Ustawienia Systemowe Dorota Barbachowska

01/07/2025

To tylko zdania. Proste. Oczywiste. Powtarzane... może tysiące razy. Ale kiedy w końcu docierają – coś w środku się zmienia.

„Masz prawo czuć to, co czujesz.”
„Nie musisz być silna cały czas.”
„To nie twoja wina.”
„Nie jesteś sama.”
„Twoje granice są ważne.”
„Nie musisz zasłużyć, żeby być kochaną.”

Te słowa brzmią jak banały. Jak złote myśli. Ale kiedy trafiają w moment, w ranę, w napięcie, które nosisz od lat, nagle stają się prawdą.

I płyną przez ciało.
Jak ulga. Jak łza, która w końcu mogła spaść.
Jak oddech, który nie musi być kontrolowany.

Rozwój to nie spektakularne odkrycia. Czasem to powrót do oczywistości. Ale tych poczutych, nie tylko zrozumianych.

Z miłością, Dorota Barbachowska

26/06/2025

A przecież tak niewiele chcę… Czasem powtarzamy to w ciszy własnego serca. Ja chcę tylko… Niewiele. Odrobinę czułości. Jedno spojrzenie, w którym zobaczę, że jestem ważna. Przyjmujące słowo. Jedno przytulenie, w którym poczuję: jestem bezpieczna.
Usłyszeć: przepraszam, jesteś ważna, twoje uczucia się liczą.

Tak bardzo zminimalizowałaś swoje oczekiwania. A i tak – nawet to okazuje się niemożliwe. Nawet tego nie możesz otrzymać.

Od rodzica. Od rodziców. Od partnera. Od dzieci.

I nie chodzi o to, że chcesz za dużo. Chodzi o to, że prawdopodobnie nigdy tego nie dostaniesz od innych.
Nie dostaniesz tego, co naprawdę cię nakarmi – dopóki sama się nie nakarmisz.

Bo właśnie tam, w tym braku, jest rana. Rana, która sączy się i boli.
Tam, gdzie wciąż – nieświadomie – stoisz z wyciągniętymi rękami.
Z sercem otwartym na nową odmowę. Na kolejny niedostatek.

Bo kiedyś nie dostałaś. Nie zostałaś zobaczona. Ukochana. Uznana. Przyjęta z tym i w tym, w czym byłaś. I ten głód wciąż cię prowadzi.

Nikt nie uleczy Twojej rany, nie zaspokoi głodu, dopóki nie zapytasz siebie:
Czego naprawdę potrzebuję?
Co mogę dziś dać sobie sama? Co mogę zrobić dla siebie?

I dopóki nie spojrzysz na tę ranę – taką, jaka jest –
dopóki nie przytulisz tego, co w środku ciebie płacze...
dopóki będziesz próbować nakarmić siebie tym, co mają dać inni –
życie będzie się kręcić wokół tej pustki.

Będziesz prosić. Będziesz płakać.
Będziesz się domagać – choć czasem w milczeniu.
Będziesz walczyć o miłość i uwagę.
Dopóki nie usiądziesz przy sobie.
Nie spojrzysz sobie w oczy.
I nie powiesz: ja ci to dam.

Nie matka. Nie ojciec. Nie partner. Nie dziecko.
Ja.

Wtedy wszystko zaczyna się zmieniać.
Z tego miejsca rodzi się dorosłość. Spokój.
I miłość, która nie musi żebrać.

Gdybyś potrzebowała wsparcia na swojej drodze dotarcia do siebie, zapraszam na indywidualne sesje ustawień systemowych online i stacjonarnie w Olsztynie. Możliwość pracy na warsztacie - już 29 czerwca w Olsztynie, więcej tutaj: https://fb.me/e/6ZyFlIXEn.

Z miłością, Dorota Barbachowska

24/06/2025

Szukasz miłości, a to TY...

Szukasz miłości,
a to TY JESTEŚ Oceanem Miłości.

Poszukujesz nauczyciela,
a to Życie jest Twoim nauczycielem.

Tęsknisz za spokojem,
a on zawsze spokojnie czeka.

Pożądasz bogactwa,
a nosisz w sobie nieodkryte skarby.

Dążysz do spełnienia,
a nie zauważasz,
że każda chwila jest już pełna.

Marzysz, aby być kimś,
a najwięcej zyskujesz,
gdy stajesz się nikim.

Uciekasz od cierpienia,
a to właśnie przez rany
wnika w Ciebie światło.

Pragniesz zobaczyć Boga,
a to On patrzy Twoimi oczami.

Chcesz wrócić do Domu,
ale nigdy go nie opuściłeś.

❤️‍🔥🏠🙏🏻

22/06/2025

Najkrótsza noc w roku, Noc Kupały.
Ogień, woda, wianki, intencje.
W kręgu kobiet, w kręgu mężczyzn.
W tańcu, w śpiewie, w wietrze.

Z żywiołami. Z tym, co chcemy pożegnać i tym, co zapraszamy. Blisko własnego wewnętrznego żywiołowi.

Wicie wianków – jak splatanie intencji.
Puszczanie ich na wodę – zaufanie prowadzeniu.

Tyle ostatnio się dzieje.
Może mniej słów tutaj, ale tyleż przemian.
Tyle bliskości ze sobą.
To tak, jakby słowo tego nie pomieściło,
a ciało – już tak.

To tak, jakby zniknął wewnętrzny przymus.
Na działanie „bo trzeba”, „bo należy”.
I pojawiła się przestrzeń.
Na odkrycie, że można inaczej.

To tak, jakby wysłuchać wielu wewnętrznych opowieści
i dotrzeć do siebie – bardziej, głębiej.
Bez napięcia.
Bez tego, że coś musi, że jakoś trzeba, że gdzieś należy.

Po prostu być.

Z miłością, Dorota Barbachowska

14/06/2025

- A jeśli... ja już nie wiem, co czuję. Nie wiem, dokąd chcę pójść, co zrobić. Kręcę się wokół tych samych spraw, codzienności. Nawet nie widzę, że mogłoby być inaczej.

- A gdzie jest tego centrum w Tobie?

- Chyba na sercu. Jakby coś zgniatało mi serce. I nie mogę oddychać pełną piersią.
Chyba też zapomniałam, jak to jest – oddychać naprawdę głęboko.

Masz podobnie?

Często nosimy ciężary, które nie są nasze. Oczekiwania i powinności, które nie są nasze. Emocje i mechanizmy obronne, które przyszły z rodu i osiadły w naszym ciele.

A ciało woła.
Przypomina.
Nie przez słowa.
Przez ścisk. Przez bezdech. Przez ciężkość. Przez napięcia.

Może to nie kryzys.
Może to zaproszenie.

Do tego, by zobaczyć, co tak bardzo domaga się zobaczenia, uznania, przyjęcia.

- Po co?

By nie musiało już wołać przez ból i cierpienie.
By wrócić do siebie – łagodnie i się rozgościć. By siebie zobaczyć w pełni.

Z miłością, Dorota Barbachowska

13/06/2025

Nie musisz dawać odpowiedzi, rad, by być drogowskazem.
Nie musisz mówić „z głowy”, wyjaśniać, prowadzić kogoś za rękę.
Czasem wystarczy Twoja obecność. Twoje bycie. Twoje słuchanie.

Ludzie nie przychodzą po mądrość z książek.
Oni przychodzą po czyjąś obecność, która nie znika w odmętach chęci naprawiania, ratowania, pouczania... gdy będzie trudno.
Do kogoś, kto wytrzyma ból, cierpienie, chaos.
Do kogoś, kto nie zamknie serca, kiedy pojawi się bezsilność.

Drogowskazem nie ten, kto wie najwięcej, kto da więcej.
To ten, kto stoi spokojnie, gdy inni się gubią.
To ten, kto ufa, że nawet bez słów – droga się wyłoni.
To ten, kto szanuje tajemnice duszy.

Jeśli czasem czujesz, że nie masz nic do dania – zobacz:
masz siebie.
A to może być dokładnie tym, czego ktoś właśnie potrzebuje.

Z miłością, Dorota Barbachowska

12/06/2025

Dziś mam w sobie ciszę.
Nie natchnienie. Nie gotowe odpowiedzi. Nie lekcję.
Po prostu ciszę.

Czasem to właśnie z niej przychodzi to, co prawdziwe.
Bo kiedy opadają wszystkie role, zostaje tylko obecność.
Bez udowadniania, bez ratowania.

Jeśli też tak masz – że coś w Tobie się zatrzymało, zamilkło, opadło…
może to nie pustka, tylko zaproszenie do nowego.
Do spotkania z tym, co prawdziwe, bezbronnie ciche – i silne w swojej prawdzie.

🌿W tej przestrzeni – ciszy, nie-wiedzenia, uważności – towarzyszę.
Nie jako ta, która „wie lepiej”, ale jako ta, która widzi, słyszy i współtowarzyszy.

Jeśli czujesz, że to dobry moment na własne ustawienie – na spotkanie z tym co u Ciebie ważne – zapraszam.
Online, lub stacjonarnie w Olsztynie.

📩 Napisz, jeśli chcesz się przyjrzeć temu, co w Tobie czeka – może od lat.
Messenger, kom. 504350822.

W służbie pojednania, Dorota Barbachowska

11/06/2025