10/11/2025
Të Dërguarin e Zotit, e gjuajtën me gurë, e përçmuan teksa kryente faljen e namazit, e kërcënuan, i bënë komplot, tentuan ta joshin për ti shuar zerin, në fund e
e përndoqën nga vendlindja dhe me pas e luftuan — jo masat, por paria e vendit, njerëz të fuqishëm.
Megjithatë, ai nuk u tërhoq nga mesazhi i tij☝️
Sepse besimin nuk e përzjeu me padrejtësi,
as nuk e ndoti me errësirë, as nuk e sh*ti për duartrokitje.
Zoti nuk i bën padrejtësi askujt
njeriu ia bën vetes, kur i dorëzohet turbullirës
dhe harron dritën që e mbajti gjallë. 🕊️
Besimi nuk është aksident!
Është udhëtim, provë dhe zgjedhje e vetëdijshme.
Nuk është atribut për njerëzit, por për Zotin.
Rruga drejt Zotit nuk është gjithmonë e shtruar me dritë dhe duartrokitje.
Kur njerëzit të fikin dritat, kjo nuk do të thotë se duhet të dalim nga pozicioni.
Kush e ka kuptuar misionin e tij, nuk tërhiqet kurrë nga rruga, as nga identiteti —
ose, i bie që kjo rrugë nuk ka qenë kurrë identitet në kuptimin njerëzor.
Kur njerëzit na sulmojnë, s’është arsye të krisemi shpirtërisht, deri në tjetërsim, sepse besimi nuk na copëton na shëron, për sa kohë nuk e kemi ngritur mbi lavdinë që na dhanë njerëzit, por mbi dritën që na dha Ai.☝️
Besimi nuk vdes kur e vënë në dyshim, vdes vetëm kur e zëvendësojmë me krenarinë që na japin njerëzit.
Do vijë një kohë që të jesh musliman,
do të jetë si të mbash “gacën” në dorë — çdo lëvizje kërkon kujdes, çdo vendim është i rëndësishëm, por kush e mban me përkushtim, nuk e humb kurrë dritën.
Dhe vjen një ditë nje libër “artistik” që përpiqet ta paraqesë besimin si rastësi, si diçka që lind nga hutimi i magjisë së momentit e shuhet nga përballja me “realitetin e radikalitetin”.
Kujto se një mendim i tillë nuk është reflektim — është minim i dritës që po mban në zemër e në mendje.
Ndërsa ai vete dhe personazhet e tij që si “parathënie” i gjejmë në realitet, nuk bëjnë gjë tjetër vetëm se përpiqen ti fryjnë gacës që po mban në duar, jo për ta shuar për duart e tua, por për të shtuar tym e turbullirë!
—
