01/10/2025
Zo waar …we hopen aan de stagiaires die bij ons meedraaien toch de schoonheid van het beroep mee te geven.
𝗟𝗮𝗮𝘁 𝗼𝗻𝘀 𝘀𝘁𝗮𝗴𝗶𝗮𝗶𝗿𝘀 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝘃𝗲𝗿𝗹𝗶𝗲𝘇𝗲𝗻, 𝗺𝗮𝗮𝗿 𝗺𝗲𝗲𝗻𝗲𝗺𝗲𝗻 𝗶𝗻 𝗱𝗲 𝘀𝗰𝗵𝗼𝗼𝗻𝗵𝗲𝗶𝗱 𝘃𝗮𝗻 𝗼𝗻𝘀 𝗯𝗲𝗿𝗼𝗲𝗽
De voorbije dagen las ik berichten over zogenaamde “horrorstages” binnen de verpleegkunde. Ervaringen die jonge studenten ontmoedigen, pijn doen, of zelfs doen afhaken. Die verhalen mogen er zijn, want niemand mag ontkennen dat op sommige stageplaatsen collega’s vergeten zijn dat ze zelf ooit stagiair waren.
Maar als trotse verpleegkundige wil ik ook een ander geluid laten horen. Want ons beroep ís en blijft één van de mooiste die er bestaat. Het is een vak waarin nabijheid, zorg en kleine momenten van betekenis elke dag verschil maken.
Stages zijn vaak de eerste echte kennismaking met dat vak. Ze zouden een leerschool moeten zijn – niet alleen in techniek of theorie, maar vooral in menselijkheid. Helaas wordt daar soms aan voorbijgegaan. Wanneer stagiairs te weinig erkenning krijgen, of wanneer fouten afgestraft worden in plaats van gebruikt als groeikans, verliezen we jonge mensen nog voor ze de kans krijgen om hun vleugels uit te slaan.
Daarom mijn oproep aan collega’s en stageplaatsen:
👉 Vergeet niet dat jullie zelf ooit stagiair waren.
👉 Begeleid met respect, warmte en geduld.
👉 Zie in elke stagiair een toekomstig collega die we nú mee vormen.
En aan de studenten die twijfelen of ontmoedigd raken: zet door, hoe moeilijk ook. Want juist jullie kunnen later tonen dat het ook ánders kan – dat zorg niet hard of kil hoeft te zijn, maar warm, ondersteunend en trots.
Laat ons samen bewijzen dat verpleegkunde niet alleen zwaar en veeleisend is, maar ook wondermooi, dankbaar en vervuld van betekenis.
Met warme groet,
Nele Buys
Verpleegkundige
