Sztuka Czucia

11/02/2024

Bliskość emocjonalna wynika ze świadomości, że masz kogoś, komu możesz wszystko powiedzieć i do kogo możesz się zwrócić dosłownie z każdą sprawą, niezależnie od tego przez co akurat przechodzisz.

Czujesz się zupełnie bezpiecznie otwierając się przed tą osobą - czy to używając słów lub wymieniając spojrzenia, czy po prostu spędzając czas w ciszy i czerpiąc przyjemność z łączącej was bliskości.

Bliskość emocjonalna przynosi głęboką satysfakcję i daje poczucie, że ktoś widzi cię takim, jakim naprawdę jesteś. Tego typu więź zaistnieje tylko wtedy, gdy druga osoba chce cię naprawdę poznać, a nie tylko osądzić.

Lindsay C. Gibson
Dorosłe dzieci niedojrzałych emocjonalnie rodziców.

22/10/2023

„Zdrowy wzrost bowiem pociąga za sobą umiejętność wyrzeczenia się pragnienia aprobaty, kiedy jej ceną jest nasze prawdziwe „ja”.

Oznacza zdolność do rezygnacji z podejmowanego w celach obronnych rozszczepiania i umiejętność integracji naszego dobrego „ja” z „ja” złym.

Świadczy o tym, że potrafimy wyrzec się wspaniałości i glorii i radzić sobie tylko na podstawie tego, co mamy; w oparciu o zwykłe ludzkie „ja”.

Sygnalizuje, że – mimo wielu trudności emocjonalnych, jakie napotkamy w życiu – posiadamy jednak mocne i pewne „ja”, poczucie tożsamości.”
To co musimy utracić
Judith Viorst

07/10/2023

"Stopień intensywności cierpienia, jakie odczuwamy, jest równy dystansowi, jaki dzieli nas od rzeczywistości. Niestety, zamiast szukać uleczenia, zwracając się czym prędzej ku prawdzie, uciekamy od niej coraz dalej – w obżarstwo, pracę, alkohol, narkotyki albo seks. Mówimy, że jesteśmy od tych rzeczy uzależnieni. Mylimy się. To tylko symptomy, a prawdziwe uzależnienie jest jedno – od złudzenia, że jesteśmy gdzie indziej, gdziekolwiek indziej niż tu i teraz, w rzeczywistości naszego życia. Nie chcemy czuć tego, co czujemy. Nie chcemy teraźniejszości, tylko wymyśloną przeszłość albo przyszłość."

Jon Frederickson, Kłamstwa, którymi żyjemy
fot Louis Vilasmil

25/09/2023

Nasze emocje są ważne. Spotkajmy się z nimi.

Czy gdyby Twoje dziecko płakało, na pocieszenie, włączyłabyś mu bajkę?

Czy gdyby Twoje dziecko było złe, na pocieszenie, dałabyś mu kieliszek wina?

Czy gdyby Twoje dziecko było zestresowane, na pocieszenie, wzięłabyś go do galerii na zakupy?

Czy gdyby Twoje dziecko było w wewnętrznym bólu, odpaliłabyś mu telefon z filmikami i powiedziała „oglądaj, poprawi Ci się..”?

Czy gdyby Twoje dziecko było smutne, położyłabyś przed nim pizzę i lody, mówiąc: „zjedz ile się da, zaraz zapomnisz!”…?

Jeśli nie zrobiłabyś tego swojemu dziecku - dlaczego robisz to sobie i swojemu wewnętrznemu dziecku, mieszkającemu w Tobie?
Widzisz, jaki to skrót i niedbałość w relacji ze sobą?

Zapychanie, pomoże na moment.
A potem znów i od nowa i jeszcze raz. Zapchać. Zapchać. Zapchać.
Upić jakkolwiek to, co jest…

A gdyby tak poczuć?
I zacząć budować ze sobą stabilną relacje w tym czuciu?
A gdyby tak nie traktować tego po macoszemu, a zamiast tego dać temu czuciu miejsce i ważność?

Twoje emocje - są ważne.
Twoje emocje - są na poważnie.

Kiedy Ty się traktujesz poważnie…

❤️

Camp „Ja, kobieta” za nami. Dziękuję! ❤️

•••••••

Trwają zapisy do II edycji cyklu:
„Rany więzi: wychodzę z nadodpowiedzialności, udowadniania i kontroli”

8 tygodni wspólnej pracy…
Do zobaczenia! 🙂

kurs.okoliceciala.pl/rany-wiezi-druga-edycja

22/09/2023

Jeśli się wierzy, że wszechświat jest miejscem gdzie wszystko zderza się ze wszystkim, własne ramiona stają się kołyską, w której trzyma się coś, co nie pozwala stracić zmysłów.
Gabe Habesh

22/09/2023

Tak mnie to dziś wzruszyło dziś.
Piękny wpis.
Wszystkim nam tego życzę.

A co jeśli można przeżyć życie w pełnej psychologicznej odrębności? Przynależąc do siebie, myśląc swoje myśli, czując swoje emocje, mając swoje własne nadzieje.

Odrębność nie jest samotnością, ignorancją, odgradzaniem się od innych (odgradzają się ludzie bardzo nieodrębni). Odrębność jest uznaniem swojej realności i wyłonieniem się w pełni: „oto jestem. takie są moje możliwości, takie są moje ograniczenia. jestem czymś więcej niż myślicie o mnie i równocześnie czymś o wiele mniej. jestem”.
Odrębność jest końcem szamotania się z tym, czego inni by od nas chcieli, a początkiem decydowania, jak - z tym co jest i czego nie ma - zaangażować się w życie. Odrębność jest uznaniem tego, gdzie kończy się możliwość, a zaczyna zlewanie się z czyimiś iluzjami na nasz temat. Odrębność jest postawieniem granic (z serca, a nie tylko z głowy) i ustaniu, gdy nadejdą tych granic konsekwencje.

A co jeśli po prostu możesz być odrębny/a? Wchodzić w relacje z innymi, nie zostawiając za drzwiami relacji z samym sobą. Być ze sobą i z innymi, na tych samych prawach: szacunku i uznania swych możliwości i ograniczeń. Mieć kanty i nie wystraszać się ich.
Nie wchodzić w każdą grę, do jakiej zapraszają cię inni i decydować, po prostu decydować…

02/05/2023

Takie wtorkowe, poranne olśnienie kiedy myślałam o poczuciu odpowiedzialności za czyjeś uczucia i emocje.

Nie o czekaniu na księcia tu mowa.

Nie wyjdziemy z miejsca cierpienia, bólu, krzywdy, ofiary (nawet jeśli nie chcemy się tak nazwać), jeśli nie wykonamy żmudnej i ciężkiej pracy oddzielenie maku od popiołu. Nie wyruszymy w podróż po lepsze życie, jeśli nie zejdziemy do piwnicy i nie oddzielimy swoich uczuć od cudzych, swoich przekonań od cudzych. A najczęściej od tych, którzy tą piwnice pomagali mocno zbudować. Medre i padre przemawiają głosami wielu ludzi, sami do siebie mówimy ich głosem często.

I oddzielamy tak, to czego ja chce od tego, czego Ty chcesz, to co Ty chciałeś żebym czuła od tego, co rzeczywiście poczułam. Twoje intencje od faktów, moje granice od Twojej krzywdy, to co mówię, od tego jak Ty na to reagujesz, ofiary od katów (wtedy przestają nimi być), strach od złości, ból od dowalania.

Stajemy w swojej prawdzie. Robi się lżej. Pojawia się miejsce na piękną suknie i zajęcie się swoim życiem.

Mogę stawiać granice.
Jestem ważna.
Mogę z szacunkiem powiedzieć jak się czuje i gdzie już nie mam miejsca na Twój popiół.
Nie odpowiadam za Twoje uczucia.
Jesteśmy nareszcie dorośli i możemy pojechać na bal.

Ps. Ja w swojej pracy jestem jak ptaszki i motylki i trochę jak wróżka. Pomagam lepiej widzieć ziarenka do oddzielenia, dodaje otuchy jak się wydaje, że się nie uda, że tak tego dużo, pomagam znaleźć suknie;)

06/04/2023

This is "Gabor Maté – Authenticity vs. Attachment" by Trudne Relacje on Vimeo, the home for high quality videos and the people who love them.

24/03/2023

Przekonanie, że życie jest tylko wtedy dobre i wartościowe kiedy czujemy się bezpiecznie i miło jest kradzieżą.
Jest okradaniem siebie- z autentyczności, z odwagi, z prawdy o nas.
Dojrzałość przynosi pozwolenie by odetchnąć, rozejrzeć się wkoło, zatrzymać, objąć, poczuć, i czasem nawet odpocząć w niewygodzie.
Działanie w trybie „jeszcze tylko to muszę zrobić i odpocznę/zacznę żyć/ będzie dobrze jest ogromnie wyczerpujące.
To się nigdy nie skończy, zawsze będzie jeszcze coś, coś do zrobienia, przepracowania, zaakceptowania i do zmierzenia się.

Ale dasz radę, bo takie jest właśnie życie, a zdrowiejąc rozpuszczasz stan zamrożenia i uczysz się odpoczywać i być ze sobą nawet jak jest trudno.
Potrzebujemy całego życia, a nie tylko jego wygodnych kawałków.

I tu przypomina mi się i jej zachęta, podczas treningów które 100 lat temu były piękną częścią mojego życia- by odpoczywać i spokojnie oddychać biegnąc. Da się. Nawet jak się wydaje że zaraz się padnie na twarz;)
Jeśli masz już dość walki i przeczekiwania i ciężko Ci samej to objąć- to jestem.

08/03/2023

Układ nerwowy to nasz skarb wewnętrzny. I opiekowanie się nim może być wstępem do nawiązywania kontaktu ze swoim ciałem, ze sobą.
Dbanie o niego zawsze jest dobrym pomysłem, czy jesteś obecnie w kryzysie psychicznym czy masz się względnie dobrze.
Spróbuj od jednej czy dwóch rzeczy z mojej listy lub stwórz swoją i regularnie, dzień po dniu zacznij opiekować się sobą w tym wymiarze.

03/03/2023

Drogą do zdrowienia jest akceptacja każdego stanu, każdej emocji która do nas przychodzi. Nasze ciało jest mądre, a emocje to jego język komunikacji z nami, wiara w to, że to co się z nami dzieje ma jakiś sens jest trudna kiedy cierpimy, ale uświadomienie sobie w toku terapii o czym to cierpienie jest. Co chronimy, czego już nie chcemy i czego naprawdę potrzebujemy sprawia, że wracamy do zdrowia.

Jeśli nie masz już siły walczyć, a Twoje dotychczasowe sposoby radzenia sobie z cierpieniem zawiodły i czujesz, że potrzebujesz przyjrzeć się temu z kimś, kto nie ocenia i przeprowadzi Cię przez proces zdrowienia- napisz do mnie wiadomość.

27/02/2023

Ale jestem głupia.
Jak mogłam tak zrobić!
Nie mogę sobie tego wybaczyć!
No id**ta ze mnie.
Ogarnij się!
Boże co za kretynka.
Jak zwykle spieprzyłaś.
Jakie są Twoje? Sposoby mówienia do siebie, kiedy coś nie idzie po Twojej myśli.

Zatrzymaj się i poczuj czułość, którą okazałabyś osobie którą kochasz kiedy ta byłaby na Twoim miejscu. A potem powiedz do siebie te słowa, które trafiłyby do niej.
Mam prawo się pomylić.
Nic takiego się nie stało.
No i ch*j.
Jestem tylko człowiekiem.
Każdy się czasem myli.
Dalej jestem Ok.
Zaraz coś wymyślimy i będzie lepiej.
❤️

21/12/2022

Kryzys to szansa na rozwój.
Ciężko w to uwierzyć, kiedy jest się w jego środku, ale kiedy stare sposoby działania zawodzą może trzeba zaryzykować i zmienić podejście.

14/12/2022

Ludmiła Kufel-Rutowska shared a post on Instagram: "Z początku to może wydawać się trudne, może nawet przerażać, ale z czasem będzie łatwiejsze. Któregoś dnia może się nawet okazać, że jest w tym coś, co Cię pociąga. W końcu zaczniesz się przyglądać sobie i coraz bardziej inte...

14/12/2022

Ludmiła Kufel-Rutowska shared a post on Instagram: "To nie jest o tym, żeby wszystko zaniedbać, porzucić i być egoistką. To o tym, że jeśli czujesz, że pora się sobą zaopiekować, bo cierpienie nie daje Ci żyć pełnią życia, ba nawet kawałkiem, trzyma Cię w garści i nie możesz odd...

14/12/2022

Czasem jak myślę o tym, jak miałabym namalować swój autoportret przychodzi do obraz kobiety trzymającej w ręce topór i z odrąbaną głową.

Mocne nie?

Głowa jest na swoimi miejscu. Kobieta ubrana zgodnie z panującą modą, czysto, z miłym wyrazem twarzy, obok niej rodzina. W tle inni ludzie, życie normalnie się toczące.
Jedynie cieńka kreska na szyi i maleńka kropla krwi na kołnierzyku wskazują na to, że głowa jest odcięta. Większość głów jest odcięta w ten sposób w na tym obrazie.

Odcinamy się powoli, topór to tylko symbol, kawałek po kawałku, żeby nie czuć bólu. Zaczynamy dość wcześnie, czasem nawet jako noworodki, gdy nasi najbliźsi nie mogą znieść naszego płaczu, być przy nas w naszym cierpieniu. Potem kolejne centymetry kiedy dowiadujemy się, że to co czujemy jest błędne, że nie możemy się złościć albo mamy się wstydzić, że mamy przestać „ryczeć” albo tłumaczyć się „ czego się tak cieszysz?”

Jeśli od nieczucia zależy nasze przetrwanie (bo z emocjami rodzic nas nie umie przyjąć), to wybieramy je odciąć, nawet kosztem siebie.

Odcinając je jesteśmy coraz bardziej zamarznięci. Trwamy z dnia na dzień, ale nie czujemy że żyjemy. Czasem coś nam przypomni na moment o tym, że mamy ciało, jakiś seks, smak, zapach czy obraz, taniec czy ból w klatce, ale szybko wracamy na autopilota, bo nauczyliśmy się, że tak tylko inni nas mogą kochać.

Czucie to życie. Jest drogą do nas samych, do autentycznego zaangażowanego życia, stawiania granic, wolności i w końcu - kochania. Miłością, której nikt nie może odciąć, bo wypływa z nas!

Do czucia wracamy przez świadomość ciała. Ono jest naszą drogą, a emocje są komunikacja ciała z umysłem, nieświadomości ze świadomością. Poznając tą komunikacje możemy scalić wszystkie cząstki siebie i zacząć żyć.

A ja będę tu Wam o tym przypominać i uczyć o tym pięknym procesie podążania w głąb siebie i CZUCIA.