25/04/2025
Praca psychoterapeuty, choć satysfakcjonująca, niesie ze sobą poważne wyzwania emocjonalne. Empatia, zaangażowanie w proces leczenia i głębokie relacje z pacjentami mogą prowadzić do przeciążenia i — w konsekwencji — wypalenia zawodowego.
Badanie przeprowadzone przez Maslach i Leiter (2016)podkreśla trzy kluczowe wymiary wypalenia zawodowego:
🔸 wyczerpanie emocjonalne,
🔸 depersonalizację,
🔸 obniżone poczucie dokonań osobistych.
Wyniki tego badania wskazują na istotną rolę czynników związanych z organizacją pracy i wsparciem zawodowym w zapobieganiu wypaleniu.
W kontekście naszej specyfiki pracy, dbałość o higienę pracy nabiera szczególnego znaczenia:
🧘♀️ regularne przerwy między sesjami,
⏰ wyznaczanie granic czasowych i emocjonalnych,
💖 dbałość o własne potrzeby poza pracą terapeutyczną…
Nie mniej istotny jest udział w szkoleniach i superwizji.
Regularna superwizja, zarówno indywidualna, jak i grupowa, stanowi cenne forum do refleksji nad własnymi reakcjami emocjonalnymi, trudnościami w pracy z pacjentami oraz dynamiką przeniesienia i przeciwprzeniesienia.
Szkolenia to nie tylko rozwój wiedzy i kompetencji – to także realne wsparcie dla Twojego dobrostanu jako terapeuty.
Oto kilka zalet:
✅ Poszerzanie perspektywy – uczysz się nowych podejść, narzędzi i metod pracy z pacjentami, co zwiększa Twoją elastyczność i skuteczność.
✅ Poczucie kompetencji – zdobywanie nowej wiedzy buduje pewność siebie i wzmacnia poczucie sprawczości 🙌.
✅ Sieć wsparcia – kontakt z innymi specjalistami sprzyja wymianie doświadczeń i poczuciu, że nie jesteś sam/a w trudnościach 🤝.
✅ Inspiracja i motywacja – kontakt z nowościami w psychoterapii potrafi na nowo rozpalić pasję do pracy.
✅ Zapobieganie rutynie – dzięki szkoleniom unikasz stagnacji, co jest jednym z czynników ryzyka wypalenia zawodowego.
To wszystko umożliwia uzyskanie wsparcia i świeżej perspektywy, by móc jeszcze skuteczniej wspierać innych w ich procesie zdrowienia.
Źródło:
Maslach, C., & Leiter, M. P. (2016). Understanding the burnout experience: Recent research and its implications for psychiatry. World Psychiatry, 15(2), 103–111.
