17/11/2022
Nie jadłam dzisiaj nic oprócz drożdżówki, którą dała mi mama rano. Nic. Nie miałam ochoty nic jeść po tym jak zrozumiałam jaką beznadziejną osobą jestem, nie dość, że córką jestem okropną to jeszcze w dodatku personą. Postanowiłam więc sama siebie ukarać, nie jedząc, mimo, że uwielbiam jeść. Od dawna mam w głowie myśli, raczej jest to oczywiste jakie to myśli, ale mój mózg nie pozwala mi tego zrobić, gdy chcę nałykać się tabletek to sprawia, że się waham, gdy chcę pójść po nóż to nogi odmawiają mi posłuszeństwa i znów się przez niego waham. A ja naprawdę mam dość wszystkiego, a moi rodzice nie interesują się tym co się dzieje w mojej głowie, obchodzą ich tylko oceny i frekwencja, która wcale nie jest zła i mogę ją poprawić, mam prawie cały rok szkolny na to jeszcze. A oceny z niby zagrożonych zdaniem mojego ojca przedmiotów mogę jeszcze poprawić lub przykryć lepszymi ocenami. Staram się k***a, staram się dla nich, ale ani ojciec ani matka nie widzą moich pozytywów, a same negatywy. Dostałam dobre oceny? Nie widzą tego, ale jak dostanę jedynkę (jedną jedynkę) to od razu wielki krzyk, bo się nie poprawiłam. Ojciec mi nawet zabrał laptopa, bo chce abym zajęła się nauką, a gry to było jedyne co pozwalało mi jakoś jeszcze dobrze się czuć, pomagały mi. On tego nie rozumie, bo dla niego ważniejsze od mojego zdrowia psychicznego są moje oceny. Żeby nie było, nie jestem uzależniona od komputera, starałam się pogodzić granie z nauką, ale jestem po prostu głupia i nic mi nie wchodzi do tego pierdolonego pustego łba co sprawia, że jeszcze bardziej siebie nienawidzę i chcę się zajebać.
