Kasia Lewandowska - Connecting the Dots, Zurich (2025)

07/09/2025

Widzisz i słyszysz te słowa od guru, psychologów, coachów i mentorów: „trzeba myśleć pozytywnie, wysyłać dobre wibracje, praktykować psychologię pozytywną…”
I w pewnym momencie zaczyna Cię to irytować. A może nawet pojawia się poczucie winy – „dlaczego ja nie potrafię tego utrzymać? Dlaczego ja tak nie mam? Czy coś jest ze mną nie tak? Co jeszcze muszę zrobić, żeby żyć w stanie tej ciągłej szczęśliwości, o której wszyscy mówią?”

Prawda jest taka, że bez zasobów z dzieciństwa to bywa naprawdę trudne.

Ja odkryłam prawdziwą wdzięczność dopiero wtedy, gdy zachorowałam, daleko od domu i wspomnień z dzieciństwa. Nie poszłam logiczną drogą leczenia, bo nic już nie pomagało w zmęczeniu i bólu. Zaufałam intuicji. Szczerze? Nie wiedziałam do końca, co robię. Ale coś zaczęło się powoli zmieniać.

Próbowałam różnych metod – nie wiem, która z nich była tą „pierwszą cegiełką”, ale od tego momentu pojawiła się ścieżka. Pamiętam dokładnie, jak zaczęłam dostrzegać piękno wschodzącego słońca, które powoli rozświetlało moją twarz. Jak zwyczajna herbata z miodem potrafiła przynieść wewnętrzną radość.

Często, kiedy jesteśmy inni niż reszta, myślimy, że to z nami jest coś nie tak. Że musimy się bardziej postarać. A to nieprawda.
Nie mamy w sobie pewnych wzorców, bo nie dostaliśmy ich w dzieciństwie. Jeśli tata był wiecznie poirytowany, a mama udawała radość, choć była nieszczęśliwa – to skąd mieliśmy się nauczyć, czym jest naturalna wdzięczność i radość?

Ale możesz to zmienić. Możesz dać sobie nowe zasoby, stworzyć nowe połączenia neuronowe, i poczuć się naprawdę sobą – w sobie, gdziekolwiek jesteś.

🌿 Zapraszam Cię na darmową Discovery Call – porozmawiamy o tym, jak mogę Ci pomóc w tej zmianie.
📩 Napisz do mnie: ctdbykasia@gmail.com

07/09/2025

You hear it everywhere – from gurus, psychologists, coaches, mentors: “think positive, raise your vibration, practice positive psychology…”
And at some point, it starts to irritate you. Or maybe you even fall into guilt: “Why can’t I hold on to it? Why don’t I feel it? Is there something wrong with me? What else do I need to do to live in this constant happiness they all talk about?”

The truth is – without resources from childhood, it can be really hard.

I discovered real gratitude only when I got sick, far from home, far from my childhood. I didn’t follow the logical path of treatment, because nothing was helping anymore with the fatigue and pain. Instead, I followed my intuition. Honestly? I didn’t really know what I was doing. But something slowly started to shift.

I tried many different methods – I can’t even say which one was the first step on the path, but from that moment, a path opened. I remember clearly when I began noticing the beauty of the sunrise, gently lighting up my face. When a simple cup of tea with honey could bring me a deep inner joy.

So often, when we feel different than others, we think we are the problem. That we must try harder. But that’s not true.
We simply didn’t get those inner patterns, because we didn’t receive them in childhood. If a father was always irritated and absent, and a mother pretended to be happy while she was deeply unhappy inside – how could we ever learn what natural gratitude and joy really are?

But you can change that. You can give yourself new resources, create new neural pathways, and truly feel yourself – in yourself, wherever you are.

🌿 I invite you to a free Discovery Call – let’s talk about how I can support you on this journey.
📩 Write to me: ctdbykasia@gmail.com

24/08/2025

Jestem tutaj, ale nie jestem tam. Tam było wsparcie rodziny i przyjaciół, a teraz muszę radzić sobie sam lub tylko z partnerem/partnerką. Znalezienie kolegów, nowych osób wydaje się trudne, a do tego dochodzi jeszcze język. Czuję się niewystarczający/ca – nie wiem tego, nie wiem tamtego, a ten człowiek patrzy na mnie krzywo. Zaczynam wszystko od nowa. Społeczeństwo mnie nie rozumie. Tyle myśli w głowie, że aż czuję, jak emocje zaczynają wybuchać. Do kogo udać się po pomoc, czy w ogóle jest jakaś pomoc, jakieś wskazanie drogi? Tak długo duszę to w sobie, że ból emocjonalny zaczyna wpływać na ciało – chroniczne bóle stóp, kręgosłupa, zmęczenie, anemia... Może to twoja historia, historia kogoś, kto chce poczuć się sobą poza granicami swojego kraju, żyjąc za granicą, ale nie może znaleźć wyjścia. Kim ja właściwie tutaj jestem?

Tam rodzina nie rozumie, o czym mówię, dodając gorzko: „No, sama tak przecież zdecydowałaś, możesz przecież wrócić...” I wzdychasz, czując totalny mętlik w głowie. Zero mentalnego wsparcia – po co w ogóle opowiadać, jak się czujesz, lepiej kiwać głową, jak oni coś mówią, bezpieczniej.

Jeśli chcesz poczuć się lepiej i zrozumieć, co się dzieje, zapraszam Cię na coaching. Będziemy wspólnie patrzeć na twoją tożsamość — a może można znaleźć coś pomiędzy i być sobą wszędzie, gdzie pragnie się być?!

24/08/2025

I am here, but I am not there. There was the support of family and friends, and now I have to manage on my own or only with my partner. Finding friends, new people seems difficult, and on top of that, there's the language barrier. I feel inadequate – I don't know this, I don't know that, and that person looks at me strangely. I'm starting everything from scratch. Society doesn’t understand me. So many thoughts in my head that I can almost feel my emotions about to explode. Where should I turn for help? Is there even any help, any direction to follow? I’ve been holding all of this in for so long that the emotional pain is starting to affect my body – chronic foot pain, back pain, fatigue, anemia... Maybe this is your story, the story of someone who wants to feel like themselves while living abroad, but can’t find a way out. Who am I really here?

There, my family doesn't understand what I’m talking about, adding bitterly: "Well, you decided this on your own, you can always come back..." And you sigh, feeling total confusion in your head. Zero mental support – why even talk about how you feel, better just nod when they say something, safer that way.

If you want to feel better and understand what's happening, I invite you to coaching. We will look together at your identity — or maybe there's something in between, a way to be yourself anywhere you want to be?!

20/07/2025

Przestań dźwigać ciężar sama — pozwól sobie na wsparcie

Nie chciałaś robić kłopotu.
Wiedziałaś, że mama ma za dużo na głowie.
Że tata chory, że babcia w szpitalu, że rodzeństwo się nie uczy.
Więc zapomniałaś o sobie.
O swoich uczuciach.

Nie mówiłaś, że marzysz o studniówce, że chciałabyś pojechać na szkolną wycieczkę.
Nie chciałaś sprawiać problemu.

I zamroziłaś się w tym.
W przekonaniu, że Twoje potrzeby to ciężar.
Że Ty sama jesteś ciężarem.
Zaczęłaś wszystko dźwigać sama.
Ponad swoje siły.
Nie chciałaś czuć odrzucenia, niezrozumienia, poczucia winy.

I teraz też – nie mówisz, że jest Ci trudno.
Nie mówisz rodzicom, znajomym, partnerowi.
Bo nie chcesz być „za dużo”.
Czekasz, aż będziesz wystarczająco silna.
Aż „ogarniesz temat”, sama.

Ale ta siła nie leży w jeszcze większym zaciskaniu zębów.
Ona leży w uznaniu siebie.
W czułym rozpoznaniu tych chwil, które Cię zaprogramowały.
W odpuszczeniu przekonania, że trzeba zasłużyć na lekkość.

Jeśli czujesz, że to o Tobie – zapraszam Cię na indywidualną konsultację.
Bez ciężaru. Bez presji.
Z przestrzenią na to, co prawdziwe.

📩 Napisz do mnie, jeśli czujesz gotowość.
📆 Umów się na rozmowę: kasialewandowska.com

20/07/2025

Stop Carrying the Burden Alone — Allow Yourself Support

You didn’t want to cause trouble.
You knew your mom had too much on her plate.
That your dad was ill, grandma was in the hospital, siblings weren’t studying.
So you forgot about yourself.
About your feelings.

You didn’t say how much you dreamed of your prom or the school trip.
You didn’t want to be a problem.

And you froze inside.
Believing your needs were a burden.
That you yourself were a burden.
You started carrying everything alone.
Beyond your strength.
You didn’t want to feel rejection, misunderstanding, or guilt.

And even now — you don’t say it’s hard.
You don’t tell your parents, friends, or partner.
Because you don’t want to be “too much.”
You wait until you’re strong enough.
Until you “figure it out” on your own.

But that strength isn’t found in clenching your teeth harder.
It’s found in recognizing yourself.
In gently noticing the moments that programmed this in you.
In letting go of the belief that you have to earn lightness.

If this feels like your story — I invite you to a personal consultation.
Without burden. Without pressure.
With space for what’s real.

📩 Write to me when you feel ready.
📆 Schedule a session: kasialewandowska.com

14/07/2025

„Samotność i siła – co naprawdę kryje męskie serce”

„Nie płacz, bo to wstyd.”
„Nie bądź babą.”
„Musisz być silny.”

To zdania, które wielu chłopców słyszy od najmłodszych lat. Uczą się, że ich emocje są niepożądane, że płacz to coś niewłaściwego, że lepiej zaciśnij zęby i rób swoje.
Płacz u dziewczynek to coś naturalnego, u chłopców – wstyd i słabość. A przecież to fizjologiczna reakcja, sposób, w jaki ciało uwalnia napięcie. Kiedy nie ma na niego miejsca, napięcie zostaje w środku i po czasie zamienia się w objawy somatyczne.

Mężczyzna nie daje sobie prawa do słabości, do bezradności, do zmęczenia. A przecież i on czasem nie daje rady. Tylko że nie może tego powiedzieć – nawet najbliższej osobie. Bo się boi oceny. Boi się, że zawiedzie. Z każdej strony słyszy: bądź ogarnięty, działaj, utrzymuj rodzinę, pamiętaj o wszystkim, nie marudź. I próbuje. Spina się, organizuje, bierze na siebie coraz więcej – aż w końcu jest tego za dużo. A on zostaje z tym sam, w środku, bez słów.

A jeśli jeszcze wyjeżdżasz z rodziną do innego miasta, kraju czy kontynentu, to wszystko się podwaja. Musisz ogarniać podwójnie – załatwiać, planować, być głową rodziny w obcym miejscu, radzić sobie z nieznanym. To ogromne obciążenie, o którym często się nie mówi.

Serce zamyka się jak kamień, bo przecież nie wypada się „rozklejać”. Ma być twardy, logiczny, konkretny. Filmy o gangsterach, superbohaterach, policjantach tylko utwierdzają w tym wizerunku – facet nie ma prawa czuć. Nie mówimy o tym, co nas boli, nie mówimy o tym, czego nie wiemy, tylko udajemy, że wiemy. I to kosztuje. Codzienne napięcie, ukrywane emocje, samotność w relacji, w życiu, w sobie.

To nie są mężczyźni, którzy sobie nie radzą. To mężczyźni, którzy nauczyli się nie mówić, że jest im ciężko. To mężczyźni, którzy potrzebują zrozumienia, a dostają ocenę. Potrzebują być zobaczeni – jako ludzie, nie tylko jako „głowy rodziny”. I może najwyższy czas powiedzieć im: nie musisz być zawsze silny. Nie musisz wiedzieć, ogarniać, działać. Możesz po prostu być. Ze wszystkim, co w Tobie. I to jest wystarczająco dobre.

Zadbaj o siebie – dla siebie, ale też po to, by Twoje dzieci mogły uczyć się innego sposobu bycia. Innego spojrzenia na emocje, siłę i obecność.

Jeśli ten temat porusza coś w Tobie – zapraszam na bezpłatną konsultację zapoznawczą (discovery call).
To przestrzeń, gdzie możesz być sobą, bez ocen i presji, z ciekawością i zrozumieniem.
Nie musisz radzić sobie sam.

📩 ctdbykasia@gmail.com
🌍 www.kasialewandowska.com

14/07/2025

“Loneliness and Strength: What’s Really Inside a Man’s Heart”

“Don’t cry, it’s shameful.”
“Don’t be a girl.”
“You have to be strong.”

These are phrases many boys hear from a very young age. They learn that their emotions are unwanted, that crying is wrong, and that it’s better to grit your teeth and just get on with it.
Crying is natural for girls, but for boys – it’s shame and weakness. Yet crying is a physiological reaction, a way the body releases tension. When there’s no space for it, the tension stays inside and over time turns into physical symptoms.

Men don’t allow themselves to be weak, helpless, or tired. But sometimes they just can’t handle it. Only they can’t say that – not even to their closest person. Because they fear judgment. They’re afraid they’ll disappoint. Everywhere they hear: be on top of things, take action, provide for the family, remember everything, don’t complain. And they try. They tighten up, organize, take on more and more – until it’s just too much. And they are left with it alone, inside, without words.

And if you’re moving with your family to another city, country, or continent, this burden doubles. You have to manage twice as much – arrange, plan, be the head of the family in an unfamiliar place, cope with the unknown. It’s a huge load that often goes unspoken.

The heart closes up like a stone because it’s not acceptable to “break down.” You have to be tough, logical, and practical. Movies about gangsters, superheroes, cops only reinforce this image – a man is not allowed to feel. We don’t talk about what hurts, we don’t talk about what we don’t know, we just pretend we do. And it costs. Daily tension, hidden emotions, loneliness in relationships, in life, in oneself.

These are not men who can’t cope. These are men who learned not to say when they’re struggling. They need understanding but get judgment instead. They need to be seen – as people, not just as the “head of the family.” Maybe it’s time to tell them: you don’t have to be strong all the time. You don’t have to know everything, manage everything, do everything. You can simply be. With all that is inside you. And that is enough.

Take care of yourself – for yourself, but also so your children can learn a different way of being. A different perspective on emotions, strength, and presence.

If this resonates with you, I invite you to a free discovery call.
A space where you can just be yourself, without judgment or pressure, with curiosity and understanding.
You don’t have to handle it all alone.

📩 ctdbykasia@gmail.com
🌍 www.kasialewandowska.com

06/07/2025

✨ Ile razy w dzieciństwie słyszałaś takie zdania:

„Ani mi się waż!”
…i nie zrobiłaś czegoś, mimo że serce rwało się już do wariackiego wypadu na Mazury – ale strach zdążył Cię zatrzymać, zanim zdążyłaś naprawdę poczuć „a może jednak?”

„To jest za trudne.”
…więc wybrałaś łatwiejszą ścieżkę, choć marzyłaś o medycynie – ale przecież „trzeba mierzyć siły na zamiary”.

„Po co masz się zawieść…”
…więc nawet nie spróbowałaś zorganizować tej wystawy swoich prac – tej, którą nosiłaś w sercu od dawna, ale nikomu o niej nie mówiłaś.

„Lepiej znajdź coś, co da ci stałą pracę i stabilny dochód.”
…więc poszłaś na administrację – jak chcieli rodzice. Urząd, etat, bezpieczeństwo. Wszystko według planu, tylko nie Twojego.

„Zachowuj się, bo ludzie będą gadać.”
…więc nie ubrałaś się kolorowo, choć Twoje wnętrze aż tańczyło od barw. Nie poszłaś na taniec nowoczesny – bo wypadało chodzić na oazę.

„Nie możesz tak mówić, bo ci obniżą sprawowanie.”
…więc nauczyłaś się być grzeczna i zgodna. Mówić tylko to, co wypada. Nikogo nie urazić. I dostać na koniec roku to upragnione „wzorowe”, choć w środku chciało się krzyczeć.

Brzmi znajomo?

Z miłości, z troski, z lęku – często przekazywano nam nieświadomie komunikat:
🌀 „Nie warto próbować. Lepiej się nie wychylaj. Lepiej być ostrożnym niż sobą.”

I tak uczymy się żyć w ramach.
Analizować każdy krok. Wstrzymywać się. Odkładać siebie na potem.
Zamieniać ciekawość w niepewność. Pragnienia w kalkulację.
Decyzje w lęk.

Ale co, jeśli ten cykl można przerwać?

=> CIĄG DALSZY W KOMENTARZU

06/07/2025

✨ How many times did you hear things like this growing up?

“Don’t you dare!”
…and you didn’t do it – even though your heart was already halfway into that spontaneous trip to the lakes. But fear was quicker than your decision.

“That’s too hard.”
…so you chose the easier path, even though you dreamed of studying medicine – but that just felt like too high a mountain to climb.

“Why set yourself up for disappointment…”
…so you never even tried to organize that art show you secretly dreamed of while lying in bed at night.

“Better find something that gives you a stable job and steady income.”
…so you did what they said. Administration. Government job. Predictable, secure. For the sake of peace. But not your own.

“Behave, or people will talk.”
…so you didn’t wear the bright colors your soul was aching for. You didn’t sign up for modern dance – you obediently went to church group instead.

“You can’t say that – they’ll mark down your conduct.”
…so you became polite, proper, careful with your words. Always the good girl. No waves. Just a “perfect” report at the end of the year.
Even if something inside you wanted to scream.

Sounds familiar?

Out of love, out of fear, out of care – many of us grew up with the unspoken message:
🌀 “It’s not worth trying. Better stay small. It’s safer to be cautious than to be yourself.”

And so we learn to live inside lines.
To overthink every move. Hold ourselves back. Put ourselves last.
Turn curiosity into doubt. Longing into calculation.
Decisions into fear.

But what if that cycle could be interrupted?

💫 What if we could create new neural pathways – not by fighting the past, but by gently understanding and healing it?

It is possible.
And it happens every day when you start making new, conscious choices.
When you choose yourself.
Not perfection – but truth.
Not predictability – but space for something more.
Not repeating old stories – but writing a new one.

If this speaks to something in you, I invite you to a free 30-minute connection call.
No pressure. No fixing.
Just warm presence and a space where you can simply be.
🤍 Let’s talk – and see if it’s your time for inner change.

Message me privately or reach out via kasialewandowska.com

22/06/2025

Czy czujesz niepokój, gdy dzwoni telefon?
Unikasz odbierania i czujesz ulgę, gdy ktoś napisze zamiast zadzwonić?

Nie jesteś sam_a. Ten dźwięk – nagły, przenikliwy – potrafi wywołać stres. Czasem nie chcesz nawet spojrzeć na ekran. Może dlatego, że wiesz, kto dzwoni – i zwykle nie wróży to niczego dobrego. A może to po prostu trudne do opisania uczucie.

Zastanawiałeś_aś się kiedyś, dlaczego ten dźwięk może tak działać?

Dawniej – w małych miasteczkach i wsiach – telefon był rzadkością. Często znajdował się tylko w jednym czy dwóch domach. Telefon dzwonił tylko wtedy, gdy stało się coś poważnego – śmierć, pożar, wypadek. Może pamiętasz takie sytuacje. Może to Ty musiałeś_aś przekazać złe wieści. Może widziałeś_aś, jak Twoi rodzice albo dziadkowie odbierali taki telefon.

Czasem takie historie przechodzą z pokolenia na pokolenie:

🔸 Gdy miała 7 lat, to ona odebrała telefon z wiadomością o śmierci babci i musiała powiedzieć o tym rodzicom. Do dziś czuje zamrożenie i nierealność tej sytuacji – że to ona, taka mała, przekazywała tak trudną wiadomość.

🔸 Gdy miała 10 lat, mama poprosiła ją, by zadzwoniła do cioci i powiedziała, że dziadek nie żyje. Nie rozumiała, co to znaczy, że ktoś nie żyje. Do tamtej pory nikt bliski jej nie odszedł. Czuła się całkowicie odcięta od tej sytuacji. Wiedziała, że rodzice są smutni – i wiedziała też, że nie chce już nigdy więcej czuć tego samego.

🔸 Słyszała też historię o tym, jak jej babcia dostała telefon z informacją o pożarze gospodarstwa i musiała biec do swoich rodziców, by im to przekazać – ponieważ telefon był w oddalonym miejscu. Do dziś pamięta pot spływający po plecach babci, jej przerażenie, poczucie odpowiedzialności i myśl: czy biegnę wystarczająco szybko?

Te emocje zapisują się w naszym układzie nerwowym. Czasem nawet nie pamiętamy już zdarzenia, ale ciało – pamięta.
Dobra wiadomość? To można ukoić, uzdrowić i przetransformować.

Jeśli to z Tobą rezonuje – zapraszam Cię na bezpłatną 30-minutową rozmowę odkrywającą.
Z delikatnością przyjrzymy się temu, co może być zapisane głębiej niż myślisz – i jak można to z czułością zmienić.

📞 Napisz wiadomość, żeby umówić się na spotkanie.

22/06/2025

Do you feel anxious when the phone rings?
Do you avoid answering calls and feel relieved when someone texts instead?

You’re not alone. That sudden, sharp sound can trigger unexpected stress. Sometimes, you don’t even want to look at the screen. Maybe it’s because you know who’s calling—and it usually doesn’t mean anything good. Or maybe it’s just a feeling you can’t quite explain.

Have you ever wondered why that sound can cause such discomfort?

In the past—in small towns and villages—there were maybe only one or two phones in the whole area. Phone calls weren’t casual. They usually meant something serious had happened: a death, a fire, an accident. Maybe you remember moments like that. Maybe you were the one who had to deliver bad news. Maybe you watched your parents or grandparents receive that kind of call.

Sometimes these emotional imprints are passed down through generations:

🔸 When she was 7, she answered the phone and was told her grandmother had died. She had to pass the message on to her parents. To this day, she still remembers the feeling of numbness and unreality—that a child so small had to deliver such heartbreaking news.

🔸 At 10 years old, her mom asked her to call her aunt and tell her that their father had passed away. She didn’t really understand what it meant—that someone had died. No one close to her had ever died before. She felt completely disconnected from the situation, but she saw her parents were sad—and decided she never wanted to feel that again.

🔸 She also heard stories about her grandmother, who once received a phone call about a fire at the family farm. She had to run a long way to tell her own parents, because the phone was in a remote location. She still remembers the sweat on her grandmother’s back, the fear in her voice, the overwhelming sense of responsibility, and the thought: “Am I running fast enough?”

These emotional traces live in our nervous systems. Even if we no longer consciously recall the events, our body remembers.
But here’s the good news: these reactions can be soothed, healed, and transformed.

If this resonates with you, I invite you to a free 30-minute discovery call.
Let’s gently explore what might be hidden beneath the surface—and how you can begin to shift it.

📞 Message me to book your time.

Kasia Lewandowska - Connecting the Dots

07/09/2025

07/09/2025

24/08/2025

24/08/2025

20/07/2025

20/07/2025

14/07/2025

14/07/2025

06/07/2025

06/07/2025

22/06/2025

22/06/2025

Address

Website

Alerts

Contact The Practice

Shortcuts

Share