20/08/2024
Volgens mij is het zó dat je voor alles wat je doormaakte tijdens je kindertijd later een compensatiegedrag gaat vertonen tot er voldoende gecompenseerd is om bij jezelf uit te komen.
Om een mens/ziel te worden die eerst 'in overdrive' op zoek ging naar wat'm missen moest maar dan na een tijd rust gaat ervaren omdat'm (hopelijk) kon aanvullen waar'm een tekort aan had.
Ervaarde je als kindje voldoende begorgenheid, liefde, warmte, veiligheid? Werd je gezien, (h)erkend of gehoord? Moest je je wegsteken voor 'gevaar'?
Wat je meemaakte als kind 'tekent' je.
Tijdens je (veel) latere leven ga je de dingen die je missen moest of die je niet had dan héél waarschijnlijk dus opzoeken...
Je hunkert er mateloos naar.., naar bvb die liefde, genegenheid, warmte of veiligheid.
Mogelijks ben je in je jong-volwassen leven nog niet echt in staat te zien dat je dit compensatie-gedrag vanuit je onderbewuste doet.
Je hebt van die termen die spreken over: onbewust-onbewust, bewust-onbewust, onbewust-bewust en bewust-bewust...
Je moet in feite van een plaats van 'je er niet echt bewust van zijn' doorgroeien naar een staat van 'je er wel bewust van zijn'...
Merken - of je er dus bewust van worden - dat je vanuit je onderbewuste dingen (gedragingen) gaat doen...
Als je kan shiften naar bewust-ZIJN of bewust-ZIEN en je gaat je op een bepaalde manier gedragen, dan bemerk je eigenlijk bij jezelf en kan je tegen jezelf zeggen: "hey . . . , hier ben ik weer in mijn (compensatie)gedrag aan het doorschieten..."
Dan kan je eerlijk gaan worden tegen jezelf, want je ziet jezelf.
Je bent zelfbewust(er) geworden.
Dan kan je je leven mogelijks gaan veranderen, vanuit een soort eerlijkheid naar jezelf en je medemens (of partner) toe.
Je kan dan bvb zeggen tegen je partner dat je (mógelijks) ook bij haar bent om een gemis in te vullen. (Bvb: knuffels).
En je zou kunnen zeggen dat je niet bij je partner zou horen te zijn om een gemis aan/in te vullen...
Maar we hebben ALLEMAAL 'ons stuk' (ieder huisje z'n kruisje)...
Als je er open en eerlijk kunt over zijn tegen elkaar en elkaar kan herkennen in elk zijn behoefte, dan kan het zéér helend zijn...
Als je beiden het gevoel hebt 'geborgenheid' te vinden wij elkaar, door bvb gewoon dicht bij elkaar te liggen, dan is dat gewoon prima. En soms moet je dat gewoon toelaten (lat-tut-toe!) tot je 'vatje' gevuld is met 'je goed, veilig en geborgen voelen.
Dat kan zelfs ook prima met een (gewone/goeie) vriend/vriendin...
Als je denkt er baat bij te hebben om bvb vel-tegen-vel te liggen met iemand en je hebt er allebei behoefte aan én het kan in 'veiligheid' omdat ge elkaar betrouwt, lat-tut-toe! (laat het toe).
Je moet gewoon eerlijk zijn tegen elkaar en (h)erkennen dat je het beiden doet vanuit een 'nood' die je hebt.
Je doet daar dan ook niemand kwaad mee...
Elk doet het voor 'zijn' reden.
Het is dan wél (even) belangrijk dat je leert van IN HET MOMENT te zijn, ervan te genieten zovéél je kan, om je dan weer te centeren.
Om er niet afhankelijk van te zijn en weer te cent(r)eren.
Het is als één glas goeie wijn drinken en niet te verlangen naar (al) het volgende glas...
Geniet van het glas wijn, in het HIER en NU... en als je hebt genoten, geniet dan na...
Wat je 'hebt gehad' is niet 'weg' als je het niet meer hebt...
Je kan het als het ware bij-houden als je je daar mentaal op traint...
Er is een spreuk die zegt: "Verlang naar wat je al hébt..."
Nou, dát dus...
Ge kunt bvb prima alléén te bed liggen en dat gevoel van 'het moment dat je hebt gehad' terug oproepen...
Als je je de geur van een bakje verse friet kan verbeelden, dan kan je ook het gevoel van een eerder beleefd moment verbeelden.
Alles wat je hebt ge- of verkregen is in feite nooit weg...
Soms moeten er meerdere lagen wit over de zwarte verf heen éér het er wit gaat uitzien...
Misschien is het met onze 's**t' uit het verleden ook zo...
Misschien moet je eerst héél veel van wat je niet kreeg 'krijgen' of delen met iemand om weer in balans te komen.
Ik dacht dat zowel Teal Swan als Gabor Maté het daarover hebben, dat ge niet genoeg kunt knuffelen als ge er vroeger een serieus tekort aan had...
Er bestaat ook een spreuk die zegt dat je alle ziektes (en eenzaamheid is ook een soort 'ziekte') kan genezen met LIEFDE...
Dan vroeg iemand: "Wat als het niet werkt..?"
Waarop het antwoord luidde: "Verhoog de dosis..."
Als je dus behoeftes hebt, dan komen die van ergens...
Als je je nooit veilig hebt gevoeld, dan ga je (onbewust) angstig door het leven en ben je eigenlijk maar kalm als je je écht veilig of geborgen voelt...
Je zoekt het zelfs (onbewust) op...
Je zoekt compensatie voor wat je niet/nooit kreeg...
Word je bewust van je patronen, erken er je 'tekort' in en mogelijks kan je je leven helen.
Geef erkenning aan waar je ziel (je onderbewuste) achter schreeuwt om 'het' te krijgen, want het 'schreeuwt' niet zomaar...
Maar als je je er dan dus stilaan bewust van wordt 'waar je ziel achter schreeuwt', ga er dan 'bewust' mee aan de slag en vul het g*t in je ziel met wat je nodig hebt, zónder jezelf te verliezen in (bvb) die andere(n) of zonder jezelf te verliezen in 'wat buiten jou' is...
Je wéét meestal (onderbewust) al wat je mist omdat het iets is die al in jou aanwezig is...
Als je bvb liefde mist, dan wéét je in feite wat liefde is, want als het niet in je zou zitten, dan zou je ook niet kunnen wéten dat je 'het' mist...
Als je geborgenheid mist, dan heb je wellicht die geborgenheid in je (ook om te delen met anderen), want zat die kwaliteit niet in je, dan zou ze ook niet 'spelen' in je...
Waar je naar hunkert of naar verlangt, daar heb je waarschijnlijk dus een serieus gemis aan gehad...
Maar het zit in je....
Het compensatiegedrag lijkt me gewoon een healing-mechanisme, net zoals een korstje op een snee in je huid...
De snee is de pijn, het korstje de compensatie en dan onstaat er uiteindelijk stilaan weer balans waardoor de wonde mooi hersteld en er niet veel meer van je merken is...
Volgens mij kan healing dus zéker versterkt worden door eerst te krijgen wat je ooit (serieus) miste...
En eens je genoeg kreeg van wat je zó nodig had, dan vind je wellicht vanzelf ergens de juiste balans...
Bart Lepla.
