża tu z resztką sił, już jest bohaterem..

Marianówek..

To nie jest tylko miejsce..
To jest głęboka pamięć..
To jest dom. To jest korzeń..

To tu nauczyłem się oddychać..

To tu nauczyłem się płakać bez wstydu..

To tu – po raz pierwszy – usłyszałem, że mam wartość..

Dziś świętujemy 40 lat tego Ośrodka..

A ja składam głęboki ukłon tym, którzy byli przede mną, i tym, którzy będą po mnie..

Bo Marianówek to nie historia jednostki – to tysiące dusz, które odzyskały głos..

Z wdzięcznością..
Z pamięcią..
Z sercem..

Paweł
(dawniej pacjent.. dziś terapeuta.. zawsze człowiek..)

19/07/2025