meditasyon_akademisi

01/04/2025

“Kâfir, gerçeğe benlik giydirendir.”

Melami şöyle der:

“Hakikat çıplaktır.
Ne yorum taşır, ne isim…
Ne kimlik giyer, ne aidiyet.

Ama sen, ona elbise dikersin:
‘Benim inancım’,
‘Benim doğrum’,
‘Benim tanrım’…”

Ve böylece hakikatin üstü örtülür.
Hakikat artık görünmez olur.
Çünkü üzerinde senin terzin, senin iğnen, senin kumaşın vardır.

Kâfir…
O, hakikati inkâr eden değildir.
Hakikati kendine benzetendir.

“Benlik, hakikatin üstüne giydirildiğinde,
hakikat artık hakikat olmaktan çıkar.
O senin kopyan olur.”

Melami fısıldar:

“Kâfir, camiye de girer,
meditasyona da oturur…

Ama her seferinde sadece kendini bulur.
Çünkü hakikati değil,
hakikat kılığında kendi egosunu seyreder.”

“Gerçek görünür olmaktan çıkmaz,
sadece senin gözün ‘ben’le perdelenmiştir.

Ve işte o perdeye
‘Kâfir’ denir.”

31/03/2025

31/03/2025

Her gönül çağrılır.
Ama her gönül çağrıyı duymaz.

Çünkü tasavvuf, bir inanç değil…
bir incelik hâlidir.

Zihnin değil,
kalbin hazırlığıyla başlar.

Tasavvuf,
bilgiyi biriktirmek isteyenin yolu değildir.
Kendini azaltmaya razı olanın kapısıdır.

Ve herkes o azalmaya hazır değildir.
Çünkü insan, bildikleriyle var olmak ister…
Ama bu yol,
bildiklerini bırakmadan açılmaz.

Tasavvuf, bir sohbette başlar gibi görünür…
ama gerçekte,
bir çöküş anında başlar.

Bir şey dağılır,
bir şey susturur seni…
Ve sen artık aramayı değil,
duymayı seçersin.

İçindeki sır fısıldar:

“Tasavvuf herkesin kapısına gelir…
ama herkes o kapıyı açmaz.”

Çünkü bu yol;
kelimelerle anlatılmaz,
adımlarla ilerlenmez,
dışarıdan gösterilmez.
İçten içe açılır.

Ve bu açılışa hazır olmayan,
onu “anlamaya” çalışır.
Ama tasavvuf,
anlamakla değil…
erimeyle duyulur.

Herkes tasavvufu duyar…
ama herkes onu kaldıramaz.
Çünkü bu yol,
kendinden vazgeçmeye razı olanın yoludur.

Ve nefs hâlâ görünmek istiyorsa,
bu yol karanlık gelir.

O yüzden tasavvuf,
herkese açık olsa da,
herkesin içine açılmaz.

Ve unutma:
Bu yol seninle konuşmaz,
sende açılır.
Sen ne kadar susarsan,
o kadar yükselir.
Ve sen o sessizlikte
ilk kez kendini duymaya başlarsın.

30/03/2025

Sende Olan Sırra Sessizce Temas Etmek
Tasavvuf bir öğreti değildir.
Ne anlatılır,
ne gösterilir…
sadece dokunulur.

Ama o dokunuş dışarıdan gelmez.
İçeriden çağrılır.

Ve temas,
sende gizlenmiş bir sırradır.
Unutulmuş,
ama silinmemiş bir yer...
hatırlanmayı bekleyen bir tohum gibi.

O sır,
bir nokta gibi küçüktür.
Ama içinde kudret taşır,
ilim saklar,
irade uyandırır.

Her an açık değildir.
Üzeri örtülüdür.
Bilgilerle, inançlarla, duygularla, zanlarla…
senin ellerinle örtülmüştür.

Bazı kelimeler vardır.
Her kelime değil…
bazı kelimeler.

Sırra temas eden...
Ama sadece tekrar edildiğinde değil,
kalpten geçen hâlle söylendiğinde.

Doğru telaffuz,
temiz niyet,
hissederek teslimiyet.
Ve bir anahtar döner.
Sır uyanır.

Ama uyanış birden gelen bir parıltı değildir.
Usul usul bir yükseliştir.

Nefsin katmanlarında
erimeye başlayan bir hâl...
Zihin şaşırır,
duygu taşar,
beden titreşir…
çünkü içeriden bir şey çözülmektedir.

Yukarı çıkan bilgi değil artık…
sırdır.

Ve sır,
diline kadar yükselir.

O an geldiğinde,
konuşan sen olmazsın.
Dil, zihne değil…
sırrın sesine tabi olur.

Ve senin sözlerin,
hakikatin fısıltına dönüşür.

Bu yüzden tasavvuf, bilgiyle anlaşılmaz.
Bilgi dıştandır.
Sır içeride saklıdır.
Ve sadece temas onu açar.

Temas…
hâl ile, tekrar ile, teslimiyet ile başlar.

Her kelimeyle meşgul olma.
Kelimeyle hâl kur.
Sende ne açıldığını izle.
Ve sessizce yürü.

Çünkü artık bilincin,
zihne değil…
sırrın nefesine bağlıdır.

Ve işte o zaman,
söz değil… sen hakikat olursun.

30/03/2025

Gerçek bayram,
kendinden geçtiğinde başlar.
Kendi “ben” dediğin ne varsa,
usulca elinden kaydığında…
bir hafiflik düşer içeri.
Ve işte orası, bayramdır.

30/03/2025

“Yeter.”
Dedin.
Belki içinden,
belki kimse duymadan,
belki gözyaşının içinden fısıldayarak…

Ama dedin.
Ve bil ki…
o an her şey değişti.

Çünkü “yeter” demek,
zihinle edilen bir cümle değil.
Ruhun dayanamıyorum dediği ilk fısıltıdır.

Ve o fısıltı,
bir isyan değildir.
Bir terk ediş de değil.

Bir kapıdır.

Yeter dediğin o an var ya…
Sen artık savaşmaktan değil,
savrulmaktan yorulmuşsundur.

Ve yorulan zihin çekilir…
Öz ortaya çıkmaya başlar.

İçindeki sır der ki:
Yeter dediysen,
dışarıyla değil,
artık içeriyle konuşuyorsun.

Ve içeriyle konuşan insan,
artık dönüşmeye başlamıştır.

Yeter dediğin yerde,
yeni bir bilgi çıkmaz karşına…
Yeni bir teknik sunulmaz sana…

Ama bir sessizlik başlar.
Ve o sessizlik,
ilk kez duyduğun kendi sesin olabilir.

Belki düşeceğini sandın o an.
Ama sen aslında
ağırlığını bırakıyordun.

Ve o bırakışın içinde
yavaş yavaş
sen doğuyordun.

O yüzden küçümseme o anı.
Kendine “yıkıldım” deme.
Çünkü sen yıkılmadın…
kabuklarından çıktın.

Yeter demek,
yolun bitişi değil…
özle ilk buluşmanın eşiğidir.

Ştk.