Psikoterapiste Klodjana Gjika

07/05/2025

Pavarsisht se ka forma nga më të ndryshmet për ta procesuar dhimbjen, edhe nga ato të cilat nuk kërkojnë të flasësh për të, mendoj se, në fund sërish, ajo, dhimbja, do të shfaqet dhe do kërkojë më imponim që ti ta shohësh në sy. Dhimbja ta imponon respektin ndaj saj.

Rastësisht, këto ditë pashë një video ku dikush shprehet se si disa njerëzve nuk ju shërben të flasin për dhimbjen apo të qëndrojnë e thellohen tek ajo. Po ashtu ky person thoshte se nuk është vërtetuar shkencërisht që të folurit ndihmon. Kjo e fundit mjafton pë...

06/05/2025

Pse disa njerëz e kanë të vështirë të marrin?

Disa njerëz dinë vetëm të japin. Ata kujdesen për të gjithë, dëgjojnë të gjithë, japin më shumë se sa marrin. Por kur vjen momenti të pranojnë diçka për veten, ndihen të pasigurt, të pavlerë ose të detyruar të kthejnë dyfishin.

Pse?

Sepse ndonjëherë, që në fëmijëri, të marrësh ka qenë një ndjenjë faji. Një ndjenjë borxhi. Një frikë se dashuria duhet fituar, jo thjesht pranuar.

Po sikur të mësohemi të marrim pa frikë? Të pranojmë pa ndjerë se duhet ta meritojmë?

05/05/2025

Turpi: i referohet një përvoje të dhimbshme e cila mund të ndahet në pesë komponentë:
(1) rënia e vetëvlerësimit,
(2) ndjenja e poshtërimit,
(3) prishja e vazhdimësisë së vetvetes
(4) ndjenja e izolimit dhe qëndrimi i ndarë nga grupi dhe
(5) ndjenja e të qënit të vëzhguar nga të tjerët kritikues.

"Turpi" e ka origjinën në përgjigjet tronditëse dhe mosbesuese të prindërve ndaj dështimeve të zakonshme psiko-motore, ngathtësisë sociale dhe humbjes së kontrollit gjatë viteve të hershme të formimit.

Një reagim shumë dramatike ndaj përparimeve të egos së një fëmije gjithashtu mund të rrisë vetëdijen në një mënyrë të dhimbshme dhe të vendosë bazat për cenueshmërinë e ardhshme ndaj 'turpit'.

Në thelb, gjeneza e 'turpit' ulet nga mënyra sesi prindërit e fëmijës i trajtojnë ndërprerjet e zhvillimit. Rritja e hendekut midis përfaqësimeve të vetes aktuale dhe atyre të dëshiruara mund ta mbushë d**e me 'turp'.

Ndryshe nga 'faji' që është kryesisht dëgjimor, 'turpi' është kryesisht vizual. Faji shtyn për rrëfim dhe turpi shtyn për fshehje.

05/05/2025

Vetë-sabotimi mund të shihet si një sërë mendimesh dhe sjelljesh në të cilat përfshihesh, shpesh pa e ditur, ku krijon pengesa për arritjen e qëllimeve te tua.
Me shumë se sa sabotim ne vetevete, ai është një mekanizëm mbrojtës i krijuar për të të mbajtur të sigurt nga çdo rrezik apo dëm i mundshëm. Ajo që është e njohur për ne është ajo që psikika jonë e konsideron të sigurt.

Shenja që tregojne se po saboton veten:
Shtyrja e punëve (prokastrinimi)
Shmangia e përgjegjësive, edhe nëse kjo është për shkak se ju "harroni"
Thyerja e premtimeve ose moszbatimi i zotimeve
Mungesa e përgatitjes
Mospërputhje midis dëshirave dhe veprimeve tuaja
Paraqitja me vonesë në takime apo takime të rëndësishme
Përdorimi i substancave etj.

Arsyet e vetë-sabotimit

Dyshimi në vete. Përjetimi i ndjenja të dyshimit për veten, ose besimi se nuk je mjaftueshëm i\e talentuar mund të bëjë që të heqësh dorë në vend që të rrezikosh që dikush të zbulojë se jeni "mashtrues". Kjo buron pasi ju vetë keni ndjenja vetë-dyshimit.
Ambivalenca: Të paturit ndjenja të përziera për dikë ose diçka, të ndjesh pasiguri për hapat ose vendet që do të marrësh. Mund t'ju bëjë të ndiheni sikur jeni në një situatë të vështirë dhe të gjitha mundësitë tuaja paraqesin sfida.
Frika nga suksesi: Të qenit i suksesshëm vjen me shumë përgjegjësi dhe rrezik. Një person mund të ketë frikë nga presioni i shtuar i suksesit. Rritja e suksesit sjell një sërë ndryshimesh. Kjo mund të vijë me një ndjenjë humbjeje ose frikë nga e panjohura.
Frika nga ajo që mendojnë të tjerët: Nuk është e pazakontë të vetësabotohesh për të shmangur stresin që vjen nga pritshmëritë e të tjerëve.Në mënyrë të pavetëdijshme, një person mund të ketë frikë nga refuzimi ose tallja nga miqtë ose njerëzit e dashur nëse nuk i arrinë qëllimet e tij\saj.
Shmangia e dhimbjes emocionale: Vetë-sabotimi zbut rrezikun e përballjes me shqetësimin, ai mund të na ofrojë lehtë të themi ‘nuk ishte fati im’, në vend që të mbetemi me ndjenjën e pakëndshme se mos-arritja e qëllimeve tona ishte faji ynë. Askush nuk e pëlqen ndjenjën e keqardhjes, sikletit apo turpit.

23/01/2025

Kur një fëmijë mbytet nga kujdesi dhe frika e prindërve, ai mund të rritet me ndjenjën se bota është shumë e rrezikshme për t’u përballuar vetëm. Në këtë mënyrë, atyre u mungojnë “këmbët emocionale” – aftësia për të mbajtur veten në këmbë përmes sfidave të jetës.

Kujdesit i tepruar shpesh fsheh ankthin e pavetëdijshëm të prindit: frikë nga humbja ose nga dobësia e fëmijës. Por ky kujdes i tepruar nuk i ndihmon fëmijët të rriten; përkundrazi, i bën ata të ndihen të dobët dhe të varur.

A jemi ndonjëherë tepër të kujdesshëm ndaj të tjerëve, duke menduar se po ndihmon, kur në fakt po bllokon zhvillimin?

Një mënyrë për të ndihmuar veten dhe të tjerët është të mësojmë të përballojmë konfliktin dhe të tolerojmë ankthin. Sepse vetëm duke pranuar se nuk mund ta kontrollojmë gjithçka, mund të krijojmë hapësirë për rritje dhe pavarësi.

16/01/2025

Ne vuajmë nga fakti që nuk mund të mbajmë dhe transformojmë disa emocione që janë tepër të dhunshme brenda nesh.

Psikanaliza fokusohet te zbërthimi dhe transformimi i këtyre përvojave emocionale.

Ky proces mund të ndodhë vetëm nëse të dyja palët (pacienti dhe analisti) ndajnë një hapësirë të përbashkët ku këto përvoja janë të dukshme dhe të disponueshme për t’u eksploruar së bashku.

Pacienti dhe analistja punojnë së bashku për të kuptuar dhe transformuar ato emocione që më parë ishin shumë të dhunshme ose të paqarta për t’u përballuar.

26/10/2024

26/10/2024

Ne mund të tolerojmë tek të tjerët vetëm atë që tolerojmë tek vetja.

Si terapistë ne punojmë për të krijuar një hapësirë ​​jo-gjykuese për pacientët tanë që kanë trauma të tmerrshme, zgjime fantazish seksuale, dëshira vetëvrasëse nihiliste. Të uritur për të na hapur zemrën ndaj zemërimit, pikëllim tmerrit, mallëngjimit , pasionit.

Pra, ne duhet të punojmë shumë në çdo seancë për të perceptuar impulseve tona,
dhimbjet të kokes, fantazitë.
Nuk është detyrë e thjeshtë.

J.Ehrlich

26/10/2024

Pse e ke të vështirë të shprehësh pritshmëritë apo nevojat e tua ndaj të tjerëve?
Qoftë kjo ne familje, shoqeri, punë etj.

1. Frika nga Refuzimi ose Braktisja:
frika e refuzimit ose zhgënjimit vjen nga përvojat e hershme ku nevojat e tua nuk janë përmbushur.

2. Fajësim ose Turp i Brendësuar:
ndjen faj ose turp për dëshirat e tua, pasi beson se ato janë të pavlera ose të bezdisshme, kjo dmth se ke një superego të ashpër të brendshme

3. Konflikti Midis Autonomisë dhe Varësisë: ke frikë se shprehja e pritshmërive të bën të varur nga të tjerët dhe preferon të ruash kontrollin dhe pavarsinë duke heshtur.

4. Projektimi i konfikteve të Brendshme: projekton pasigurinë tek të tjerët, duke supozuar se pritshmëritë e tyre nuk do të përmbushen, dhe për këtë arsye shmang bisedën.

5. Frika nga Agresiviteti:
shprehja e nevojave mund të ndihet konfrontuese, duke krijuar frikë nga armiqësia ose agresioni, sidomos në marrëdhënie me figura autoritetare.

6. Modelet e Hershme të Marrëdhënieve: dinamikat e hershme me prinderit të bëjnë të besosh se shprehja e pritshmërive apo nevojave çon në ndëshkim ose neglizhencë, ndaj i mban për vete.

23/09/2024

Vulnerabiliteti është pjesa e butë e shpirtit, vendi ku mbajmë si plagët tona më të thella, ashtu edhe potencialin më të madh për lidhje. Është guximi për t’u parë ashtu siç jemi, pa maskat që mbajmë për t’u mbrojtur. Njëkohësisht e frikshme dhe çliruese – një hapësirë dorëzimi ku lejojmë veten të prekemi dhe të prekim të tjerët.

Por ne zhvillojnë mbrojtje psikologjike për të shmangur ndjenjën e vulnerabilitetit. Freud diskuton rolin e egos në përpjekjen për të shmangur vuajtjet emocionale duke krijuar mbrojtje që synojnë të mbrojnë nga vulnerabiliteti.

"Egoja refuzon të shqetësohet nga provokimet e realitetit, të lejojë veten të detyrohet të vuajë. Ajo këmbëngul se nuk mund të ndikohet nga traumat e botës së jashtme; në fakt, ajo tregon se është e vendosur të ruajë mos-vulnerabilitetin."

Winnicott u përqendruar tek marrëdhënia nënë-fëmijë. Ai prezantoi konceptin e "nënës mjaftueshëm të mirë," duke theksuar se prania e vazhdueshme, POR JO e përkryer e nënës, i lejon foshnjës të përjetojë si varësinë ashtu edhe vulnerabilitetin, të cilat janë thelbësore për rritjen emocionale.

Bowlby argumentoi se marrëdhëniet e sigurta i mundësojnë individëve të ndihen të sigurt në vulnerabilitetin e tyre. Ai tha se fëmijët që përjetojnë lidhje të pasigurta shpesh kanë vështirësi me vulnerabilitetin në marrëdhëniet e mëvonshme, gjë që çon në vështirësi në besimin ndaj të tjerëve.

Pikat kryesore për vulnerabilitetin në psikoanalizë:

Mekanizmat mbrojtës Vulnerabiliteti shpesh fshihet pas **mekanizmave mbrojtës** si represioni, mohimi ose projektimi, ku mbrojnë individin nga ankthi. Psikoanaliza i ndihmon individët të njohin dhe të punojnë përmes këtyre mbrojtjeve për t’u përballur më hapur me vulnerabilitetin.

Shembull si shfaqet në terapi (rast hipotetik):
Z hyn në terapi për shkak të ankthit kronik dhe vështirësive në krijimin e marrëdhënieve të afërta.

Në fillim ndjehet vështirësia për të qenë i dukshëm nga terapistja. Ai intelektualizon emocionet e tij dhe shmang tema që mund ta bëjnë të ndihet i ekspozuar. Ndërsa terapia përparon, bëhet e qartë se ai kishte "frikë nga braktisja"që lidhej me përvojat e tij të fëmijërisë me një nënë neglizhente.

Përmes punës së kujdesshme, terapistja mund ta ndihmoi që Z të lidhet gradualisht me ndjenjat e tij të vulnerabilitetit. Duke pranuar se sa shumë frikë ka nga refuzimi ose braktisja, ai mund të filloi të hapet për plagët emocionale më të thella. Me kalimin e kohës, ai mund të jetë në gjendje të përjetonjë vulnerabilitet në dhomën e terapisë pa u tërhequr në mbrojtje, gjë që do tw çojw në një qëndrueshmëri më të madhe emocionale. Ai mund të kuptoi se modeli i shmangies së marrëdhënieve të afërta ishte një mënyrë e pavetëdijshme për të shmangur vulnerabilitetin e mundësisë të refuzimit.

Ky rast ilustron se si terapia psikoanalitike ndihmon individët të eksplorojnë rrënjët e vulnerabilitetit të tyre, shpesh të lidhura me përvojat e së kaluarës, dhe ofron një mjedis të sigurt për shërimin.

Vulnerabiliteti, emocionalisht, është si të ofrosh zemrën në duar, duke e ditur që mund të mbahet me kujdes, por gjithashtu i vetëdijshëm se mund të bjerë ose të dëmtohet.

Benefitet e të qenit vulnerabël

Vulnerabiliteti është një aspekt thelbësor i jetës tonë emocionale, i formuar nga përvojat e hershme. Në terapi, njohja dhe përballja me vulnerabilitetin mund të çojnë në rritje personale, shërim emocional dhe marrëdhënie më autentike.

Të qenit vulnerabël mund të ndihmojë në nxitjen e intimitetit dhe besimit në marrëdhëniet tuaja. Praktikimi i vetë-dhembshurisë mund t’ju ndihmojë të përballeni me emocionet negative që lidhen me vulnerabilitetin.

Të hapesh ndaj të tjerëve mund të jetë e vështirë, por mund të kesh vështirësi në formimin dhe ruajtjen e marrëdhënieve nëse mbetesh i mbyllur. Një nivel i caktuar vulnerabiliteti është i nevojshëm për të pasur marrëdhënie të shëndetshme.

Vulnerabiliteti mund të ofrojë një ndjenjë përkatësie dhe është thelbësor për përvojën njerëzore. Nëse mëson për pengesat e tua ndaj hapjes, mund të marrësh hapa për t’i kapërcyer ato dhe mund të gëzosh një ndjenjë më të mirë lidhjeje me të tjerët.

29/03/2024

“Të qenit “të bllokuar në labirint” është një rrezik potencial për të gjithë ne.”

Shkrimi me i fundit në Harkaik …

Rastësisht, këto ditë pashë një video ku dikush shprehet se si disa njerëzve nuk ju shërben të flasin për dhimbjen apo të qëndrojnë e thellohen tek ajo. Po ashtu ky person thoshte se nuk është vërtetuar shkencërisht që të folurit ndihmon. Kjo e fundit mjafton pë...

27/03/2024

Të qenit "i ndjeshëm" zakonisht perceptohet si një shenjë dobësie.

Mesazhi që marrin njerëzit e ndjeshëm është se ata duhet të "kapërcejnë" ndjeshmërinë e tyre dhe "të bëhen të fort", në vend që të inkurajohen ta pranojnë dhe gëzojnë këtë tipar të tyre.

Burrave u thuhet se nuk duhet të jenë të ndjeshëm,
ndërsa grave u thuhet të mos jenë "aq" të ndjeshme.

Si tipar personaliteti, të qenit i ndjeshëm do të thotë që ti merr më shumë informacion nga mjedisi dhe e përdor më shumë atë. Njerëzit e ndjeshëm e përpunojnë informacionin më thellë se të tjerët. Kjo përfshin të dhëna shqisore, të dhëna emocionale dhe idetë.

Afërsisht 30% e të gjithë njerëzve, pavarësisht nga gjinia, kanë rezultate të larta për ndjeshmëri. Këta individë, të quajtur ndonjëherë njerëz shumë të ndjeshëm,mund të shkojnë thellë. Dhe kjo thellësi vjen me dhurata. Një prej tyrë është kreativiteti, intuitë, marrëdhënie të thella, empati.

Megjithatë, ata ndjehen dhe të mbistimuluar pasi truri ka shumë informacion për të procesuar. Ndaj mund të ndjejnë shpesh lodhje, ankth dhe mbingarkesë.

Përvecse mund të jetë një tipar i lindur, ndjeshëria ndikohet dhe nga eksperiencat e hershme në fëmjëri, marrëdhënia e hershme me prindërit, ngjarjet traumatike, humbjet etj.

Shembull:

Një fëmijë që ka patur përkujdesje të paqëndrueshme nga prindërit mund të zhvillojë ndjeshmëri të shtuar si rezultat i pasigurisë dhe paparashikueshmërisë në mjedisin e hershëm. Nëse një prind alternon mes të qenit edukues dhe neglizhues, fëmija mund të bëhet tepër i ndjeshëm ndaj ndryshimeve të humorit dhe sjelljes së prindit, duke parashikuar refuzimin ose braktisjen. Kjo ndjeshmëri mund të vazhdojë deri në moshën madhore, duke e bërë individin të jetë reagues ndaj kërcënimeve ose kritikave të perceptuara ndërpersonale.