07/05/2025
Wciąż zbyt często obserwujemy sytuacje, w których obecność osoby niemówiącej nie stanowi dla otoczenia granicy komunikacyjnej. Dorośli i profesjonaliści pozwalają sobie na rozmowy o niej w jej obecności – jakby nie była zdolna do rozumienia treści, które jej dotyczą.
To zjawisko ma swoją nazwę w literaturze naukowej: 𝗱𝗲𝗵𝘂𝗺𝗮𝗻𝗶𝘇𝗮𝗰𝗷𝗮 𝗽𝗿𝘇𝗲𝘇 𝘄𝘆𝗸𝗹𝘂𝗰𝘇𝗲𝗻𝗶𝗲 𝗸𝗼𝗺𝘂𝗻𝗶𝗸𝗮𝗰𝘆𝗷𝗻𝗲. Zakładanie braku kompetencji językowych u osób niemówiących to jeden z najbardziej szkodliwych stereotypów, z którym mierzy się środowisko AAC. Jak podkreśla Anne Donnellan, należy przyjąć 𝗸𝗿𝘆𝘁𝗲𝗿𝗶𝘂𝗺 𝗻𝗮𝗷𝗺𝗻𝗶𝗲𝗷 𝗻𝗶𝗲𝗯𝗲𝘇𝗽𝗶𝗲𝗰𝘇𝗻𝗲𝗴𝗼 𝘇𝗮ł𝗼𝘇̇𝗲𝗻𝗶𝗮: jeśli nie mamy pewności co do poziomu rozumienia, załóżmy, że osoba rozumie wszystko.
🗣️ Dzieci i dorośli niemówiący, niezależnie od sposobu komunikacji, mają prawo być traktowani jako równoprawni uczestnicy rozmowy. 𝗠𝗼́𝘄𝗺𝘆 𝗱𝗼 𝗻𝗶𝗰𝗵, 𝗮 𝗻𝗶𝗲 𝗼 𝗻𝗶𝗰𝗵. Używajmy języka inkluzyjnego. Dajmy im czas, narzędzia i przestrzeń do odpowiedzi.
📢 𝗞𝗼𝗺𝘂𝗻𝗶𝗸𝗮𝗰𝗷𝗮 𝘁𝗼 𝗻𝗶𝗲 𝗽𝗿𝘇𝘆𝘄𝗶𝗹𝗲𝗷. 𝗧𝗼 𝗽𝗿𝗮𝘄𝗼.
Wciąż zbyt często obserwujemy sytuacje, w których obecność osoby niemówiącej nie stanowi dla otoczenia granicy komunikacyjnej. Dorośli i profesjonaliści pozwalają sobie na rozmowy o niej w jej obecności – jakby nie była zdolna do rozumienia treści, które jej dotyczą.
To zjawisko ma swoją nazwę w literaturze naukowej: 𝗱𝗲𝗵𝘂𝗺𝗮𝗻𝗶𝘇𝗮𝗰𝗷𝗮 𝗽𝗿𝘇𝗲𝘇 𝘄𝘆𝗸𝗹𝘂𝗰𝘇𝗲𝗻𝗶𝗲 𝗸𝗼𝗺𝘂𝗻𝗶𝗸𝗮𝗰𝘆𝗷𝗻𝗲. Zakładanie braku kompetencji językowych u osób niemówiących to jeden z najbardziej szkodliwych stereotypów, z którym mierzy się środowisko AAC. Jak podkreśla Anne Donnellan, należy przyjąć 𝗸𝗿𝘆𝘁𝗲𝗿𝗶𝘂𝗺 𝗻𝗮𝗷𝗺𝗻𝗶𝗲𝗷 𝗻𝗶𝗲𝗯𝗲𝘇𝗽𝗶𝗲𝗰𝘇𝗻𝗲𝗴𝗼 𝘇𝗮ł𝗼𝘇̇𝗲𝗻𝗶𝗮: jeśli nie mamy pewności co do poziomu rozumienia, załóżmy, że osoba rozumie wszystko.
🗣️ Dzieci i dorośli niemówiący, niezależnie od sposobu komunikacji, mają prawo być traktowani jako równoprawni uczestnicy rozmowy. 𝗠𝗼́𝘄𝗺𝘆 𝗱𝗼 𝗻𝗶𝗰𝗵, 𝗮 𝗻𝗶𝗲 𝗼 𝗻𝗶𝗰𝗵. Używajmy języka inkluzyjnego. Dajmy im czas, narzędzia i przestrzeń do odpowiedzi.
📢 𝗞𝗼𝗺𝘂𝗻𝗶𝗸𝗮𝗰𝗷𝗮 𝘁𝗼 𝗻𝗶𝗲 𝗽𝗿𝘇𝘆𝘄𝗶𝗹𝗲𝗷. 𝗧𝗼 𝗽𝗿𝗮𝘄𝗼.