https://www.facebook.com/595787207564649/

Pavlos Gkikas PT, MSc, CSCS, Washington D.C., DC (2025)

01/20/2025

Φυσικοθεραπεία στη Ελλάδα 🤯

01/15/2025

💭 The ACL contributes to knee joint stability by providing a passive restraint against anterior translation and tibial rotation and reflexively, via its mechanoreceptors, influences muscle stiffness. Given their line of pull, the hamstrings work synergistically with the ACL to stabilize the knee joint.
The fundamental force generation properties of the hamstring muscles (such as the force- length or force-velocity relationships) are largely influenced by the morphology and mechanical properties of the muscle-tendon unit, its individual components (i.e. muscle fascicles and tendons), as well as their interactions. Following ACL injury, surgical reconstruction (ACLR) is often performed to restore knee joint stability and functional capacity. One of the graft options is the patient’s own ST tendon of the injured leg. Significant and persistent knee flexor neuromuscular deficits have been shown to occur following ACLR using the ST autograft procedure, and these deficits may reduce the capacity of the knee flexors to safeguard against external forces that load the knee joint.

01/10/2025

🏀Τα τελευταία χρόνια εχει διεξαχθεί εκτεταμένη έρευνα σε ομαδικά αθλήματα και ιδιαίτερα στο μπάσκετ με στόχο την καλύτερη κατανόηση των φυσιολογικών απαιτήσεων του αθλήματος. Η πρόσφατη έρευνα από τoυς Sosa et al. είχε διπλό σκοπό :

1. να αναγνωρίσει και να καταγράψει τα φυσιολογικά και μηχανικά φορτία
2. να προτείνει πρακτικές εφαρμογές και ένα πλαίσιο για τον εβδομαδιαίο προγραμματισμό των προπονήσεων

Τα κύρια ευρήματα της μελέτης ήταν τα εξής:

·      Tα drills/tasks που καλύπτουν μεγαλύτερη επιφάνεια (ολόκληρο το γήπεδο σε σύγκριση με το μισό γήπεδο) και με λιγότερους αμυντικούς (3v3, 2v2, 11 αντεπίθεση, 5v0, 4v0, και 3v0) έχουν μεγαλύτερο φυσιολογικό φορτίο, ενώ τα drills χωρίς άμυνα τείνουν να έχουν μικρότερο μηχανικό φορτίο. Αντιθέτως, τα drills με λιγότερο χώρο και περισσότερους αμυντικούς (3v3v3, 4v4v4, 5v5, και 4v4) έχουν μεγαλύτερο μηχανικό φορτίο.
·
·      Συμπερασματικά, παρουσία αμυντικών = υψηλότερο μηχανικό φορτίο.
Ωστόσο, στην περίπτωση των 1v0 και 2v0 drill , αν και λιγότερο απαιτητικά, θα πρέπει να σημειωθεί ότι παρουσιάζουν μεγαλύτερο μηχανικό φορτίο καθώς συνήθως συνδέονται με τεχνικά drills και, επομένως, μεγάλο αριθμό αλμάτων/λεπτό.

·      Τα tasks/drills μπορούν να ταξινομηθούν σε 4 κατηγορίες :

1.        ασκήσεις κυρίως με μηχανικό φορτίο (1v1 ολόκληρο γήπεδο, 3v3v3, 4v4v4 και 5v5v5),
2.        ασκήσεις κυρίως με φυσιολογικό φορτίο (3v0 ολόκληρο γήπεδο, 4v0 ολόκληρο γήπεδο και 5v5v5),
3.        μικτές ασκήσεις χαμηλής έντασης (1v0 μισό γήπεδο και 2v0 μισό γήπεδο) και
4.        μικτές ασκήσεις υψηλής έντασης (αγώνας, 4v4 ολόκληρο γήπεδο, 3v3 ολόκληρο γήπεδο, 5v5 ολόκληρο γήπεδο, αντεπίθεση 11, και 2v2 ολόκληρο γήπεδο).

Bάσει αυτών των ευρημάτων και τον αριθμό των αγώνων μπορούμε να δομήσουμε ένα εβδομαδιαίο πρόγραμμα προπονήσεων με σκοπό την επίτευξη της βέλτιστης απόδοσης για τον αγώνα. Επιπλέον, αυτά τα στοιχειά μπορούν να χρησιμοποιηθούν και στη διαδικασία του reconditioning ενός αθλητή μετρά από τραυματισμό και κατά τη διάρκεια της αποκατάστασης.

01/07/2025

Η αποδοχή της αβεβαιότητας είναι δύσκολη.

Ο εγκέφαλος μας εξελίχθηκε για να δημιουργεί βεβαιότητα και τάξη.

Nιωθουμε άβολα με την ιδέα ότι υπάρχουν αμέτρητοι παράγοντες, εκτός του ελέγχου μας, που μπορούν να επηρεάσουν τα αποτελέσματα των αποφάσεων μας.

Έχουμε την τάση να εξισώνουμε την ποιότητα των αποφάσεων μας με την ποιότητα των αποτελεσμάτων (resulting) που προκύπτουν. Aυτη η εξίσωση μπορεί να οδηγήσει σε «μυωπική», μη προσαρμοστική σκέψη και υπεροψία.

Δίνουμε εύσημα στον εαυτό μας για τα θετικά αποτελέσματα, ρίχνοντας την ευθύνη στην τύχη ή εξωτερικούς παράγοντες για οτιδήποτε ανεπιθύμητο ή αρνητικό προκύψει. Αυτό όμως έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνο να χάνουμε ευκαιρίες αναστοχασμού, επανεξέτασης και βελτιστοποίησης των αποφάσεων μας, αλλά και να ενισχύουμε αποφάσεις που δεν θα έπρεπε.

Αντί όμως να επικεντρωνόμαστε στο να είμαστε σίγουροι, πρέπει να αναρωτιόμαστε και να κρίνουμε πόσο αβέβαιοι είμαστε για μια εκτίμηση μας. Όταν σκεφτόμαστε βάσει πιθανοτήτων , είναι λιγότερο πιθανό να χρησιμοποιήσουμε τα αρνητικά αποτελέσματα ως απόδειξη ότι κάναμε λάθος στην απόφαση, επειδή αναγνωρίζουμε την πιθανότητα ότι η απόφαση μπορεί να ήταν καλή, αλλά η τύχη και/ή η ελλιπής πληροφορία καθώς και το μέγεθος του δείγματος n=1 ,μπορεί να μεσολάβησαν.

Η αναγνώριση της αβεβαιότητας είναι το πρώτο βήμα για να προσεγγίσουμε το στόχο μας; να πλησιάσουμε σε αυτό που είναι αντικειμενικά αληθινό. Τo «δεν είμαι σίγουρος» δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια – σημαίνει ότι θεωρούμε τις πεποιθήσεις μας project σε εξέλιξη.

01/03/2025

Coming Soon...

12/30/2024

👨🏻‍💻Mastering Effective Decision Making for Health and Performance Practitioners

Σήμερα, η έλλειψη και η πρόσβαση στην πληροφορία δεν αποτελεί πρόβλημα. Αντιθέτως, ζούμε σε μια εποχή υπερφόρτωσης δεδομένων, όπου οι πληροφορίες είναι παντού και άμεσα προσβάσιμες. Η εκτίμηση για τον όγκο δεδομένων στον κόσμο συνεχώς αυξάνεται και εκτιμάται ότι το 2025 θα υπάρχουν 175 zetabytes πληροφορία διαθέσιμα.

Το πραγματικό ζήτημα βρίσκεται στον τρόπο σκέψης και λήψης αποφάσεων, ο οποίος συχνά επηρεάζεται από πεποιθήσεις και προκαταλήψεις (cognitive biases). Αυτές οι νοητικές προκαταλήψεις παρεμβαίνουν στην ικανότητά μας να επεξεργαστούμε και να αξιολογήσουμε τις πληροφορίες με αντικειμενικότητα. Η υπερβολική εμπιστοσύνη στις ήδη υπάρχουσες απόψεις ή η τάση να αναζητούμε μόνο τις πληροφορίες που επιβεβαιώνουν τις πεποιθήσεις μας περιορίζουν τη σκέψη μας. Η ικανότητα για κριτική σκέψη και η αντικειμενική ανάλυση είναι απολύτως απαραίτητες για την επίλυση σύγχρονων προκλήσεων.

Αν ενδιαφέρεστε να μάθετε πώς οι προκαταλήψεις, οι λογικές πλάνες και η πτώση της μνήμης επηρεάζουν τη διαδικασία λήψης αποφάσεων στείλτε μου μήνυμα.

12/21/2024

Thanks for inviting me man!

12/20/2024

2025 seminar 🇬🇷

11/18/2024

The ability to rapidly decelerate in a horizontal direction is a critical locomotor skill for basketball athletes and has been closely linked to sports performance and injury.

In a recent paper, Verheul et al. conducted a kinematic and kinetic assessment of horizontal decelerations and defined 3 phases:

1)        Touchdown to 30% of ground contact
2)        30 – 80% of ground contact
3)        80% to take off

What did they find?

Peak vertical GRFs occur during the first phase and are 1.5 – 3 times (up to 6.3xBW) the peak vertical forces experienced during other common running tasks in team sports.

Peak horizontal GRFs are up to 4 times the external forces experienced during other running tasks.

During phase 1 substantial eccentric force is required of the tibialis anterior – 6 times greater than the forces during sprinting.

Peak ankle joint contact forces are the largest of all joint and are 2-2.25 times greater compared to constant speed running at 4.3 ms-1

Gastroc and soleus don’t play a major role in decelerating the horizontal velocity of the body but rather in providing vertical support during ground contact.

During phase 1 a knee flexion moment is produced by the hamstrings to reduce the anterior velocity of the shank.

In phase 2 a knee extension moment is required to prevent the knee from collapsing, making the quadriceps the key muscle group that reduce the horizontal centre of mass velocity. The knee continues to flex throughout the ground contact with the quadriceps acting eccentrically throughout.

Peak tibiofemoral joint contact forces are between 20–45% (medial) and up to 36% (lateral) greater compared to constant-speed running

A substantial hip extension moment is required immediately after landing (phase 1) - primarily produced by the gluteus maximus muscle and is essential to stabilise the pelvis, prevent anterior collapse of the trunk, and maintain a relatively low hip range of motion. The hip extensors and abductors (gluteus maximus/medius) produce the largest forces eccentrically during the first ~ 45-55% of ground contact.

Peak patellar and Achilles tendon loading: 7.42 BW and 5.58 BW, respectively.

10/11/2024

🎾Depending on the tournament, professional tennis athletes play on different surfaces – hard, grass or clay courts. The change in court surfaces can affect the style of play, speed of play, ball response and players mechanics which in turn could contribute to different types of injuries or complaints for each surface.

• Hard court: It’s the most common surface on the ATP and WTA tours. Composed of acrylic surfaces over concrete or asphalt. It is rigid with reduced shock absorption, increased frictional resistance and higher mean maximal force and peak pressure on the rearfoot. Due to the above properties athletes usually experience low back tightness/facet/muscle injuries, knee injuries/anterior knee pain, shin soreness, hot spots/blisters and plantar fasciopathy.

• Clay court: It is made of crushed stone, gravel and bricks and is considered the slowest of the 3 surfaces. Pieces of clay stick to the ball which absorbs weigth and moisture. Therefore, the ball becomes heavier and loses speed. Play time is 20-30% longer. Clay courts have decreased frictional resistance and the mean force to the foot is lower compared to hard courts. Athletes usually experience upper limb overuse injuries due to longer rallies and heavier balls. They may complain of low -mid back tightness and groin/adductor injuries are common due to overstretching with sliding, sudden stopping and change of direction.

• Grass court: These courts are made of natural grass on a sand-filled layer. It is considered the fastest surface with lower ball bounce and shorter point duration. Gluteal, hamstring, quad tightness or strains are common due to overstretching from slipping on grass. Low back pain injuries are also reported due to reaching for the ball. In addition, athletes may experience anterior knee pain, Achilles tendinopathy and posterior ankle injuries due to sliding as well as wrist injuries because of increased volumes of volleying.

10/10/2024

To ensure optimal reconditioning of an athlete, it’s fundamental to have a thorough understanding of the sport and reverse-engineer its demands.

Physiological healing and time are not the only factors that will determine when an athlete can return to tennis. An interval training program should incorporate a systematic and sequential progression which can be used in conjunction with rehab in order to progress the athlete back to their sport.

Start with groundstrokes – increase volume/intensity – add serves and integrate volleys – practice points – practice sets – RTP.

10/09/2024

🎾The tennis serve is the most complex and physically demanding stroke in competitive tennis. The complexity of the serve derives from the need to link multiple body segments into one functional segment, in order to summate and transfer forces from the ground up. Therefore, efficiency during a serve necessitates the utilization of the entire kinetic chain via the synchronous use of selective muscle groups, segmental rotations, and coordinated lower extremity muscle activation.

Professional tennis players experience particularly high joint loads (forces and torques) in the shoulder and elbow during the cocking and acceleration phases of the tennis serve. More specifically, studies show that elite tennis athletes reach velocities of up to 1700 degrees per second, resulting in arm velocities of 35 mph during the serve. Torques during the cocking phase (at maximum external rotation) have been found to reach 46 and 65 Nm for females and males respectively. Torques greater that 50 Nm are considered a potentially injurious factor in loading of the upper extremity.

Thus, the use of inefficient serve techniques coupled with the number of serve repetitions and the torques experienced could potentially lead to injury of the upper extremity.

From a biomechanical standpoint premature dropping of the tossing arm, coupled with early hip and trunk forward rotation, can lead to an exaggerated horizontal abduction, or arm lag, subjecting the shoulder to posterior impingement and loading the anterior capsular structures. In addition, a deficit in leg action has been found to reduce ball speed, induce abdominal overwork, and increase maximum joint loads at the shoulder (+15% for internal rotation torque at the shoulder). Finally, increased wrist extension and reduced shoulder abduction during the late cocking phase can induce what is commonly known as the waiter’s serve position which can lead to increased shoulder and elbow maximal joint loads.

Pavlos Gkikas PT, MSc, CSCS