Mówimy - neurologopeda Natalia Rudnicka

09/08/2025

📢Halo Rodzice dzieci korzystających z AAC!
Mamy dla Was misję: 3 minuty, kubek kawy ☕ i… ankieta o AAC! Prosimy - weźcie w niej udział ♥️
Anonimowa, bez podchwytliwych pytań, a każde kliknięcie to supermoc dla lepszego wsparcia naszych dzieci 💪💙 To dla nas bardzo ważne!

Dzięki! Jesteście bohaterami dnia! 🦸‍♀️🦸‍♂️
Tak, można udostępniać 😉

Formularz ma na celu poznanie opinii i doświadczeń rodziców dzieci, które korzystają z AAC (alternatywnych i wspomagających sposobów komunikacji). Ankieta jest anonimowa, a zebrane odpowiedzi posłużą do własnych badań. Dziękujemy za szczerość i poświęcony czas.

06/08/2025

🧩 "Ale ja przecież rozumiem swoje dziecko…" – o potrzebie komunikacji alternatywnej (AAC)

Często słyszymy:
👉 „On nie potrzebuje AAC, ja go przecież rozumiem.”
👉 „Przecież wszystko pokazuje, wiemy, czego chce.”

Zatrzymajmy się na chwilę. To prawda – wielu z Was z ogromnym zaangażowaniem uczy się czytać gesty, spojrzenia, mimikę własnych dzieci. To piękne i potrzebne. Ale czy naprawdę wystarczy, że tylko Wy je rozumiecie?

Wasze dziecko żyje w społeczeństwie – chodzi do przedszkola, szkoły, spotyka się z innymi dorosłymi, dziećmi, będzie kiedyś dorosłym człowiekiem. I pewnego dnia… może Was po prostu nie być obok. Co wtedy? Jak powie, że coś boli? Że chce zjeść jabłko, a nie banana? Że tęskni, że chce być sam, że potrzebuje pomocy?

📢 Każdy człowiek – także niemówiące dziecko – ma prawo do komunikacji.
Nie tylko z bliskimi, którzy go "rozumieją". Z całym światem.

Tak, wprowadzanie AAC (komunikacji alternatywnej i wspomagającej) bywa trudne, czasem frustrujące, czasochłonne. Ale to jak nauka czytania czy pisania – inwestycja w przyszłość dziecka, w jego samodzielność, godność, wybory.

💬 A teraz wyobraźcie sobie na jeden dzień:
Nie możecie mówić.
Nie możecie napisać ani pokazać, o co Wam chodzi.
Nie możecie powiedzieć, że jest Wam źle, że chcecie odpocząć, że kawa jest za gorąca albo że chcecie pójść do domu.
I nikt nie pyta. Nikt nie daje Wam wyboru.

Jak byście się wtedy czuli? Bezsilni? Samotni? Frustrowani?

🔑 AAC daje głos. Nie tylko dzieciom. Daje im to, co dla każdego z nas jest podstawowe – możliwość bycia usłyszanym.

Nie odbierajmy im tego tylko dlatego, że nam wydaje się, że wiemy, czego potrzebują.
Zamiast zgadywać – dajmy im szansę powiedzieć to samodzielnie.

---

Jeśli potrzebujesz wsparcia w rozpoczęciu tej drogi – są specjaliści, są narzędzia, są społeczności. Nie musisz robić tego sam. Ale zrób ten pierwszy krok. Dla swojego dziecka.

18/07/2025

30/06/2025

‼️‼️‼️ Odpoczynek jest ważny

W wakacje dziecko potrzebuje odpoczynku.
Nie kolejnego turnusu. Nie nauki czytania sylab. Nie jeszcze jednej terapii.
Odpoczynek to nie próżnowanie. To czas, w którym mózg układa, porządkuje, łączy kropki.
To właśnie wtedy – kiedy z pozoru nic się nie dzieje – dzieje się najwięcej.
Dziecko zaczyna korzystać z tego, co już wie..
Nie wszystkie zmiany widać od razu.
To działa też w terapii. Często największy skok następuje… po przerwie.
Wtedy, gdy dziecko ma przestrzeń, by pobyć po prostu sobą. Bez planu zajęć, bez „zadań do wykonania”.
Dlatego w wakacje warto dać dziecku to, czego naprawdę potrzebuje:
czas, spokój i nasze ciepłe towarzystwo.
A wtedy zobaczysz, że dzieją się cuda – te najprawdziwsze.
Fot. Własna.

26/06/2025

To był owocny, ale bardzo wymagający rok. Dziękuję za tę wspólną drogę. Za każdy krok - mały i duży. Za uśmiechy - te, które były od początku i te, które pojawiły się w trakcie. Za to, że mnie zobaczyliście. Wspaniale jest patrzeć, jak się rozwijacie. Jak zaczynacie być w grupie, a nie obok. Jak zaczynacie się bawić. Rozumieć. Patrzeć. Komunikować się. Jak wprowadzacie nowe potrawy do swojego jadłospisu. Uczycie się prawidłowej wymowy i cieszycie się długim rrrr. Jak zaczynacie mówić wyraźniej. Słyszycie różnicę między s-sz.
Pamiętam Wasz każdy sukces.
Jestem z Was dumna. Dziękuję Rodzicom za zaufanie.
Fabian, Julia, Antoś, Szymon, Marcel, Ksawery, Wojtek, Filip, Aurelia, Milena, Tymon, Jasiek, Kaziu, Filip, Franek, Szymon, Olek, Szymon, Nataniel, Zosia, Jagoda, Mariem, Emilka, Kacper, Maciek, Leo, Leon, Wojtek, Michał, Grzegorz, Krzyś, Klara, Filip, Filip, Julia, Nikola, Helena, Olek, Dominika, Olaf, Kinga, Laura, Kalina, Hubert, Julek, Bartek.
Tyle Was miałam w tym roku na stałych zajęciach. W przedszkolach i w MówiMY. Z każdym z Was pracowałam indywidualnie.
Teraz ładujemy baterie, odpoczywamy. Spokojnych wakacji!♥️
Dalej Razem Żagań
Orzeszek w Żarach

22/06/2025

A teraz mała prywata. Popracowaliśmy nad prawidłową pozycją języka, torem oddechowym, wyprowadziliśmy na ile się dało całą logopedyczną ,,działkę". Popracowaliśmy nad całym ciałem pod opieką fizjoterapeuty i ortopedy (otarliśmy się o gorset ortopedyczny, ale... udało się!). Przyszedł w mojej ocenie czas na wysoko wysklepione podniebienie i opiekę ortodontyczną. Nie robiliśmy wszystkiego na raz. Wybieraliśmy najważniejsze cele. Daliśmy sobie czas i przestrzeń na dziecięce zabawy i pasje. Mamy plan działania, pewnie na kolejne kilka lat, z przewidzianą przerwą. Wszystko mądrze ułożone.

Zaznaczam - każdy jest inny i ma swoją drogę. Nasza jest taka.

18/06/2025

Często udostępniam posty innych osób - te dotyczące terapii i szeroko pojętej pracy logopedycznej. Te, z którymi się zgadzam. Rzadko piszę sama, jakoś nie umiem znaleźć czasu.

Ale dzisiaj poraziło mnie coś, co zobaczyłam na jednym z profili. Nie będę udostępniać, ale muszę kilka słów...

Czy logopeda powinien przypisywać wyłącznie sobie sukcesy dziecka, które przez kilka lat było w terapii u różnych specjalistów?

NIE

Terapia to zawsze proces. Zakładam, że każdy pracujący z dzieckiem specjalista robi wszystko, żeby mu pomóc. Czasem postępy widzimy szybko, innym razem idziemy małymi kroczkami. I każdy dokłada swoją cegiełkę. Dziecko się rozwija, my staramy się wspomagać, modelować, pokazywać rodzicom, pytać. Budujemy. I nie jesteśmy w tym sami. Jesteśmy z rodzicami, wchodzimy - chcąc nie chcąc - w czyjąś historię.

Czy rodzic ma prawo zmieniać terapeutów?

TAK

Z różnych powodów. Czasem po prostu ,,nie klika". Sposób pracy, charaktery. Może terapeuta widzi innie cele niż te, na których zależy rodzicowi. Oczywiste jest, że to rodzic szuka drogi dla swojego dziecka, podejmuje decyzje. To jest normalne.
Ale czy w związku z tym, specjalista ma prawo negować działania swoich poprzedników? Mówić rodzicowi, że zmarnował kilka lat na jeżdżenie do różnych terapeutów? Że wszyscy inni robili źle?

NIE

Czy jakaś metoda może nie działać w pracy z konkretnym dzieckiem?

TAK

Dopasowujemy zawsze metody pracy do dziecka - jego umiejętności, charakteru, trudności. Nigdy odwrotnie.
W mojej ocenie niedopuszczalne jest wprowadzanie rodziców w błąd, przez mówienie, że ,,moja metoda jest skuteczna". Zawsze. I najlepsza. A żadna inna się nie liczy.

Mam taką refleksję.

Terapia to proces. Nie działania jednej osoby. Czasem są to małe kroki do celu. Wpływają na to rodzice, rodzina, terapeuci. Działamy razem. Potrzeba czasu.

Mi też zdarzyło się odesłać dziecko do innego specjalisty, np. kiedy widziałam że przestaję być skuteczna. Przejmowałam też dzieci od innych logopedów - z tego samego powodu. Czy to źle? Nie sądzę. Dziecko na pierwszym miejscu, nie ambicje czy ego.

Wracając do celu. Cudownie, jeśli zostaje osiągnięty. Szczęściarzem jest terapeuta, który akurat trafi na ten sukces. Ale czy na pewno ma prawo krytykować całą dotychczasową drogę rodzica i dziecka, innych specjalistów i podważać ich umiejętności?

NIE

Uprzedzając zapewne komentarze - oczywiście, że zdarzają się przypadki skrajne. Ja jednak szczerze wierzę, że zdecydowana większość specjalistów robi co może, żeby działać na korzyść dziecka.

30/05/2025

„Za drogo” „W głowach się poprzewracało - przecież tylko bawi się z dzieckiem”

To tylko dwa komentarze z grup dla rodziców na temat cen usług u logopedów.

Dlaczego za zajęcia u specjalisty się płaci?
Myślałam, że nie będę musiała robić takiego posta. Ale chyba trzeba.

Drodzy Państwo - specjaliści uczą się przez cały czas dla niewtajemniczonych - za wiedzę się płaci solidne pieniądze. Dodajmy do tego koszty dojazdów, noclegów, wyżywienia podczas takich właśnie szkoleń.

Trafiają do nas dzieci z różnymi trudnościami - których przyczyny mogą być różne. Więc wiedza interdyscyplinarna obejmująca różne specjalności jest po prostu niezbędna.

Kiedyś liczyłam - przez 20 lat mniej więcej brałam udział w ok 300 szkoleniach, webinarach, konferencjach, warsztatach a o studiach - 4 kierunkach studiów nie wspomnę …. A po co? - By pomagać lepiej. To też czas zabrany moim dzieciom, mojej rodzinie - ogromny koszt nie tylko finansowy.

Pracując z dziećmi korzystamy z dużych ilości pomocy, zabawek, gadżetów logopedycznych - to tez jest koszt ogromny.

Prowadzimy często działalność gospodarczą, wynajmujemy lokal - w naszym Państwie jest to duże wyzwanie i ogromne koszty - tu nie będę się rozpisywać, bo kawę już piłam a muszę pilnować ciśnienia.

Więc patrzenie tylko na ilość pacjentów nie biorąc pod uwagę kosztów z tym związanych faktycznie co drugi logopeda mógłby być milionerem 🤷‍♀️

O temacie - bo przecież tylko bawi się z dzieckiem - niby tak. Tylko trzeba mieć wiedzę jak się z dzieckiem bawić by przez zabawę dotknąć obszarów w mózgu, które nie działają. A jeszcze trzeba wiedzieć jak to zrobić, by dziecko chciało

Pozdrawiam wszystkich terapeutów 🌷🌷🌷🌷a rodziców doceniających naszą pracę usciskuje jeszcze mocniej❤️ na szczęście Was jest więcej.

17/05/2025

Jednym z filarów naszego zespołu jest prof. dr hab. n. med. Robert Śmigiel – wybitny pediatra, genetyk kliniczny, neonatolog oraz specjalista pediatrii metabolicznej, od lat zaangażowany w pomoc dzieciom z chorobami rzadkimi.

Profesor Śmigiel od początku swojej kariery zawodowej związany jest z Uniwersytetem Medycznym we Wrocławiu, gdzie obecnie pełni funkcję kierownika Katedry Pediatrii oraz Zakładu Propedeutyki Pediatrii i Chorób Rzadkich. Na co dzień konsultuje pacjentów z zakresu genetyki pediatrycznej we wszystkich oddziałach neonatologicznych i pediatrycznych we Wrocławiu i Opolu.

🧬 Jego praca naukowa koncentruje się na wadach rozwojowych, zespołach dysmorficznych i chorobach metabolicznych u dzieci. Jest autorem licznych publikacji naukowych, rozdziałów w podręcznikach medycznych oraz materiałów dla rodziców dzieci z zaburzeniami rozwojowymi.

💙 Zaangażowany społecznie, współpracuje z fundacjami i stowarzyszeniami wspierającymi dzieci z niepełnosprawnością intelektualną i chorobami rzadkimi. Jest założycielem Stowarzyszenia „Wspólnie” oraz przewodniczącym Fundacji L’Arche w Polsce, która tworzy domy i miejsca pracy dla dorosłych osób z niepełnosprawnością.

🏅 Profesor Robert Śmigiel został wielokrotnie uhonorowany m.in.:
• Nagrodą im. prof. Zbigniewa Religi „Wyjątkowy Lekarz” (2013)
• Nominacją do tytułu „Anioły Medycyny” (2015)
• Wyróżnieniem „Wrocław bez barier” (2019) od Prezydenta Miasta Wrocławia

Jesteśmy dumni, że Profesor Śmigiel współtworzy z nami Centrum i wnosi do naszej pracy nie tylko najwyższy poziom wiedzy, ale też serce i głębokie zrozumienie dla naszych pacjentów i ich rodzin.

15/05/2025

Oczy mi zwiędły.
Z bólu, ze złości, z bezsilności. Bo ile jeszcze razy trzeba będzie powtarzać, że AAC to nie terapia ostatniej szansy, nie proteza dla „najlepszych”, nie fanaberia na 30 minut tygodniowo?

Przeczytałam:
– „Zaproponowano nam AAC na 30 minut w tygodniu.”
– „Rodzic nie zgadza się na AAC, bo dziecko kiedyś zacznie mówić…”
– „Dziecko do wysokiej technologii musi dojrzeć, za wcześnie mu wprowadzono…”
– „Mamy od 2,5 roku tablet, ale dziecko się nie komunikuje – jest dla niego za trudny…”
– „AAC nie jest dla dzieci z niepełnosprawnością intelektualną… co najwyżej kilka symboli…”

Każde z tych zdań boli. Każde z nich jest jak klaps wymierzony nie w dorosłego – w dziecko.

📍 𝐀𝐀𝐂 𝐭𝐨 𝐣ę𝐳𝐲𝐤.
A języka nie uczymy się raz w tygodniu. Język nas otacza, język nas kształtuje. Dziecko uczy się go przez osłuchanie, przez codzienność, przez kontakt. Komunikacja nie może być w grafiku między SI a dogoterapią. To jest tlen. Bez niego nie ma relacji, nie ma zrozumienia, nie ma sprawczości.

📍 𝐀𝐀𝐂 𝐧𝐢𝐞 𝐨𝐩𝐨ź𝐧𝐢𝐚 𝐦𝐨𝐰𝐲.
Przeciwnie – wspiera rozwój języka mówionego. Jeśli dziecko zacznie mówić – cudownie! A jeśli nie – to będzie już miało język, którym komunikuje potrzeby, emocje, marzenia. Odbierając mu AAC, odbieramy mu głos.

📍 𝐍𝐢𝐞 𝐭𝐫𝐳𝐞𝐛𝐚 „𝐝𝐨𝐣𝐫𝐳𝐞𝐰𝐚ć” 𝐝𝐨 𝐭𝐞𝐜𝐡𝐧𝐨𝐥𝐨𝐠𝐢𝐢.
To dorosły ma dojrzeć do tego, żeby zaufać dziecku, że ono 𝐣𝐮ż 𝐭𝐞𝐫𝐚𝐳 potrzebuje języka. Wysoka technologia to tylko narzędzie – tak samo jak okulary. Czy każemy dziecku „dojrzewać” do tego, żeby je miało?

📍 𝐓𝐚𝐛𝐥𝐞𝐭 𝐬𝐚𝐦 𝐧𝐢𝐞 𝐧𝐚𝐮𝐜𝐳𝐲 𝐤𝐨𝐦𝐮𝐧𝐢𝐤𝐚𝐜𝐣𝐢.
Jeśli damy dziecku instrument, ale nikt z nim nie zagra – czy ono nauczy się muzyki? Bez modelowania, bez wspólnego używania, bez językowego środowiska – nie ma szans, żeby narzędzie stało się językiem.

📍 𝐃𝐳𝐢𝐞𝐜𝐢 𝐳 𝐧𝐢𝐞𝐩𝐞ł𝐧𝐨𝐬𝐩𝐫𝐚𝐰𝐧𝐨ś𝐜𝐢ą 𝐢𝐧𝐭𝐞𝐥𝐞𝐤𝐭𝐮𝐚𝐥𝐧ą 𝐦𝐚𝐣ą 𝐏𝐑𝐀𝐖𝐎 𝐝𝐨 𝐩𝐞ł𝐧𝐞𝐠𝐨 𝐣ę𝐳𝐲𝐤𝐚.
Nie „kilku symboli”. Nie „na próbę”. Nie „jak się rozwinie”. Ich mózg też potrzebuje reprezentacji słów, też zasługuje na opowieści, pytania, żarty i rozmowy o tym, co boli i cieszy.

🧨 Każde takie zdanie, które słyszę, to cegła w murze wykluczenia. Murze zbudowanym z mitów, niewiedzy, uprzedzeń. A po drugiej stronie muru stoi dziecko – często całe życie – czekając, aż ktoś pozwoli mu mówić.

𝐍𝐢𝐞, 𝐧𝐢𝐞 𝐀𝐀𝐂 𝐣𝐞𝐬𝐭 𝐩𝐫𝐨𝐛𝐥𝐞𝐦𝐞𝐦.
𝐏𝐫𝐨𝐛𝐥𝐞𝐦𝐞𝐦 𝐣𝐞𝐬𝐭 𝐭𝐨, ż𝐞 𝐰𝐜𝐢ą𝐳 𝐦𝐮𝐬𝐢𝐦𝐲 𝐮𝐝𝐨𝐰𝐚𝐝𝐧𝐢𝐚ć, ż𝐞 𝐝𝐳𝐢𝐞𝐜𝐢 𝐧𝐢𝐞𝐦ó𝐰𝐢ą𝐜𝐞 𝐭𝐨 𝐝𝐳𝐢𝐞𝐜𝐢 𝐦ó𝐰𝐢ą𝐜𝐞 𝐢𝐧𝐚𝐜𝐳𝐞𝐣.

Nie powtarzaj tych szkodliwych mitów.
Nie odkładaj komunikacji „na później”.
Nie pytaj, czy dziecko „się nadaje do AAC” – pytaj, jak możemy wspólnie nauczyć je języka.
💬 Ucz, modeluj, wspieraj. Bo każde dziecko zasługuje, by być słyszane.

03/04/2025

Kiedy 14-letnie dziecko postanawia odebrać sobie życie, to znaczy że świat oblał egzamin z empatii. Jeśli mając tak wspierającą i wspaniałą rodzinę, nie potrafi sobie poradzić - jak bardzo rówieśnicy zawiedli?
Uczmy dzieci empatii. Patrzenia na człowieka. Pomagania. Dostrzegania. Nie pozwalajmy na hejt, prześladowania, wyśmiewanie. Nie pozwalajmy. Zabierzmy im ekrany. Kontrolujmy, co robią w sieci. Wyrzućmy aplikacje, z których nie korzystają jak należy. Dajmy siebie. Dajmy rozmowy. Dajmy wspólnie spędzony czas. Dzieci uczą się przez naśladowanie. Bądźmy dla siebie dobrzy.

Ninko. Widziałyśmy się już jakiś czas temu, ale zawsze będziesz dla mnie uśmiechniętą dziewczynką, która szuka ołówka na zajęcia i koniecznie potrzebuje przerwy, żeby coś zjeść ♥️ Mądrą, ambitną i ze wspaniałą pasją.
Śpij Aniołku.
Rodzinie jeszcze raz składam najszczersze kondolencje.