Aasem

05/04/2025

Wat is de houdbaarheidsdatum van eenzelfde excuus eigenlijk?

Ik vraag het voor een vriend.

Nee, serieus nu, hoe vaak kan je hetzelfde excuus aanhalen voor je gedrag waar de ander hinder van ondervindt, of beschadigd van geraakt? En als die ander je dan keer op keer weergeeft hoe lastig, zwaar het is, in niet mis te verstane taal duidelijk makend waar de grens ligt? En er klaar en helder gesteld is wat de wens is, de verwachting om tot een oplossing te komen?

Hoe lang kan je dan datzelfde excuus aanwenden? Hoe lang zijn diezelfde woorden te beschouwen als een valide excuus? Waar verandert standvastigheid in koppigheid en dan in rigiditeit? Wanneer is het onomkeerbare punt van onveranderbaarheid aangebroken? Wanneer verliezen diezelfde woorden hun excuusklank en vergaan ze tot noemer ‘hol’?

Is het wachten tot die ezel doorheeft dat het dezelfde steen is?
Of is het wachten tot de mantel der liefde, begrip, empathie tot de draad versleten is? Of is het wachten tot de naïviteit overgaat in idiotie, misschien wel hysterie? Of is het schaapachtig de kop in het zand steken tot het beton geworden is? Of is het wachten tot het inzichtlicht toch eens die hersenpan treft? Of tot het aangenaaide oor van de gehoorzaamheid valt?

Is het misschien maar houdbaar tot de opgedrongen ongevraagde ontvangende partij de situatie niet langer kan ‘houden’? Tot de kracht niet meer kan dragen en de mechanismen er de brui aan geven? Tot de grens van de grensverschuiving bereikt is en de val niet langer gebroken wordt?

Ik denk, een vers wijs gerijpt bio excuus is nog altijd het gezondst. Maar het is nooit, nop, never, een middel om je verantwoordelijkheid te ontlopen, hoe hard je ook probeert er van weg te sprinten. Het is dus enkel geldig mits correct matuur gebruik, gevolgd door van inzicht doorspekte actie en zeker beperkt in geldigheid.

Voilà, mijn vriend.

10/06/2024

Zoooo belangrijk om te begrijpen, om om te durven kijken. Om te ont-dekken welke sporen in je lijf en wezen wijzen naar dat wat in je kindzijn schade heeft opgelopen. Ik geloof echt dat we een betere wereld kunnen vormen, als ieder dit helend werk voor zichzelf kan opnemen. Het zit in zovelen van ons nog te roepen om hulp, vermomd in allerlei symptomen, emotionele uitspattingen of bevriezingen, in verdedigings- en vluchtmechanismen.

Laat het kind in jezelf meer vrij, zowel in zijn speelsheid, als in zijn pijn. Het maakt een wereld van verschil.
❤

5 indicaties van mogelijk ongediagnosticeerd ontwikkelingstrauma (vroegkinderlijk trauma)

1. Je bent positief ingesteld maar toch blijven dingen in je leven vastlopen. Je blijft maar dingen proberen maar je komt toch niet waar je wilt komen...
2. Je hebt een bewuste, gezonde levenstijl maar toch blijf je gebrek aan energie ervaren. Je blijft moe.
3. Je wordt soms overvallen door heftige onrust en zenuwachtigheid terwijl er geen directe dreiging is of het omgekeerde: je kunt niet voelen wat er in je lijf gebeurt.
4. De neiging om in relaties te stappen die niet goed voor je zijn (de rode vlaggen niet kunnen zien) en ook neiging om 'liefde te zoeken door altijd lief te zijn'. Uit contact zijn met je eigen behoeften.
5. Je bent al heel lang op zoek naar opluchting maar de symptomen blijven aanhouden ondanks allerlei therapieën en helingsmodaliteiten.

https://jeugdtrauma.com

04/05/2024

Soms werkt gewoon niets, en dat is zeer oké.

Als een emotionele doorbraak zich aandient, wanneer de intensiteit van jouw innerlijk leven ten top raast, werkt er gewoon even niets. Geen theorie, geen inzicht, geen helpende gedachte, geen techniek, geen focus, geen omweg. Gelukkig! Want het zou alleen maar een bypass zijn, een charmante vluchttruc gedrenkt in ratio, westerse, oosterse, oude, vernieuwde wijsheden en aangeleerde technieken met als doel zo snel mogelijk de boel terug in balans krijgen.

En laat een doorbraak daar nu net niet op uit zijn, op harmonie. In tegendeel. Een doorbraak wil de remmingen breken, wil het schijnbare evenwicht ten val brengen, wil elke cel in je lijf ontdoen van die meegetornde last. Het is de psychische koorts die het verschroeiende vuur aanstookt om de boel op te fikken. Vol van chaos, onrust, ongrijpbare spanning bouwt het op, naar die ene plek, dat ene moment rijp in tijd. Om tot die clash te komen. Daar waar jouw natuurlijk zelfherstellend psychisch vermogen de strijd wint van al die onbewuste remmende beschermingsmechanismen. Je weet wel, die er zijn om maar niet te hoeven voelen, verwerken, ervaren, bij dat wat echt in de diepte leeft, dat wat in de wachtrij werd geparkeerd, stil te staan. Een doorbraak forceert, en dat doet verdomd zeer! De zweer die openbarst om zich van de etterende inhoud te ontdoen. Wel, dat hoeven we niet te verzachten of snel snel te fixen, neen. Dat is nu net zoals het dient te zijn, zoals onze natuur dat regelt.

Soms werk gewoon even niets, en rest er enkel nog erbij zijn. Zonder oordeel, zonder verwachting, zonder wens tot overgave of acceptatie, zonder strijd tegen de strijder,…., gewoon bij-zonder.

❤

25/04/2024

Tranen bijtend zuur
Voor het ongeleefde leven
Wat niet kon zijn
Ondanks die wens
Zo diep, zo puur

Tranen vurig zoet
Voor alle laaiende passie
In de kiem gesmoord
Ondanks al dat voelen
En ijverig losgewroet

Tranen snijdend zout
Voor elk klinkend woord
Noch gezegd noch gehoord
Ondanks al dat weten
Van zwijgen is fout

Tranen guur en bitter
Voor elke claimende gedachte
Van sluipend eigengif
Ondanks al dat vermogen
Tot stralend glitter

Tranen opgedroogd
Doordrongen van besef
Dat hoe het leven komt en gaat
In alle schakering, met elke smaak
Net innerlijke rijkdom verhoogt.

Ik weet
elke traan
is goud waard.
💛

01/03/2024

'De grootste medische miskenning en gasllighting'. Zo benoemde een medisch sociologe het tijdens de laatste Pano reportage. Dat kan tellen als, eindelijk, die zo nodige erkenning!

ENDOMETRIOSE

Ik ervaar deze chronische ziekte als een woekerende vernietigende bezetting van mijn vrouw zijn. Die mijn levenskwaliteit onder druk zet terwijl niemand het ziet en het door medici onbegrepen wordt. In vroegere tijden kregen vrouwen met deze aandoening het label 'hysterisch'. "Het zit tussen je oren", was ook voor mij ooit een los-uit-de-pols-diagnose. 35 jaar later, na een gesprongen endometriose cyste, werd de verwoesting door de verklevingen eindelijk gezien.... De aangerichte schade onomkeerbaar...

Een lot die 1 op de 10 vrouwen onvrijwillig getrokken heeft. Waarbij de uitdaging ligt zowel in het op zoek gaan naar die op-maat-hulp en ondersteuning, fysisch, mentaal, als het gedwongen afleggen van een hindernissenparcours dat acceptatieproces heet. Een weg die de grenzen van machteloosheid meermaals overschrijdt.

Een voltijdse job is het, 7/7, deze zelfontwikkeling met, en door, een chronische aandoening die weinig gepaste erkenning krijgt noch een uitgewerkte zorgwet heeft.

Dankbaar dat het tij stilaan lijkt te keren!
In maart wordt deze ziekte in de kijker gezet, getuigen vrouwen over hun moedige lijdensweg. Aan alle (groot)moeders, dochters, zussen, nichtjes, vriendinnen die lotgenoten zijn, HET ZIT NIET TUSSEN JULLIE OREN!!!! Laat ons nu samen wat stenen verleggen en zorgen voor zichtbaarheid!

Bij deze!
⛰❤