
23/06/2025
Hamının bu sözdə “problemlərdən” bir az da olsa var demək doğrudurmu?
Uşaqlıqda formalaşan bağlar romantik münasibətlərə hansı nöqtədə təsir göstərir?
Və bu məsələ nə zaman klinik bir narahatlıq səviyyəsinə çatır?Bu mövzu ilk baxışda sadə görünə bilər, lakin psixodinamik baxışla dərindən incələdikdə, məsələnin qat-qat daha mürəkkəb və incə olduğunu görürük. Mən “ana və ya ata problemi” kimi ifadələrdən istifadə etmirəm. Bu termin mənə yaddır. Belə bir dil tərzi sanki valideynlərimizin bizə təsirindən danışmaq utandırıcı və ya qeyri-ciddi bir şeymiş kimi təqdim edir. Elə bil bu əlaqələri araşdırmaq yetkinliyə yaraşmır və ya utanılası bir haldır. Amma mən insanların əzabını belə bir tərzdə dəyərləndirmirəm.
Terapiyaya gələn biri əziyyət çəkir. Terapevt olaraq ilk vəzifəm bu əzabın mahiyyətini anlamaqdır:
Onlar bu acını necə yaşayırlar?
Bu ağrıya qarşı onları həssas edən nə olub?
Keçmişlərində nə var ki, bu günkü duyğularına təsir göstərir?
Bəzən bu bizi uşaqlıqda formalaşan bağlara aparır, amma həmişə yox. Elə hallar olur ki, insanın çətinliyi bu günkü reallıqla bağlı olur: bioloji bir həssaslıq, p*s bir təsadüf, ya da sərt bir mühit. Məsələn, asılılıqla mübarizə aparan birinin mütləq uşaqlıq dinamikasını dərindən araşdırmasına ehtiyac olmaya bilər. Bu o demək deyil ki, onların uşaqlığı əhəmiyyətsizdir, sadəcə mərkəzi mövzu olmaya bilər. Məsələ hər şeyi uşaqlığa bağlamaq və ya valideynləri günahlandırmaq deyil. Məqsəd, insanın bu günkü halını anlamağa kömək edən bir mənalandırıcı hekayə yaratmaqdır.
Çox zaman valideynlərlə olan dinamikalar bu hekayənin bir hissəsinə çevrilir. Biz buna “problem” desək də, deməsək də. Və vacib olan budur ki, zərərli münasibət nümunələrini təkrar edən hər kəsin keçmişində travmatik və ya zorakı bir ailə mühiti olmayıb. Ardı şərhdə: