Psychotherapy You Katarzyna Ginalska

05/09/2025

𝐘𝐨𝐮𝐫 𝐭𝐡𝐞𝐫𝐚𝐩𝐲 𝐢𝐬 𝐧𝐨𝐭 𝐩𝐫𝐨𝐠𝐫𝐞𝐬𝐬𝐢𝐧𝐠? 𝐂𝐡𝐞𝐜𝐤 𝐰𝐡𝐚𝐭 𝐦𝐢𝐠𝐡𝐭 𝐛𝐞 𝐭𝐡𝐞 𝐫𝐞𝐚𝐬𝐨𝐧

Let’s talk about accountability today. Accountability is a solid characteristic that only grown-ups have. Children only learn it throughout the upbringing. This is where the situation gets tricky already, because when you sit in psychotherapist’s office, you also bring your inner child over. If this is the first time you hear this term, your inner child is your child-like part that has been there forever and shows up once in a while in your adult life. It can be fun and spontaneous, but also can mess up with your decisions. Your inner child has its emotions, coping mechanisms, ideas on the world and people. Your inner child has survived and made its way to the grown-ups’ world and faces issues the best they can- as a child.
This is how I often summarise the cause of mental struggles. Coping mechanisms that used to work back in the difficult day, in an unrestful childhood, no longer work and here and now turn out to be rigid, inappropriate and inhibiting. They make our life and relatinships miserable.

So how can a therapist tell their client, who’s in an inner child mode, that “It is you who is creating the unrest and misfortune.” Not gonna happen. This is harsh and cruel. You cannot hold a child truly accountable if they’re probably still learning. It just doesn’t make sense. So what does?

𝐒𝐨𝐨𝐭𝐡𝐞 𝐲𝐨𝐮𝐫 𝐢𝐧𝐧𝐞𝐫 𝐜𝐡𝐢𝐥𝐝

There's a certain conflict. It’s a grown-up who came to therapy. He or she took a brave decision to risk a change in their life because they can no longer keep this way. How to resolve the conflict between an inner child who has its ways and a grown-up who seeks change. Inner child expresses his need: “Help me please, hold my hand and take away my pain.” It's a need to be nurtured and guided, and it's also a very good sign in therapy. It means unconscious child mechanisms surface up and one can finally notice them, hear and examine them, feel them, take care of them and let them go. If all these child needs had once been met by the parents, there wouldn’t be mental problems here and now. The stage of caressing your inner child can take some time in therapy- months, even years for some. Because years of neglect cannot be reframed just in a switch. Getting to the point, what does it have to do with accountability?

𝐀𝐜𝐤𝐧𝐨𝐰𝐥𝐞𝐝𝐠𝐞 𝐲𝐨𝐮𝐫 𝐬𝐮𝐟𝐟𝐞𝐫𝐢𝐧𝐠, 𝐭𝐡𝐞𝐧, 𝐢𝐭’𝐬 𝐭𝐢𝐦𝐞 𝐭𝐨 𝐛𝐞 𝐚𝐝𝐮𝐥𝐭.

While it's necessary to open childhood wounds, experience difficult feelings, and blame parents for their wrongdoing, this is just a phase. A necessary stage to overcome, close and move forward. However, some people stop at this stage and live in perpetual resentment, regret, and hope that their parents will eventually change. They do not do it consciously. It's a deeply hidden pattern called repetition compulsion. Repetition compulsion must be stopped. Otherwise nothing will change. And this is where the aforementioned accountability comes back. To make matters worse, a client doesn't want to take responsibility for their own life. They would then have to acknowledge that they, too, are doing something wrong. It’s so much easier to shift the blame onto someone else, to conveniently assume the role of victim. It’s so much harder to admit that my fate is in my own hands, and if I suffer, I probably have a part in it. It is a difficult realization, I agree. We have all been there- change requires effort. Effort is not attractive, and effort combined with pain lies against human nature.

𝐌𝐲 𝐟𝐚𝐮𝐥𝐭?

Irvin Yalom, a renowned existential psychotherapist, puts it this way:

“Responsibility means authorship. To be aware of responsibility is to be aware of creating oneself, one's destiny, one's life situation, one's feelings, and—if so—one's SUFFERING. No real therapy is possible for a patient who refuses to accept such responsibility and persists in blaming other people or other forces for their own misfortune. A person is responsible for their own life—not only for their own actions, but also for their inactions.”

There are many therapeutic approaches and the common motif in every one of them is the role of accountability. Until we confront this uncomfortable and painful truth, we will not move forward therapeutically. This requires courage, but also the pain of growing up. Embracing adulthood. Choosing a more difficult path, yet one that is more satisfying.

𝐓𝐡𝐞 𝐫𝐞𝐢𝐧𝐬 𝐚𝐫𝐞 𝐢𝐧 𝐦𝐲 𝐡𝐚𝐧𝐝𝐬

There's something very comforting about this. Since I'm the author of my suffering, I can do something about it. I don't have to be insecure or helpless, dependent on anyone else. I can take conscious control of my life and, step by step, choose how I want to live it. Now, ask yourself: How do I contribute to my misery?

Do I overanalyze?
Do I allow too much?
Do I take on too much?
Do I not follow my needs and gut?
Do I try to please everyone?
Do I expect someone to figure it out?
Do I not ask for what I want?
Do I believe that because I want something, others must want the same?
Do I withdraw?
Do I dwell in the past and hold grudges?
Am I blind to the good?

And I do that what for? How does that make me feel?

I leave you with your answers. Have a good day. ☯︎
_________________________________________________________
Katarzyna Ginalska
Psychotherapy in English - online

Thinking of therapy? You can book your session here: https://psychotherapy-you.eu/?page_id=237

25/08/2025

Sometimes it takes another person, who is there for you, to break the painful pattern and re-connect to the potential you've always had.

To stop.
To listen.
To see.
To feel.
To let go.
To move on.

Psychotherapy in English- Psychotherapy Online

Check available dates here: https://psychotherapy-you.eu/?page_id=148

22/08/2025

Huge topic! Increased awareness is what I absolutely love about nowadays. I know what I will be singing with my girl today.

She became an overnight TikTok sensation after she posted a video of herself leading students in the sing-along — racking up a staggering 92 million views in just over a week.

08/08/2025

100% true. Good and bad news

I wish I could tell you that healing just happens, like a wave that washes over you, effortlessly erasing years of survival patterns....

But the truth is, healing isn’t magic — it’s a choice. And not just a one-time choice, but one we make over and over again.

You heal when you decide to stop running on autopilot. When you catch yourself reacting in the same old ways and, instead of letting the pattern take over, you pause. You choose differently. You step into discomfort, not because it’s easy, but because it’s worth it.

You grow because YOU deserve to live a life that isn’t ruled by old wounds. A life where you’re free to connect, to breathe deeply, and to show up as your truest self....

And you do it for your children because they deserve to see what it means to grow — not from perfection, but from commitment.

Every conscious choice you make becomes a quiet revolution in your family. You’re not just breaking patterns; you’re building something new. A legacy of connection, awareness, and love.

Healing isn’t about getting it right every time. It’s about choosing to try. Choosing to grow. Choosing to become the person you and your children both deserve.

And with each choice, you’re not just transforming your story — you’re planting the seeds for theirs. ❤️

Quote Credit: ❣️

Follow for more

03/08/2025

𝐔𝐧𝐝𝐞𝐫𝐬𝐭𝐚𝐧𝐝𝐢𝐧𝐠 𝐩𝐬𝐲𝐜𝐡𝐨𝐭𝐡𝐞𝐫𝐚𝐩𝐲

What is therapy about and how is this supposed to help me? – many people ask this question when deciding whether to invest their time and money in regular psychotherapy meetings, which extend over months and even years rather than weeks. Initially, there’s usually hesitation, scepticism or anxiety; only after you have hit a proverbial wall and can’t cope on your own, do you feel that you need the help of a specialist.

𝐇𝐨𝐰 𝐢𝐭 𝐰𝐨𝐫𝐤𝐬

The answer begins with a definition. There are tons of them, but they all have one key feature in common. Psychotherapy is a method of collaborative treatment (or, if you prefer, personal development) based on a RELATIONSHIP. Through psychological interventions, we work together to achieve the changes the client (or patient, if you prefer) wants to make to live an easier, and more fulfilling life. And that keyword, relationship (rapport), is paramount here. Without this, you won’t move forward or grow in therapy sessions. In fact, you can do yourself damage and reinforce detrimental patterns, and, to make matters worse, discourage yourself from seeking this form of help.

𝐓𝐡𝐞 𝐦𝐨𝐬𝐭 𝐧𝐚𝐭𝐮𝐫𝐚𝐥 𝐪𝐮𝐞𝐬𝐭𝐢𝐨𝐧

A common question in the session goes: What should I do? (Please solve my problem). It’s a natural need to ask this question. When you go to a specialist with an issue, you expect them to solve it. But in psychotherapy, the matter is a bit more complicated. Because the solution, the cure, is a path that everyone must discover, walk, and experience on THEIR OWN, and all of this should take place in a supportive relationship.

𝐖𝐡𝐲 𝐢𝐭 𝐦𝐚𝐭𝐭𝐞𝐫𝐬

The vast majority of mental health problems stem from childhood, when a person established their first, most important, exemplary bond, which shaped their later relationships and also formed the foundation of their personality. In short, if in your first close relationship, most often with your parents- mother especially, something (a lot) went wrong—your needs were regularly neglected—you may have grown into an adult who cannot fully take care of themselves. And to compensate for this deficit, you need to be again in a relationship that will enable you corrective experience. This relationship must be healthy, based on clearly defined rules, predictable, and accepting. A healthy therapist’s personality also plays a significant role here, because whether we like it or not, during therapy, you internalize the therapist, meaning you carry them at the back of your mind as a support in difficult everyday situations and as a point of reference, sometimes even an authority. This relationship allows for the re-creation of childhood defense mechanisms, which were intended to help the child survive all the struggles of the past, but in adulthood, they aren’t necessarily useful- they may cause more harm than good.

𝐈𝐧𝐧𝐞𝐫 𝐜𝐡𝐢𝐥𝐝

In general, a whole host of so-called symptoms with which patients come to the office stem from stepping into the child’s shoes. You fear rejection, you lose your temper a lot, you like to take revenge, you passively wait for the other to guess what you need in the moment, you are scared and helpless etc. These are all child-like behaviors. And your inner child must first feel safe in the office, with another person, before they can expose their vulnerable self and take in from the therapist what they had been missing. They will have a new, corrective experience. They will be able to be bold and re-learn how to regulate emotions, how to set boundaries, how to make decisions, how to withstand uncertainty and make sense of complexities in people’s character. And also to relive past baggage, because after all, they are already adults and capable of bearing/processing the burden of the past.

None of this will happen if there is no relationship, trust, and diving under the surface is just impossible. You won’t benefit from certain interventions because they might be too difficult, and you will run away eventually and never dare to try new ways of behaviour.

𝐂𝐡𝐨𝐨𝐬𝐞 𝐲𝐨𝐮𝐫 𝐭𝐡𝐞𝐫𝐚𝐩𝐢𝐬𝐭 𝐜𝐚𝐫𝐞𝐟𝐮𝐥𝐥𝐲 𝐚𝐧𝐝 𝐢𝐧𝐭𝐮𝐢𝐭𝐢𝐯𝐞𝐥𝐲

That’s why it’s so important to choose a therapist whom you trust and who creates the right atmosphere. Who attracts you with something you long for. Who understands you. Who speaks a lot or not, who is specific and sharp or warm and gentle. Energetic or calm. A woman or a man. Each to their own. As young people say, there has to be a 'vibe’ between you and the therapist. Some clients are too polite to follow their gut and remain stuck in an unsuccessful therapeutic relationship. Their frustration and discouragement with psychotherapy grows- a method which, in fact, has a very high and proven effectiveness.

𝐑𝐞𝐩𝐞𝐚𝐭, 𝐫𝐞𝐩𝐞𝐚𝐭

Last but not least, no bond will develop unless the sessions are regular. Only after making a commitment to yourself to attend a session once a week can a therapeutic relationship develop. How long does it take? It varies from person to person. With high motivation, it can happen as quickly as two months. However, with more inhibited persons, it takes longer and that’s ok.

We could go on and on about how psychotherapy works and what benefits it brings. But the most important thing is that it’s not the specific exercises, therapeutic tools, or pre-made scripts that will have a healing effect on you. Change will begin to happen as if suddenly. It will be difficult to pinpoint when and what happened. This is a common observation— I don’t know how exactly, but something changed, it’s easier now. And that’s the point. The bruised subconscious has received the attention and care it needed and no longer needs to manifest in symptoms. Attention and care both from the therapist and the client.

15/07/2025

Well-deserved (always) rest 🩵

26/06/2025

Kto z Warszawy i ma nastolatka w potrzebie, to bardzo fajna opcja się pojawiła. Warto działać szybko zanim skończą się miejsca.

23/06/2025

𝗗𝗹𝗮𝗰𝘇𝗲𝗴𝗼 𝘁𝗲𝗿𝗮𝗽𝗶𝗮 𝗻𝗶𝗲 𝗶𝗱𝘇𝗶𝗲? 𝗜 𝗻𝗶𝗲 𝗽𝗼́𝗷𝗱𝘇𝗶𝗲 𝗻𝗮 𝗽𝗲𝘄𝗻𝗼 𝗷𝗲𝘀́𝗹𝗶 𝘁𝗲𝗻 𝗷𝗲𝗱𝗲𝗻 𝘄𝗮𝗿𝘂𝗻𝗲𝗸 𝗻𝗶𝗲 𝘇𝗼𝘀𝘁𝗮𝗻𝗶𝗲 𝘀𝗽𝗲ł𝗻𝗶𝗼𝗻𝘆.

Dzisiaj kilka słów o odpowiedzialności. Czyli domenie dorosłych ludzi. I już w tym miejscu zgrzyta ponieważ na fotelu w gabinecie- jak już się bezpiecznie poczują, siedzą dzieci. Nie dosłownie oczywiście, ale nasze dziecięce części, nasze dziecięce emocje, nasze dziecięce sposoby radzenia sobie z problemami. Wewnętrzne dziecko “przetrwało się” do świata dorosłych i strasznie się w nim męczy. Tak można w skrócie opisać też przyczynę naszych problemów psychologicznych. Sposoby radzenia sobie wyniesione z domu rodzinnego, które były świetne na przetrwanie w tym domu, w dorosłości okazują się jakieś nieadekwatne, sztywne, powodują problemy.
Wracając do dzieci- jak można temu małemu/ tej małej rozżalonej, rzucić, że "powodem twojego cierpienia tu i teraz jesteś ty." No okrucieństwo, brak wyczucia i niedelikatność co najmniej. Jak kazać dziecku być odpowiedzialnym? To samo sobie przeczy.

𝗨𝗸𝗼𝗶𝗰́ 𝘄𝗲𝘄𝗻𝗲̨𝘁𝗿𝘇𝗻𝗲 𝗱𝘇𝗶𝗲𝗰𝗸𝗼

Ale przecież na terapię zgłosił się jednak dorosły. Podjął decyzję, że chce coś zmienić w swoim życiu i dłużej sam tak nie da rady. Jak to pogodzić, kiedy znowu wskakuje tryb dziecięcy, “Pomóż mi proszę terapeuto i rozwiąż moje problemy. Poprowadź mnie za rękę. Usuń moje cierpienie.” Mamy do czynienia z dziecięcym pragnieniem, by ktoś się nami zaopiekował. I teraz uspokoję, że to bardzo dobrze. Wspaniale, że dziecięce części się uaktywniają w relacji terapeutycznej, ponieważ można się im na powrót przyjrzeć, mogą w końcu wybrzmieć, mogą znaleźć swoje ukojenie i troskliwą opiekę. Gdyby te wszystkie potrzeby zaspokoili dawno temu dorośli, nie byłoby dziś tych problemów. Ta część głaskania swojego wewnętrznego dziecka może trochę trwać w terapii. Mówię tu raczej o miesiącach aniżeli tygodniach. Lata zaniedbań i tkwienia w wyuczonych szkodliwych schematach nie uleczą się w 4 tygodnie. Ale wracam do brzegu. Jaki to ma związek z odpowiedzialnością?

𝗝𝗲𝘀𝘁 𝗰𝘇𝗮𝘀 𝗻𝗮 𝘄𝘀𝘇𝘆𝘀𝘁𝗸𝗼. 𝗡𝗮 𝗱𝘇𝗶𝗲𝗰𝗸𝗼 𝗶 𝗻𝗮 𝗱𝗼𝗿𝗼𝘀ł𝗼𝘀́𝗰́

Taki, że o ile potrzebne jest otwarcie dziecięcych ran, przeżycie trudnych uczuć i obwinienie rodziców o swoje krzywdy, to jest to tylko etap. Etap konieczny do przejścia i zamknięcia, by ruszyć do przodu. Niektórzy jednak na tym etapie się zatrzymują i żyją w wiecznych pretensjach, żalu, nadziei, że rodzice w końcu się zmienią. I tu wraca rzeczona odpowiedzialność. Taka osoba nie chce brać odpowiedzialności za swoje życie. Musiałaby wtedy uznać, że ona również coś źle robi. O ile łatwiej jest zrzucić winę na kogoś innego. Przyjąć dogodną rolę ofiary. O ile trudniej przyznać, że mój los jest w moich rękach i jeśli cierpię, to zapewne mam w tym swój udział. A trudne jest to dlatego, że zmiana wymaga wysiłku. Nikt się sam z siebie nie garnie do wysiłku, a trudnego to już w ogóle- nie to leży w ludzkiej naturze.

“Odpowiedzialność oznacza autorstwo. Być świadomym odpowiedzialności to być świadomym tworzenia siebie, swojego przeznaczenia, sytuacji życiowej, uczuć oraz- gdy tak się składa- SWOJEGO CIERPIENIA. Żadna rzeczywista terapia nie jest możliwa w przypadku pacjenta, który nie zaakceptuje takiej odpowiedzialności i będzie z uporem oskarżał innych ludzi albo inne siły o własne nieszczęście. Człowiek jest odpowiedzialny za swoje życie- nie tylko za własne działania, lecz również za zaniechane działania. “To cytat Irvina Yaloma, uznanego psychoterapeuty egzystencjalnego, który pisze o odpowiedzialności jako podstawie dobrego wyniku terapeutycznego. Jest bardzo wiele nurtów terapeutycznych, blisko kilkaset, a tych głównych kilkanaście. Częścią wspólną każdego nurtu terapii jest rola odpowiedzialności. Dopóki nie zmierzymy się z tą niewygodna i bolesną prawdą, nie pójdziemy terapeutycznie do przodu. Wymaga to odwagi, ale też i bólu dojrzewania. Stanięcia do dorosłości. Wybranie drogi trudniejszej, ale w związku z tym dającej pełnię satysfakcji.

𝗟𝗲𝗷𝗰𝗲 𝘄 𝗺𝗼𝗶𝗰𝗵 𝗿𝗲̨𝗸𝗮𝗰𝗵

Jest w tym też coś bardzo pokrzepiającego. Skoro to ja jestem autorem swojego cierpienia, również ja mogę coś z tym zrobić. Nie muszę być niepewny lub bezradny, zależny od kogoś. Ja mogę przejąć świadomą kontrolę nad swoim życiem i krok po kroku dokonywać wyboru jak je chcę przeżywać.

To teraz zadajmy sobie pytanie: Jak ja to robię, że mi jest tak w życiu źle?

Analizuję?
Pozwalam na za dużo?
Biorę na siebie za dużo?
Nie słucham swoich potrzeb i intuicji?
Chcę dogodzić wszystkim?
Oczekuję, że ktoś się domyśli?
Nie proszę o to, czego chcę?
Uważam, że skoro ja czegoś chcę, to inni mają chcieć tego samego?
Wycofuję się?
Mieszkam w przeszłości?
Nie dostrzegam dobra?

I tym podobne, I tak dalej. Dobrego dnia :-)

26/05/2025

To all the Moms out there. You are one and only for your kids. No matter how many parenting mistakes you think you are making. You are doing an amazing job. Thank you for being there.

24/05/2025

𝐉𝐚𝐤 𝐝𝐳𝐢𝐚ł𝐚 𝐩𝐬𝐲𝐜𝐡𝐨𝐭𝐞𝐫𝐚𝐩𝐢𝐚?

𝘊𝘰 𝘵𝘰 𝘸 𝘰𝘨𝘰́𝘭𝘦 𝘫𝘦𝘴𝘵 𝘪 𝘫𝘢𝘬 𝘵𝘰 (𝘯𝘪𝘣𝘺) 𝘮𝘢 𝘮𝘪 𝘱𝘰𝘮𝘰́𝘤?- wiele osób zadaje sobie to pytanie stojąc przed podjęciem decyzji czy poświęcić swój czas i pieniądze na regularne spotkania z psychoterapeutą, które coraz częściej należy liczyć w latach aniżeli tygodniach. Okres wahania i sceptycyzmu bywa długi, raczej trafiamy do gabinetu jak już dotrzemy do przysłowiowej ściany, kiedy sami nie dajemy rady i czujemy, że potrzebujemy pomocy specjalisty.

𝗪𝗶𝗲̨𝘇́

No to jak to działa? Odpowiedź zaczyna się od definicji. Tych jest od groma, ale wszystkie mają jedną najważniejszą wspólną cechę. Psychoterapia to metoda leczenia (lub jak kto woli rozwoju osobistego) OPARTA NA RELACJI gdzie w wyniku oddziaływań, tzw. interwencji psychologicznych, pracuje się wspólnie w kierunku zmian jakie pacjent (lub jak kto woli klient) chce wprowadzić by żyło mu się lżej, łatwiej, pełniej. I to słowo klucz, 𝗿𝗲𝗹𝗮𝗰𝗷𝗮, jest tutaj najważniejsze. Bez tego w gabinecie do przodu nie ruszymy, nie rozwiniemy się, wręcz możemy sobie zaszkodzić i utrwalić szkodliwe wzorce, a na domiar złego zniechęcić się do tej formy pomocy.

Często w gabinecie słychać pytanie: 𝘐 𝘤𝘰 𝘫𝘢 𝘮𝘢𝘮 𝘻𝘳𝘰𝘣𝘪𝘤́? 𝘗𝘳𝘰𝘴𝘻𝘦̨ 𝘱𝘰𝘥𝘢𝘤́ 𝘮𝘪 𝘫𝘢𝘬𝘪𝘦𝘴́ 𝘳𝘰𝘻𝘸𝘪𝘢̨𝘻𝘢𝘯𝘪𝘦.
To naturalna potrzeba, jak idziemy do specjalisty z problemem, to po to, by on nam go rozwiązał. Ale w psychoterapii sprawa jest trochę bardziej skomplikowana. Bo rozwiązanie, wyleczenie, to droga, którą każdy musi SAM odkryć, przejść, przeżyć i to wszystko ma się odbyć we wspierającej relacji.

𝗗𝗹𝗮𝗰𝘇𝗲𝗴𝗼 𝘁𝗼 𝘁𝗮𝗸𝗶𝗲 𝘄𝗮𝘇̇𝗻𝗲?

Zdecydowana większość naszych problemów psychicznych ma swoje źródło w dzieciństwie, kiedy to nawiązywaliśmy pierwszą, najważniejszą, wzrocową więź, na której kształtowały się nasze późniejsze relacje, a także, która stanowiła podwalinę naszej osobowości. Mówiąc krótko, jeśli w pierwszej bliskiej relacji, najczęściej jest to matka, coś (dużo) poszło nie tak- nasze potrzeby nie były regularnie zaspokajane, to wyrośliśmy na dorosłych, którzy nie do końca potrafią o siebie zadbać. I żeby ten deficyt uzupełnić, potrzebujemy być znowu w relacji, która umożliwi nam korekcyjne doświadczenie. Ta relacja musi być zdrowa, oparta o jasno określone zasady, przewidywalna, akceptująca. Dużą rolę odgrywa tu również zdrowa osobowość terapeuty, ponieważ chcąc nie chcąc, w toku terapii uwewnętrzniamy terapeutę, czyli nosimy go trochę z tyłu głowy jako wsparcie w trudnych sytuacjach na co dzień i jako swoisty punkt odniesienia, a czasem nawet autorytet. To relacja pozwala na odtworzenie się dziecięcych mechanizmów obronnych, które miały za zadanie pomóc dziecku przetrwać domowy poligon, ale w dorosłym życiu powodują, że osoba ma z nich więcej szkody niż pożytku.

𝗪𝗲𝘄𝗻𝗲̨𝘁𝗿𝘇𝗻𝗲 𝗱𝘇𝗶𝗲𝗰𝗸𝗼 𝘄 𝗴𝗮𝗯𝗶𝗻𝗲𝗰𝗶𝗲

W ogóle cała masa tzw. objawów, z którymi pacjenci trafiają do gabinetu bierze się z wchodzenia w buty dziecka. Boję się opuszczenia, wybucham ze wściekłości, mszczę się, biernie czekam aż ktoś się domyśli, nadmiarowo coś czuję np. lęk, itd. I to nasze małe dziecko musi się najpierw poczuć bezpiecznie w gabinecie, z drugą osobą zanim będzie mogło się odsłonić i przyjmować to, czego mu brakowało. Doświadczać korekcyjnie. Będzie mogło ośmielić się i uczyć na nowo jak regulować emocje, jak stawiać granice, jak podejmować decyzje. A także przeżyć dawny bagaż, ponieważ jakby nie patrzeć jest już też dorosłe i jest w stanie unieść ciężar z przeszłości. Nic z tych rzeczy nie wydarzy się jeśli nie będzie relacji. Nie będzie zaufania i nie zejdziemy głębiej. Nie przyjmiemy niektórych interwencji, ponieważ będą za trudne i uciekniemy. Nie odważymy się nigdy na nowe sposoby zachowania.

𝗖𝗮𝘀𝘁𝗶𝗻𝗴 𝗻𝗮 𝗺𝗼𝗷𝗲𝗴𝗼 𝘁𝗲𝗿𝗮𝗽𝗲𝘂𝘁𝗲̨

Dlatego też tak bardzo istotne jest, żeby wybrać sobie terapeutę, który wzbudza nasze zaufanie i wprowadza odpowiednią atmosferę. Który przyciąga nas czymś, za czym sami tęsknimy. Który nas rozumie. Który mówi dużo, lub nie, który jest konkretny i ostry lub ciepły i delikatny. Energiczny albo spokojny. Co wolimy. Kobieta lub mężczyzna. Jak to młodzież mówi, musi być vibe. Niektórzy są zbyt grzeczni, żeby pójść za swoją intuicją i tkwią w nieudanej relacji terapeutycznej. Frustracja narasta i zniechęcenie do tej metody leczenia, która ma przecież bardzo wysoką i udowodnioną skuteczność.

Więź się jednak nie wytworzy, jeśli nie będzie też regularności spotkań. Dopiero podjęcie zobowiązania wobec siebie, że uczęszczam raz w tygodniu na sesję może zaskutkować relacją terapeutyczną. Ile to trwa? Kwestia indywidualna. Przy wysokiej motywacji może to być już nawet po 2 miesiącach. Lecz np. przy bardziej zahamowanych osobach trzeba dłużej poczekać.

O tym jak działa psychoterapia i co z niej dobrego wynika można by jeszcze tak długo. Ale najważniejsze jest to, że nie konkretne ćwiczenia, narzędzia terapeutyczne i gotowy scenariusz zadziała na nas lecząco. Zmiana zacznie zachodzić jakby znienacka. Ciężko będzie wyznaczyć kiedy i co się wydarzyło. To częste spostrzeżenie- 𝘯𝘪𝘦 𝘸𝘪𝘦𝘮 𝘫𝘢𝘬 𝘵𝘰 𝘴𝘪𝘦̨ 𝘥𝘻𝘪𝘦𝘫𝘦, 𝘢𝘭𝘦 𝘫𝘦𝘴𝘵 𝘫𝘶𝘻̇ 𝘫𝘢𝘬𝘰𝘴́ 𝘪𝘯𝘢𝘤𝘻𝘦𝘫.

I o to chodzi. Posiniaczona podświadomość dostała potrzebną uwagę i troskę i już nie musi o sobie przypominać w postaci objawów.

13/05/2025

Plus, if not above all,
love them,
hug them,
listen to them,
Acknowledge their feelings instead of diminishing them or offering solutions
and
SPEND QUALITY time with them.
And hug them again.

Just felt the urge to expand upon no 5. 🌼

06/04/2025

That’s the way to live. Regards for a not-so-sunny Kraków