07/07/2025
"Uitvaartbegeleider of manusje-van-alles?"
Soms denk ik wel eens dat ik per ongeluk heb gesolliciteerd op een functie waar “uitvaartbegeleider” slechts een dekmantel is voor iets veel breders.
Want naast het begeleiden van de overledene naar zijn of haar laatste rustplaats, lijkt mijn taakomschrijving stiekem op die van: maatschappelijk werker, oppas, bloemist, taxichauffeur, schoenmaker, cultureel adviseur, luchtbed expert en zelfs persoonlijke stylist.
Zo vroeg een familie laatst: “Ik mag toch álles vragen, aan mijn collega?”
Natuurlijk, zei ze. Kom maar op. “Heeft u een pomp om een luchtbed op te blazen?
Mijn zoon komt over uit het buitenland.” Tuurlijk.
Vlak naast de rouwkaarten ligt hier standaard een fietspomp, luchtbed pomp én een pomp om emotionele crisissen op te vangen. Multitool, noemen we dat.
Of die mevrouw die alleen achterbleef en geen idee had hoe de Nederlandse cultuur werkte. Geen rijbewijs, geen familie.
Dus hup, ik met haar mee naar het verzorgingshuis om de spullen van haar man op te ruimen. Samen naar de bloemist om iets moois voor haar man te kiezen. Het werd een prachtig stuk — mét een verhaal, natuurlijk.
Dan had ik nog een familie waarbij de kleinkinderen allemaal in een witte blouse zouden komen. Alleen de jongste had niks passends.
"Wat is zijn maat?" vroeg ik. Bleek hij dezelfde maat te hebben als mijn zoon. Tadaa, probleem opgelost.
Onze kledingkast is inmiddels officieel onderdeel van de uitvaartinventaris.
En dan de weduwnaar. Intens verdrietig, zo verdrietig dat zelfs de gedachte aan een mensenmenigte hem te veel was.
Hij vroeg me zijn schoenen naar de schoenmaker te brengen. En dus stond ik daar, met twee verweesde stappers, uit liefde voor een man die even niets zelf kon dragen.
Het lieve baby’tje dat vlak na de geboorte overleed. De moeder wilde zó graag een mooi pakje uitzoeken.
Ik belde een winkel op en vertelde hun verhaal. En weet je wat? Ze lieten haar na sluitingstijd rustig komen.
Geen verkooppraatjes. Gewoon mensen die begrijpen.
En die ene meneer die zweren zou dat de hemel naar mergpi**en van Van der Linde rook.
Dus ja, ik naar Amsterdam, op de Nieuwendijk om ze op te halen. Na de uitvaart werden ze geserveerd aan zijn vrienden. “Dit was hem helemaal,” zeiden ze.
En ik dacht: missie geslaagd!
Tijdens een afscheidsdienst liep er een peuter van twee verdrietig en rusteloos rond. Hij voelde het allemaal, het verdriet van de grote mensen.
Ik nam hem bij de hand, even eruit, even ademen. Geen drama. Geen rouwstoeltjes omgegooid. Gewoon even rust vinden.
En de mevrouw die zo'n spierpijn had van alle stress. Tanya, ik had een "spulletje" maar kan het nergens vinden. Wij samen op internet gezocht en deze 82-jarige mevrouw was blij met haar " spulletje".
Kijk, ik weet het: officieel ben ik uitvaartbegeleider. Maar in de praktijk?
Ben ik gewoon een soort Zwitsers zakmes met een rouwrandje.
Bij mij krijg je geen standaard draaiboek, maar persoonlijke aandacht — of het nou gaat om tranen, blouses of mergpi**en.
Want ja, de dood is universeel, maar rouwen is maatwerk. En daar ben ik voor.
Liefde neemt geen afscheid....
