02/05/2023
Posiej se kwietną łąkę, mówili.
Pocałujta w dupe wójta, im odpowiadam z całą stanowczością!
A kysz, tfu tfu przez lewe ramię, psia ich mać!
Ale od początku.
Korzystając z koincydencji, że angina syna jakby puściła, a słonko nie, udali my się do naszego działkowego Hobbitonu, coby ziela fajkowego i innych badyli nasiać i nasadzić. Po tym, jak jesienią zeszłego roku, ja, pięćdziesięciokilkukilogramowa calineczka ujebała szpadel ojca, sadząc se radośnie tulipanki, ojciec wyposażył mnie na ten sezon działkowy w króla wszystkich szpadli, a wręczając mi go minę miał nabożną i ton głosu uroczysty. Że oto ten szpadel to jest ferrari wśród szpadli normalnie, nawet lakier czarny w połysku jest grany, żeby nie było, że to jakaś plebejska łopata. Lśnił ów szpadel w słońcu faktycznie luksusowo, leżał w ręce doskonale, a koniec zaostrzony był tak, że pokusa była we mnie wielka, żeby sprawdzić czy podrzuconą w powietrze kartkę potnie jak najzacniejsza katana.
Tego szpadla nie złamiesz, rzekł ojciec tonem sędziwego mędrca i pobłogosławił mej misji posadzenia dziś ponad stu cebul kwiecia wszelakiego plus wysiania 100 m2 łąki kwietnej oraz miliona innych chabazi w nasionkach.
Nie wdając się w szczegóły, których najbardziej wymownym elementem jest fakt, że przy 15 stopniach latałam dziś na tym turboszpadlu w bikini, a pot lał się mimo to srogo, przejdę od razu, pomijając milczeniem moje odciski na dłoniach po wsadzeniu w krnąbrny grunt owych stu cebul, do cholernej łąki kwietnej.
Otóż łąka kwietna, szanowni państwo, to taka łąka jak ze mnie koszykarka.
Aby wysiać se ten szczyt hipsterskiej mody rośliniarskiej, czyli tę łąkę z bożej łaski kwietną, należy najpierw POZBYĆ SIĘ AKTUALNEJ ŁĄKI.
Dostawszy piętnastu udarów przy opierdalaniu przerośniętej korzeniami gleby, przeczytałam instrukcję wysiewu 100m2 mojej upragnionej łąki kwietnej i umarłam. Po słowach „usuń obecny trawnik, pozbywając się wszystkich jego pozostałości wraz z korzonkami” zobaczyłam tunel ze światłem na końcu i zaczęłam biec świńskim truchtem w jego kierunku. Przypomniało mi się jednak, że jeszcze mam bardzo ładne piwonie do wsadzenia i zatrzymałam się w połowie drogi.
Wróciwszy do żywych przeczytałam raz jeszcze instrukcję, coby upewnić się, że faktycznie do stworzenia łąki muszę się najpierw łąki pozbyć, w dupie mając jej wspaniałe bujne obecne życie, w celu wysiania se kilku chabrów, maków i innego ziela na jakimś smutnym, pozbawionym innego życia klepisku.
No i tak. Tak to się, szanowni państwo, smutno przedstawia, co każe mi sądzić, że kapryśne polne roślinki, aby stworzyć łąkę kwietną, czekają za każdym razem na Pana Bóczka ze szpadlem, coby im areały uprzednio sterylnie oczyszczał.
Ręka mi przy tych ponurych konstatacjach musiała zadrżeć nerwowo, bo torebka z nasionami kwietnej łąki nagle rozdarła się, a wiatr porwał kapryśne ziarenka we wszystkich kierunkach, co skwitowałam już tylko beznamiętnym „upssss 🤷♀️”
Tak to bezlitośnie wygląda, drodzy państwo. Rośliniarską hipsterką zatem nie zostanę, a za wymarzoną kwietną łąkę będzie musiała robić naturalna, staromodna łąka zastana, której jak by się tak przyjrzeć, naprawdę nic nie brakuje…
