Anna Ajdukiewicz- psycholog i psychoterapeuta

05/09/2025

Do rozwagi dla każdego ojca ❤️

💖 Dla małej dziewczynki ojciec jest pierwszą miłością w życiu.
To, jak na nią patrzysz, jak ją przytulasz i jak jej słuchasz, kształtuje to, jak pewnego dnia będzie patrzeć, przytulać i słuchać samej siebie.

Jeśli dobrze odegrasz swoją rolę, wyrośnie na silną i pewną siebie kobietę, która wybiera zdrowe relacje. Jeśli zawiedziesz, może dorastać czując się niewidzialna, mało wartościowa albo szukać w innych miłości i akceptacji, których nie znalazła w domu.

Ojciec towarzyszy córce na każdym etapie życia. Oto czego potrzebuje od ciebie w różnych momentach:

👶 1–3 lata: Niemowlę
Jest krucha, zależna, a ty jesteś jej bezpiecznym miejscem.
Potrzebuje: czułych objęć, spokoju, ochrony i twojej stałej obecności.
👉 Jeśli zawiedziesz tutaj, może dorastać z lękiem i trudnością w zaufaniu, że świat jest bezpieczny.

🌈 4–7 lat: Marzycielka
Pełna wyobraźni, magii i ciekawości. Chce cię naśladować, bawić się z tobą i czuć się zauważona.
Potrzebuje: zabawy, uwagi, słów, że jest odważna, mądra i dobra (a nie tylko „ładna”), oraz miłości, której nie trzeba zdobywać.
👉 Jeśli zawiedziesz tutaj, może dorastać myśląc, że na miłość trzeba zasłużyć.

🌍 8–12 lat: Odkrywczyni
Szukając niezależności, testuje granice. Wygląda na silną, ale jej serce nadal jest wrażliwe.
Potrzebuje: szacunku, przewodnictwa, jasnych, ale pełnych miłości granic i bezpiecznej przestrzeni do wyrażania emocji.
👉 Jeśli zawiedziesz tutaj, może dorastać niepewna siebie, bojąc się stawiać granice lub mówiąc „tak”, gdy chce powiedzieć „nie”.

🌸 13–21 lat: Przebudzenie
Od dojrzewania do dorosłości – hormony, tożsamość, pewność siebie… wszystko się zmienia.
Potrzebuje: spokojnej obecności, zaufania, więcej słuchania niż rad, szacunku i pewności, że jesteś z niej dumny.
👉 Jeśli zawiedziesz tutaj, może dorastać przekonana, że nie zasługuje na szacunek i będzie szukać potwierdzenia swojej wartości u innych.

✨ Tato, twoja obecność to fundament jej poczucia własnej wartości.
Twój sposób patrzenia na nią jest lustrem, w którym nauczy się widzieć siebie.
Nie chodzi o to, by być idealnym — chodzi o to, by być obecnym, kochać i zawsze pokazywać, że może na ciebie liczyć.

27/08/2025

❤️

"Wiesz Pusiu, co jest dzisiaj dla mnie najważniejsze?
Uwierzyłem w siebie i wiem, że jestem dobry, taki jaki jestem.
Nie muszę się już ścigać, żeby sobie to udowodnić.
Nie muszę się już porównywać.
Niech wygrywają Ci, co jeszcze muszą..."
Elżbieta Zubrzycka, Klara Wincenty

fot. Ernst Theimer

19/08/2025

❤️

"Bo najciężej jest ruszyć.
Nie dojść, ale ruszyć.
Dać ten pierwszy krok.
Bo ten pierwszy krok nie jest krokiem nóg, lecz serca.
To serce najpierw rusza, a dopiero nogi za nim zaczynają iść.
A na to nie tylko trzeba siły, ale i przeznaczenia,
żeby przemóc serce i powiedzieć, to ruszam".
Wiesław Myśliwski

fot. Remi Clinton

18/08/2025

Czy doświadczasz tego w swojej relacji? 🤗

Miłość 🖤🖤🖤

09/08/2025

Właśnie o to chodzi! ❤️

Wspierając, bądź jak koc w chłodny wieczór.
Koc nie zmienia pogody, ale pomaga się ogrzać.

Czasem, gdy ktoś bliski przeżywa coś trudnego – dziecko, partner, przyjaciel – nasz umysł natychmiast wchodzi w tryb zmiany.
„Spróbuj spojrzeć inaczej.”
„Może warto coś z tym zrobić.”
"A może spróbujesz...?"
"Wiesz co? Moja koleżanka też tak miała i wtedy..."

To są zdania, które mogą mieć dobre intencje.
Ale nie zawsze odpowiadają na to, co w danym momencie jest naprawdę potrzebne.

Bo zanim człowiek będzie gotów coś zmienić – potrzebuje być w czymś przyjęty.
Zanim uruchomi zasoby – potrzebuje doświadczyć, że może się zatrzymać.
Zanim zacznie działać – potrzebuje wiedzieć, że jego cierpienie ma prawo być.

To nie trwanie w użalaniu się. To ludzka potrzeba.
Potrzeba bycia zauważonym w bólu. Usłyszanym w niepokoju. Ogrzanym w smutku.

Wsparcie zaczyna się nie od zmiany, ale od obecności.
Od zdania: „To, co czujesz, ma znaczenie. I ja tu jestem.”

W psychologii mówimy czasem o funkcji ko-regulacji.
Zanim ktoś nauczy się regulować siebie – potrzebuje, by ktoś inny był z nim, kiedy emocje są trudne.
Tak jest zarówno z dziećmi, jak i z dorosłymi.
Potrzebujemy ludzi, którzy nie chcą nas naprawić – tylko najpierw są.

Oczywiście, działanie jest ważne. Zmiana ma znaczenie.

Ale zanim powiemy „może spróbuj tak”, warto najpierw powiedzieć:
„To brzmi ciężko. Opowiedz..."
"Słyszę, widzę twoje cierpienie i ból"
"Jestem. Przytulam. Otulam"

Dopiero ogrzani – możemy ruszyć dalej.
♡

Nie zaczynajmy od pogody.
Zacznijmy od koca. Od ciepła.
Od otulenia.

♡

13/07/2025

❤️

Narcyzm niemal zawsze wynika z traumy. Cały narcystyczny sposób funkcjonowania – wielkościowość oraz wyzbywanie się części self – stanowi formację obronną. Fakt ten może być trudny do zauważenia w kontakcie z bardzo narcystycznymi osobami, ponieważ wywołują one w ludziach silne reakcje rozmaitego rodzaju – sprawiają, że odczuwamy chęć ucieczki, lęk, złość i tak dalej.
Jedna z trudności w leczeniu osoby narcystycznej polega na tym, że nie jesteśmy w stanie odkryć natury jej traumy, dopóki nie przedostaniemy się przez część obron. Możemy dostrzegać, że w dzieciństwie pacjent przeżył jakąś straszliwą katastrofę, lecz rozmowa o tym nie przyniesie żadnej wartości terapeutycznej, jeżeli nie nawiążemy kontaktu z emocjonalną rzeczywistością owych zdarzeń. Ludzie często opowiadają o swoim urazie – nawet z płaczem – lecz czynią to zachowując dystans. Wydaje się to zupełnie zrozumiałe. Jeżeli ktoś doznał poważnej traumy, to ostatnią rzeczą, której pragnie, jest ponowne przeżycie związanych z nią emocji.

📖 Neville Symington, "Narcyzm. Nowa teoria"
📸 Bobby/thapapawan

12/07/2025

❤️

"Nigdy nie dojdziesz do takiego punktu w swoim życiu, gdzie wszystko będzie idealnie rozwiązane i ładnie zawiązane na kokardkę. W tym rzecz. Nie ma "sceny końcowej", a tylko toczący się film przygodowy… nigdy nie rozwiązany. Naucz się kochać bałagan swojego życia, jego nieustająco zmienną naturę, jego nieprzewidywalność. A staniesz się jako niezmienna cisza w samym środku sztormu, szeroko otwarta przestrzeń, w której radość i ból, ekstaza i agonia, znudzenie i zachwyt, mogą napływać i odpływać jak fale oceanu."
Jeff Foster

fot. Inés Álvarez Fdez

30/06/2025

Cudne ❤️

"Nie zmieniło się nic oprócz mojego nastawienia.
Dlatego zmieniło się wszystko."
Anthony de Mello

fot. Selvan B

14/06/2025

"Aby wyleczyć swój uzależniony umysł, musisz zrozumieć, że twoje przeżycia nie są zależne od sytuacji. Zawsze masz możliwość wyboru, musisz sobie jedynie zdać z tego sprawę. Każdy z nas wybiera własne przekonania, a z nich rodzą się nasze doświadczenia"
Leczenie uzależnionego umysłu
Lee Jampolsky

14/06/2025

>>Przyjaciele są jak ciche anioły, które podnoszą nas, kiedy nasze skrzydła zapominają jak latać

Kiedy Robin Williams wchodził do pokoju, wydawało się, że światło się zmienia.
Kiedy Christopher Reeve unosił się w przestworzach jako Superman, cały świat wierzył, że wszystko jest możliwe.
Ale ich najpiękniejsza opowieść nie rozgrywała się na ekranie.
To historia przyjaźni, o której mało kto wie.
Historia, która zaczęła się na korytarzach nowojorskiej Juilliard School — długo przed sławą, rolami i blaskiem fleszy.

Byli młodzi, spłukani i pełni marzeń.
Dzielili pokój, pustą lodówkę i niekończące się salwy śmiechu.
Christopher był poważny, zdyscyplinowany i skupiony.
Robin — chaotyczny, błyskotliwy, nieprzewidywalny.
I właśnie dlatego tak dobrze się uzupełniali.
Wybrali się nawzajem. Jak bracia.

Później przyszło życie.
Reeve został Supermanem.
Williams — Morkiem z Orka, a potem jedną z ikon kina.
Każdy poszedł swoją drogą, ale sercem pozostali sobie bliscy.

W 1995 roku wydarzyła się tragedia.
Christopher spadł z konia podczas zawodów jeździeckich i doznał poważnego urazu kręgosłupa.
Został sparaliżowany od szyi w dół.
Przez wiele miesięcy zmagał się z bólem, gniewem i poczuciem bezsilności.
Był bliski rezygnacji.

Aż pewnego dnia, leżąc w szpitalnym łóżku, zobaczył postać ubraną w kitel chirurga, mówiącą z dziwacznym, rosyjskim akcentem.
To był Robin.

Wpadł do sali jak komik na scenę, udając, że przyszedł przeprowadzić poważną operację.
Sytuacja była tak absurdalna, tak zupełnie oderwana od szpitalnej rzeczywistości, że Christopher — po raz pierwszy od wypadku — wybuchnął śmiechem.
Płakał. Ale tym razem z ulgi.
I właśnie wtedy zrozumiał, że jeszcze żyje. I że chce żyć.

Lata później wspominał:
„Ten śmiech był pierwszym sygnałem, że naprawdę jeszcze istnieję. Robin uratował mi życie. I robił to za każdym razem, gdy mnie odwiedzał.”

Robin Williams nie opuścił przyjaciela ani razu.
Pomagał mu dyskretnie — duchowo, finansowo i emocjonalnie.
Nigdy na pokaz. Nigdy dla kamery.
Zawsze z serca.

„To on był moim Supermanem,” powiedział kiedyś Robin.
„Ja tylko pożyczałem mu odrobinę radości.”

Kiedy Christopher Reeve zmarł w 2004 roku, Robin był zdruzgotany.
Ale nigdy nie przestał o nim mówić — z czułością, wdzięcznością i tą cichą melancholią, jaką rozpoznaje się u ludzi, którzy znają prawdziwy ból.

Dziś, patrząc na ich historię z perspektywy czasu, można dostrzec, że naprawdę byli superbohaterami.
Jeden latał po niebie.
Drugi — dotykał dusz.

I razem pokazali światu, że prawdziwa przyjaźń nie potrzebuje oklasków.
Wystarczy, że jest.
Zwłaszcza wtedy, gdy wszystko inne się rozpada.

~ Autor nieznany, tłumaczenie: Świat jego oczami

10/06/2025

❤️

"Nie ma prawdziwego odsłonięcia się, kiedy odsłania się w nas tylko dorosły.
Bycie dorosłym jest zawsze pozostawaniem w masce.
Człowiek prawdziwie dojrzały sprowadza się do dziecka, od którego się zaczął.
Tylko to dziecko zawiera całą naszą prawdę, bo cała nasze prawda tkwi w samotności, opuszczeniu, straconych złudzeniach, dziecinnym oczekiwaniu uwagi ze strony całego świata. (...)
To, co później robi się w życiu, jest ciągłym prowadzeniem dialogu ze sobą jako dzieckiem".
Olga Tokarczuk

fot.
mokhalad musavi

04/06/2025

❤️

"Smutek jest bardzo szczególną emocją, bo jako jedyna nie ma struktury. Gdy ktoś nas wkurza, to jest moment wybuchu złości, określenia, kto nas wkurzył, i chwila przeżywania i wyrażania złości, na przykład, w postaci wulgaryzmów czy obwiniania kogoś. Natomiast ze smutkiem jest tak, że w niego wpadamy. Nie ma etapów: początku, środka i końca. Dlatego często się boimy, że będzie trwał."
Małgorzata Majewska

fot. Etienne Assenheimer