Terapeuta do poprawy aparatu ruchu w zaburzonych jego wzorcach wykorzystuje różne metody pracy. Jednym ze skutecznych sposobów pracy jest Le Crochetage-metoda haczykowania, której skuteczność rozpoznawalna jest przede wszystkim przez terapeutów w Belgii, jak i we Francji. Technika zaproponowana została w latach 50- tych przez szwedzkiego kinezyterapeutę Kulta Elemana. Swoją praktykę opierał główni
e na pracy mechanicznej, związanej z uwalnianiem utraty ruchomości zrostów powiązanych z drobnymi ciałkami wapniowymi i moczowymi, wynikającymi z mikrourazów. Oczywiście początkowo była to metoda empiryczna, ale podczas przeprowadzonej na żywo sekcji przez dra. Jeana Claude wyjaśniono mechanizm działania i spostrzeżono istnienie ciągłości histologicznej, zapewniając tym samym system ślizgu między różnymi tkankami. Dlatego też opracowane zostało narzędzie- haczyki, którego celem jest wyeliminowanie zlepień międzytkankowych, nieosiągalnych dla palców, a tym samym możliwość odtworzenia płaszczyzny ślizgu danego obszaru. Wskazanie do haczykowania ma miejsce zawsze wtedy, gdy wyczuwa się wewnętrzny skurcz w mięśniach, gdyż terapeuta będzie mógł wtenczas zrównoważyć różne włókienka mięśniowe i nadać harmonię w ich funkcjonowaniu. Aby skutecznie przeprowadzić technikę, należy zacząć od sporządzenia szczegółowego bilansu palpacyjnego, w celu wykrycia utraty ślizgu między diagnozowanymi płaszczyznami tkankowymi. Następnie terapeuta mobilizuje poprzecznie płaszczyznę ślizgu, aby uwolnić tkankę, umieszcza łopatkę haczyka równolegle do leczonego sklejenia, podąża za falą tkankową inicjowaną przez drugą rękę i wykonuje dodatkową trakcję, aby poprawić ruchomość między płaszczyznami tkankowymi. Palec wskazujący umieszczony jest na szczycie krzywizny haczyka, dzięki czemu można dodatkowo kontrolować zmianę w tkance. Haczykowanie terapeutyczne może być korzystne w metodzie łańcuchów mięśniowych, dzięki uwalnianiu punktu fiksacji na przebiegu jakiegoś łańcucha, zmniejszając tym samym znacznie ryzyko nawrotu. Technika okazuje się również bardzo komplementarna w Osteopatii, bowiem zastosowanie jej po technikach strukturalnych weźmie udział w odnowieniu ruchomości powięziowej danego stawu. Ponadto daje ewidentne efekty na poziomie systemu neurowegetatywnego, ułatwia drenaż tkankowy i zmniejsza zastój płynów, wpływa na zabliźnienie i proces przeciwzapalny w różnych uszkodzonych tkankach. Metoda ta jest wykorzystywana w sporcie, bowiem w znacznej mierze skraca czas powrotu do dobrej formy.
