playwise, Antwerp (2025)

22/01/2025

Een blogje dat ik een paar weken geleden schreef over onze ervaring met de opvang van Lupita.

Creching

Deze ochtend bracht ik mijn kleintje na een pauze van 3 weken terug naar moeke Jes, onze onthaalmoeder. Dat pikte een beetje want gezellig samenzijn tijdens de koudste tijd van het jaar, daar kan niets tegenop. Alleen misschien een vakantie naar de zon.
Voor mij was het dus even wennen en voor haar ging het vlot. In no time haalde de nieuwsgierigheid het van de scheidingsangst, joepie nieuw speelgoed! Ik zag ook herkenning op haar kleine snoetje: de kindjes en de onthaalmoeder die horen bij haar clubje.
Er lag een cadeautje klaar en dat ontroerde me. Verjaardagscadeautjes, nieuwjaarsbrieven, kerstgeschenkjes, verrassingen van de sint… het hoort er allemaal bij. Soms voelt het alsof we er een extra grootmoeder bijgekregen hebben. Inclusief familiefeesten waarbij kosten nog moeite gespaard worden en een bijhorende indigestie als je naar huis gaat.
S’ ochtends staan de potten er te pruttelen op het vuur. Nieuwsgierig als ik ben, kan ik het dan soms niet laten om een deksel te tillen. Schttt. Moesten ze het concept onthaalmoeder met vol pension voor ouders uitvinden, dan teken ik meteen.

Mijn gevoel over opvang was niet altijd zo eenduidig positief. We hebben dan ook al een hele weg afgelegd.
We probeerden te wennen toen ik nog niet overtuigd was dat iemand anders goed genoeg mama’s rol kon vervullen. Ze was toen 6 maanden oud en dat lukte uiteraard niet.
Op 8 maanden zette ik met overtuiging de stap naar een aantal halve dagen per week. Ik snakte zo naar een klein beetje ruimte voor mezelf. Er rolden veel tranen bij mijn kleintje. De onthaalmoeder die zag ik doorzetten. Ik daarentegen, kon terug ademen.
Ongeveer toen ze 1 jaar was, probeerden we over te stappen op een aantal volle dagen per week. S ’nachts merkte ik dat ze moest bijtanken en elk uur de borst eiste. We schroefden terug op halve dagen want dat trok ik niet.
Het is een continu afstemmingsproces waarbij mijn en haar noden in overweging worden genomen en waarbij ik de feedback van de onthaalmoeder ook meeneem: “Ik denk dat het haar goed zou doen dat ze meer in het vaste ritme hier komt.”
Gotcha, de meest gestructureerde mama ben ik niet. Toch maar (korte) hele dagen vanaf nu.

Moest mijn situatie anders zijn geweest, dan had ik ervoor gekozen om de eerste jaren zelf thuis te zijn. Dat dit niet was zoals ik gedroomd had, daar lag ik wakker van. Toen ik hoogzwanger een aantal crèches en onthaalmoeders bezocht, werd ik er letterlijk ziek van. Een fysieke misselijkheid bekroop me en verdween pas toen ik toevallig op deze onthaalmoeder stuitte. Hier voelde het onmiddellijk anders. Echter, warmer, levendiger. En uiteraard is ‘anders’ niet perfect. Pedagogisch verschil ik soms van mening en dat is niet zo erg. Want waar een hart voor kinderen is (de slogan die er op de gevel hangt), is een weg.

Wat is er ondertussen veel veranderd ondertussen. Mijn idealisme is aan diggelen en ik heb er iets ‘echter’ voor teruggekregen. Dit is ook ons dorp. Liefde heeft veel vormen. En steun kan van vele handen komen.

Wat ik leerde in dit hele proces?
• Loslaten hoort bij liefhebben. Uiteindelijk moet je door de zure appel door. Laat je daar niet beet in nemen. Dat loslaten moeilijk voelt is normaal. Dat je er ziek van wordt, uiteraard niet.
• Liefde groeit, je kindje leren kennen vraagt tijd, geef de onthaalmoeder of kinderverzorgsters die ruimte.
• Het aantal hechtingsfiguren hoeft niet tot strikt aantal beperkt te worden. Vraag je eerder af of ze aanvoelen als een dorp. Koken ze lekker eten voor je? Geven ze met liefde wijze raad? Kopen ze kerstcadeautjes? Degene die dat allemaal doen, die zitten zonder twijfel in je dorp;)
• Meer dan goede raad hebben we moeders en grootmoeders nodig die voorleven hoe we kunnen opvoeden. Elke keer ik merk dat iets wel lukt bij de onthaalmoeder (lange dutjes doen, blijven stilliggen bij het verversen, spelen in het park…) voel ik me oprecht geïnspireerd om te gaan zoeken hoe ik dit ook kan bereiken met mijn kleintje. Wanneer je voor de eerste keer mama wordt, heb je zoveel te leren, dit hoef je echt niet alleen te doen.
• Uiteraard geldt dat hoe jonger een kind, hoe dichter het bij mama wil zijn. Mijn hart krimpt altijd ineen als ik baby’tjes van amper 3 maanden oud in een vreemd wiegje zie liggen en als ik denk aan mama’s die ver daarvandaan een hele dag proberen werken. Ze ervaren beiden een vreselijk gemis, toch? We mogen als vrouw alle kracht die we hebben, gebruiken om in te gaan tegen maatschappelijke verwachtingen die een wig drijven tussen mama’s en baby’s want die horen zoveel meer samen dan we gewoon zijn. Mamababy’s. Punt. Geen enkele instantie heeft daar iets over te zeggen.
• Is hulp dan toch echt nodig of gewild? Vertrouw op je intuïtie, die is alles. Vraag je af of je voelt dat deze helpende handen jullie ook echt mee kunnen dragen. Stel jezelf de vraag of jij vertrouwen aan hen kan geven. Dat zijn essentiële vragen als je een crèche, opvang, school of een babysit kiest.
• Last but not least: een contente mama is alles. En het is niet erg dat je daarvoor een beetje van je idealisme moet inleveren;)

09/01/2025

Voor wie graag meedoet met de giveaway van deze prachtige posterset:

🐛Volg Playwise op Instagram
🦋Like deze post: https://www.instagram.com/p/DEk4QdmKqlc/
🐞Tag een vriend of vriendin in de comments die ook blij zou zijn met deze posterset

Veel geluk🍀 Zondag maak ik de 5 winnaars bekend.

09/01/2025

Samen een voelhoek of rustplek maken

Als volwassenen hebben we het vaak druk en lopen we makkelijk voorbij aan onze innerlijke wereld en dus ook aan die van onze kinderen. Door fysiek een plek te voorzien waar alles wat je voelt welkom is, zet je een stap richting een wereld waarin voelen normaal is en waarin emoties zacht ontvangen worden. Doe je dit, dan sta je mee aan het begin van een innerlijke revolutie.

En... hoe doe je dit dan precies?

Je kan beginnen door de emotieposters op te hangen, misschien heb je nog wel een aantal fotokaders liggen waarin ze passen. Daarna kan je samen met je kinderen spulletjes beginnen verzamelen die rust, troost, concentratie en coping bevorderen. Denk aan knuffels, dekentjes, boeken, sensorisch materiaal, open ended speelgoed, tekengerief, een hoofdtelefoon met luisterverhalen of muziek...

Geef de spulletjes samen een plekje. Overloop de posters, laat je kinderen benoemen wat ze zien, stel vragen, fantaseer met hen over hoe ze dit kunnen gebruiken.

Werkt dit dan helemaal vanzelf?

Nee, jammer genoeg bestaan er geen quick fixes voor onze gevoelige binnenwereld. Jullie voelhoek laden jullie samen op met positieve energie en met aanwezigheid. Spendeer er eerst tijd op makkelijke momenten: in het weekend, voor het slapen gaan… Daarna kan je de voelhoek inzetten op moeilijke momenten: bijvoorbeeld als kinderen boos, verdrietig, angstig of overprikkeld zijn. Meer dan tools hebben kinderen jouw aanwezigheid nodig wanneer ze overspoeld zijn. Hoe meer je samen oefent om te dragen wat ze voelen, hoe zelfstandiger ze hierin worden. Dit proces kan bij elk kind anders lopen dus het zou niet kloppen om hier een tijdsperiode op te plakken.

Let op, een voelhoek, is geen time-out plek. Je stuurt er je kind niet naartoe als straf of verplichting. Straffen en belonen zorgen er niet voor dat emoties verwerkt worden, ze kunnen hoogstens even onderdrukt worden en dat is niet de bedoeling.
Een goed moment om kinderen de optie aan te bieden, is wanneer je ziet dat emoties of spanning zich opbouwt maar wanneer het gevoel nog niet zo fel is dat het overspoelend wordt. Wanneer de vulkaan ontploft, is het eigenlijk al te laat.

Ook belangrijk, een voelhoek is er voor alle emoties. De stille, de luide, de makkelijke en de moeilijke. Als ouders hebben we meestal meer last van felle (externaliserende) emoties zoals boosheid, hier zetten we dan het meest op in. Niet alle kinderen tonen hun emoties op deze manier. Bij veel kinderen kruipen ze ook onder de huid en hoewel dit makkelijker lijkt, hebben zulke verborgen (internaliserende) emoties, eigenlijk net nog meer aandacht nodig. Een voelhoek is er dus voor alle kinderen en voor alle emoties.

Uiteraard gaan alle kinderen na een aantal succeservaringen terug willen herhalen wat werkt en zie je ze richting hun hoekje gaan. Door samen even stil te staan bij de poster na een drukke dag, er een pauze te nemen of er samen te vertoeven na een uitbarsting geef je de boodschap mee ‘voelen is veilig’, ‘alle gevoelens zijn ok’ en ‘jij mag er helemaal zijn’.

Klaar voor de voelrevolutie? Doen jullie mee?

06/12/2024

Over eerste verjaardagen en zo van die kleine grote dingen

De afgelopen maanden had ik het voorrecht om diep te duiken in zwangerschaps- en geboorteprocessen. Niet alleen dat van mezelf en mijn kleintje, maar ook dat van vele andere mamababy’s en babymama’s.
Dat kwam niet helemaal uit het niets want voor ik zwanger werd, startte ik een opleiding cranio-sacrale therapie. Tijdens de zwangerschap betekende die opleiding heel veel voor me en samen met mijn baby van 8 weken volgde ik de laatste module over het hele proces van de zwangerschap. Hoewel iedereen me voor gek verklaarde (“Alleen met de baby op de trein naar Zuid Frankrijk, zou je dat wel doen?”) moest en zou ik gaan.
Dat was natuurlijk niet zomaar. Het eerste echte stukje verwerking van een stressvolle zwangerschap deed ik daar samen met mijn baby op de schoot en aan de borst. We beleefden opnieuw het hele proces van eicel tot minimensje tot op celniveau. Dat maakte veel los bij mij en bij mijn baby. Ze huilde zoals ze nog nooit huilde. Ik troostte en wiegde urenlang en ging wanneer het kon in parallel proces gedragen door de hele groep. Een eerste stuk schuldgevoel wrikte zich los en ik ging naar huis als een mama met veel meer ruimte voor haar kleintje. Missie geslaagd.

Toen ik voelde dat zulke reisjes geen plezierreisjes meer waren maar me te veel kostten, zette ik de opleiding ‘on hold’. Hoe graag ik ook deze weg professioneel verder wilde bewandelen. Groot was dan ook mijn verbazing toen het leven opnieuw deze kans bood.

Terwijl ik de datum van het heropenen van mijn eigen praktijk maar vooruit bleef schuiven omdat mijn eigen proces nog ruimte nodig had, kreeg ik de uitnodiging om mee in de praktijk te duiken van een collega osteopaat en perinatale therapeut.
Tijdens haar sessies met mama’s, papa’s en baby’s, zag ik hoe universeel de diepe processen zijn die ik zelf ook ervaren had: het zoeken als ouder, het schuldgevoel over de niet perfecte zwangerschap of bevalling, de transformatie van ‘maagd naar moeder’ en ook de enorme kracht die vrijkomt als processen voltooid worden.

En dat voltooien of verwerken, dat gaat in stapjes. Op de vooravond van mijn dochtertje haar eerste verjaardag voelde ik de drang om de geboorte terug levend te maken.
Ik belde met haar papa en sprak met mijn mama die allebei van de geboortepartij waren. We overliepen het hele proces opnieuw. Als het kon, had ik de 3 vroedvrouwen die er van begin tot einde bij waren ook nog opgebeld. De geboorte was natuurlijk en allesbehalve makkelijk, maar traumatisch was ze op geen enkel moment. Ik prijs me gelukkig. Ze haalde een diepe kracht in me naar boven die ik sindsdien elke dag gevoeld heb. En naast die kracht, ervaarde ik ook zoveel nabijheid want ik baarde mijn dochtertje niet alleen. Aan elke hand en voet werd ik ondersteund en voor élke wee kreeg ik letterlijk een stoot oxytocine in de vorm van een knuffel. Mijn geboorteteam zorgde voor wonderen.

Dit alles heeft me tot in het diepst van mijn ziel geherprogrammeerd.
Als de vliezen tussen de werelden openscheuren, dan komt er zoveel kracht vrij dat niets meer op zijn oude plaats staat. En dan wil je gaan zitten en even kijken naar waar alle brokstukken gevlogen zijn. Alleen kan dat niet altijd, want moederen is intens. Een halve koffie lauw opdrinken is een hele prestatie dat eerste jaar. Tijd maken voor eigen processen, een luxe die ik en vele andere mama’s niet altijd hebben. Een sessie bij een osteopaat of therapeut kan dan helpen. Zelf voel ik de nood, wanneer er zich een nieuwe periode aankondigt. De goesting om de praktijk terug open te doen, die borrelt hier al een tijdje. En daarbij hoort dat ik mijn kleintje weer een stukje verder loslaat. Niet makkelijk. Dus ik plan een sessie in om te vertragen en me ondersteund te voelen bij die stap.

In andere tijden zouden alle vrouwen van de stam rond het vuur gezeten hebben op de vooravond van de eerste verjaardag van een nieuw kleintje en samen het geboorteverhaal opnieuw vertellen. Terwijl ik me voorneem om ervoor te zorgen dat ik mijn koffie vanaf nu wel warm binnenkrijg, beeld ik me in dat deze vrouwen me toespreken. Ze zeggen “Zie je, hoe sterk je bent.” en “Jonge mama’s die worden beschermd, daar is een speciaal soort kracht voor waar je op mag vertrouwen.” en “Je bent nu een van ons, wij doen dit samen.”

30/10/2024

Wat je gratis en voor niks bij dat ouderschap krijgt.

Ik ging nog eens een blog schrijven. Relevant onderwerp gekozen dat in de media kwam: check. Mijn gedachten geordend in categorieën en een mening gereed: check. Tijd gemaakt: check. Ik kwam niet verder dan enkele zinnen die hakkelden en kwakkelden en de eerste bocht niet heelhuids doorkwamen. Dan maar een kritische terugblik op wat wel stroomde en ik kwam weer terug bij mijn eigen proces van moeder worden. Daarover kan ik met gemak en goesting blijven schrijven.

Voor de eerste keer mama worden -of de overgang maken van ‘maiden’ naar ‘mother’- is zo’n groot ding, dat ik mezelf soms amper herken als ik in de spiegel kijk. Wat niet helpt is dat dat soms ook lang geleden is, dat kijken in die spiegel.
Al schrijvend krijg ik mijn eigen spiegelbeeld terug te pakken en neem ik de tijd vast die razendsnel doortikt. Welkom nieuwe kraaienpootjes! Hoezo er staat al een week 3 wasmanden te schreeuwen? Ze wordt bijna een jaar, wat?!
Tegelijkertijd kom ik in synchroniciteit met de tijd die ook traag voortmeandert. De dagen rijgen zich vanzelf aan elkaar terwijl we het simpelste doen wat er bestaat: wandelen, spelen, eten of slapen.

Maar er is meer dan dat transformatieproces. Ik vertelde ook tussen die lijntjes door een kwetsbaar verhaal. Van een zware zwangerschap en een krachtige geboorte. Van een familie waarvan de puzzelstukjes in verschillende landen verspreid liggen. Van toch nog samen plezier en zorgen delen en van toch ook alleen heel veel vuile was draaien. En natuurlijk van wasmanden laten staan omdat té veel geen optie is.
Het is ook een verhaal van dankbaarheid in het kwadraat. Niet in het minst voor dit kleine wonder dat me er elke dag aan herinnert dat het leven zo’n groot cadeau is en vooral NU is. Ook voor iedereen die mee supportert, steunt en gelooft.
En zo soms wanneer het ook maar even kan, een verhaal van verdriet en boosheid en alles wat bij rouwen hoort, maar dan in kleine verteerbare babybrokjes.

Ik vroeg me af of ik dat eigenlijk wel kon maken, zo’n volle zaal vol digitale supporters zoeken voor mijn persoonlijke verhaal. En nu het weer niet lukt om over iets professioneels te schrijven, klinkt er weer dat stemmetje van ‘zou je wel?’.

Dat stemmetje heet schaamte en erbij hoort ook een stukje schuld. Emoties die diep kruipen en lelijk huishouden wanneer ze in onze binnenkamer gevangen zitten. En emoties die zo bij ouderschap horen.
Een vriendin zei ooit treffend: “Wanneer je ouder wordt, krijg je daar gratis een schuldgevoel bij.” Dat wist ik wel want in de therapiekamer zag ik alle ouders waarmee ik ooit werkte, ja allemaal zonder uitzondering, met dat schuldgevoel worstelen. Ik begreep het pas helemaal toen ik zelf mama werd.

Het ging niet zomaar over, dat schuldgevoel over die stressvolle zwangerschap en die pijnlijke keuzes die ik maakte. Ik ging actief op zoek naar hulp en naar handvaten. Want alleen zo verdwijnt schuld, door het anders aan te pakken en jezelf te vergeven dat je het toen niet beter kon.
Om adios goodbye en adieu tegen de schaamte te zeggen, richtte ik me al schrijvend tot een volle zaal die luidkeels zong: “maar jij doet dat geweldig, tralala”. Schaamte transformeert als je stopt met verstoppertje spelen en alle delen van jezelf durft te tonen. Ook de lelijke en degene met nieuwe kraaienpootjes en denkrimpels. Weg met de filters en de perfectiedrang.

Wat ik nooit verwacht had, was dat door publiekelijk op mijn bek te gaan, ik zoveel mooie verhalen terugkreeg over onperfect maar bezield ouderschap. Niet alleen online, ook gewoon in het echte leven als ik brood kocht, reisde of een cursus volgde. Soms moest ik gaan checken in de spiegel of de initialen van Onbewust Alleenstaande Moeder misschien op mijn voorhoofd getatoeëerd stonden want zo leek dat wel.

Dus wat mij betreft, is wat je gratis en voor niks bij dat schuldgevoel dat je gratis en voor niks bij dat ouderschap krijgt, een lidkaart van een speciaal clubje. Een clubje dat je overal ter wereld kan vinden in alle lagen van de bevolking. Een clubje waarin iedereen elkaar zo goed als het kan probeert te begrijpen en te steunen. Een clubje dat geen onderscheid maakt en zegt “Hé kom erbij, zo erg is dat niet. Je doet het goed, wacht nee: je doet het geweldig”. Het is het clubje van de mama’s.
Het enige nodige voor die lidkaart? Een klein beetje moed om jezelf te durven tonen. Twijfel je toch nog of je mee wil doen? Doe het toch maar want kom, het is gezellig hier.

27/09/2024

Nog meer witte inkt.

Af en toe geeft iemand nog wel eens een opmerking zoals “Amai, nu heb je ze toch wel heel afhankelijk van je gemaakt.” of “Hou je dat nu nog altijd vol?”.
Meestal moet ik dan gewoon even lachen en kan ik me inhouden om te reageren of mezelf te verantwoorden. Dat ik na 10 maanden nog borstvoeding geef, is een keuze waar ik 100 procent achtersta en iedereen die écht interesse in het onderwerp heeft, kan een lijst met de voordelen ervan op het internet vinden.

Waarom ik toch in eigen boezem laat kijken? Omdat voeden zo mooi de basis kan leggen voor de verbinding en hechting en laat dat nu net een van mijn stokpaardjes zijn. Waar start dat dan?

Door mijn kind te voeden, voed ik mezelf ook. Ik vertraag. Maak fysiek connectie. Ga in overgave. Anders stroomt het (letterlijk) niet. Het is voor mij een manier om even uit het ritme te stappen dat me opgedrongen wordt. Door iets te geven, krijg ik zomaar wat terug: een perfect afgestemde dosis prolactine en oxytocine die ervoor zorgen dat ik me rustig, tevreden en verbonden voel. Het medicijn tegen de stress van mama zijn. Dat is logisch want in de natuur vind je in de buurt van het gif, ook altijd het tegengif. Borstvoeding geven, betekent vaker wakker worden. En dus ook sneller en dieper slapen daarna. Doe je dat keer op keer, nacht na nacht, misschien wel jaar na jaar, dan krijg je een diep vertrouwen in mama natuur. Het is dus een fabeltje dat het alleen wat kost voor mama. Je krijgt er zoveel voor terug, niet in het minst een gereguleerd zenuwstelsel, open voor verbinding.

Door je kind bij je in te pluggen, voed je dus niet enkel zijn maagje maar ook zijn nood aan verbondenheid. Baby’s zijn na een tijdje fysiologisch gezien al perfect in staat om een nachtje door te slapen. Of een hele dag naar de crèche gaan, want je kan zelfs een gekolfd flesje meegeven en daarmee geraakt die maag ook gevuld. Psychologisch gezien, worden ze net zo vaak wakker of jammeren ze net zo vaak als ze je willen voelen.
Ook al kunnen we heel vroeg stukjes slaap en onafhankelijkheid trainen -om bijvoorbeeld te kunnen werken, slapen of me-time te hebben- en zijn er zelfs professionals die je daarvoor kan betalen, kost dit meer dan we denken. Verbinding groeit stukjes bij beetjes. Hechting kost tijd. En oeverloze herhaling.

Alleen zijn wij het zo gewoon om snel te gaan. Snel terug te gaan werken. Snel terug in die oude kleren te passen. Snel terug een volle agenda te hebben.
Als we durven luisteren we naar ons lijf, dan zegt dat (na 10 maanden) nog ongeveer om de 4 uur: “Laat alles vallen wat je in je handen hebt. Haast en rep je naar je baby. Steek die borst in zijn mond. Vergeet de wereld. F**k die oude kleren. Ga maar op in die heerlijke bubbel. Jaaa.”
Ook in mij leeft het conflict tussen degene die graag onafhankelijk is, wil werken en wil sjezen als een jachtluipaard en degene die traag als een schildpad mee meandert op de golven van haar baby. Op dit moment wint de schildpad het van het jachtluipaard. Zonder schuldgevoel maar dus duidelijk wel met een activistisch kantje. Hieronder zit kwaadheid.

Het maakt me kwaad dat ons niet vaak wordt voorgedaan hoe we kunnen leven, werken en ontspannen op het ritme van onszelf én onze baby. Sterker nog, het wordt afgestraft want een voorrangsticketje voor de opvang win je op dit moment niet door te luisteren naar de nood van jezelf en van je baby.

Ik wil geloven dat het wel kan. Niet door iets te moeten. Zoals borstvoeding geven. Zelfs dat moet niet. Of het allemaal alleen te moeten doen als mama. Mijn kleintje gaat ook naar de opvang. Wel door een beetje creatiever na te denken en misschien wat minder van alles te willen. Alleen die momentjes samen, die wil ik meer en die gun ik mezelf en andere mama’s ook meer. Veel meer.

Aan degenen die zich toch durven afvragen ‘hoe lang nog?’…
Wel, kinderen geven signalen wanneer ze toe zijn aan meer zelfstandigheid. In onze contreien geven ze meestal rond de leeftijd van 2-2,5 aan dat ze geen borst meer hoeven. Mijn kleintje bijt wanneer ik niet afgestemd ben dus ik heb geen enkele twijfel dat ik haar signalen ga missen. Helaas;)

11/09/2024

Snelkookpan

Vroeger hadden we thuis een snelkookpan. Zo’n ding waarvoor je over een uiterst precies gevoel van timing moet beschikken en je een halve ingenieur moet zijn om het in en uit elkaar te steken. Mijn vader had alvast die talenten niet want de erwtensoep die plakte een keer overal aan, behalve aan de pot. Ik leerde dus dat snelkookpannen moordwapens en de grootste gruwel voor de poetsvrouw zijn en bleef er ver van uit de buurt.
Toch heeft zo’n pan wel zijn waarde. Alles wordt sneller gaar en omdat er niets kan ontsnappen, behoudt de inhoud zijn smaak. Krijg je de pot kundig open, dan doet de geur alleen al je watertanden. De bone-broth club, die heeft dat goed begrepen.

Ouderschap kan net zo’n snelkookpan zijn. Zachtjes pruttelen doe je zelden als ouder. Integendeel, in een hermetisch afgesloten ruimte gaat alles borrelen en koken. Hoge temperaturen worden bereikt en beheers je, in tegenstelling tot mijn vader, de timing en het systeem dan kan je genieten van een soep die je op een andere manier niet bijeen geflanst krijgt.

Vorige week ging ik voor de tweede keer met Lupita naar de osteopaat. En! Wat! Een! Snelkookpan! Was! Dat! Het was zo krachtig dat ik het op het moment zelf niet kon laten om vanuit het symbolische zwembad af en toe boven te drijven en met een half professioneel oog vol water mee te kijken naar wat er onderwater precies gebeurde.

Op weg naar de sessie stak ik een luierzakje in de maxicosi. Zomaar, omdat ik daar niet echt een reden voor had. Meestal ben ik geen mama ben die over altijd alles bijheeft. Ik hou meer van improviseren. Toch moest het mee. Op een punt waarin we denkbeeldig teruggingen naar de zwangerschap, een pijnpunt voor ons beiden, kruipt mijn kleintje naar de andere kant van de ruimte. Ze neemt het zakje en begint met het lange koord eraan te spelen. Ik kreeg kriebels en zag een navelstreng en een moederkoek. Kon dat echt? De osteopate zag het uiteraard ook en vroeg me te spreken over wat ik voelde. Ze merkte bovendien op dat mijn dochter haar rug naar me toe keerde. Tranen rolden tot er weer een stukje lading weg was. Wat was dat hard, die afwijzing. En ook zo helend omdat ik er nu naar kon kijken met een bril van liefde op. We kregen de opdracht mee om samen met koordjes te spelen.
Op het einde sessie vroeg ze me wat ik nu wou. Ik antwoordde ik dat het voor nu wel goed was en dat de pan even van het vuur mocht. Het was tijd om de soep te proeven en wat pauze te nemen van koken met veel hitte. We zijn samen al een heel stuk verder geheeld en dat mag nu gewoon gevierd worden.

De snelkookpan die is op dit moment hier dus wat afgekoeld en wij zijn aan het genieten van een rustige zachte periode. Wat me nog steeds professioneel doet overkoken van enthousiasme, is dat zelfs baby’s al symboliseren in hun spel. Ik ken zulke taferelen heel goed van in de therapiekamer. Kinderen verwerken met muziek, speelgoed, lego, poppen… je kan het zelf zo mooi niet bedenken. Dit is waarom dit werk me blijft passioneren. Ze tonen en ontsluieren vanzelf als je kijkt met een bepaalde intentie. Blijkbaar hoe jonger, hoe makkelijker.
Hier komt nog een aspect bij kijken dat voor mij steeds tastbaarder wordt. Omdat ik het zelf meemaak dus. Baby’s en kinderen laten niet zomaar iets zien. Ze wijzen precies de pijnplekken aan, waar jij als ouder mee zit. Daarom wordt het soms heet en link. Die hitte maakt transformatie mogelijk. Plots, in één vingerknip en veel sneller dan dat je het anders voor mekaar kan krijgen. ‘Voor mekaar’. Samen dus. Dat is zo’n cadeau.

05/09/2024

Throwback naar het begin van onze zomer: de voorbereiding van het heerlijke Filia festival.

25/08/2024

Moederschap, tis geen taartenbak

Twee jaar geleden zag mijn leven er anders uit. Echt anders. Ik stond elke dag vroeg op om te mediteren. Deed mijn yogaroutine, volgde wat les en verdween vervolgens een onbestemd aantal uren in de keuken om taarten te bakken.
In de yogaschool waar ik mijn sabbatjaar doorbracht, deed ik karma yoga. De weg van het ‘doen’, is volgens de yogatraditie één van de vele wegen naar verlichting. De keukenverlichting in mijn geval. Want beetje bij beetje kreeg ik de regie over de koffiebar waar ik taart met veel kapsones (zonder suiker, zonder bakken, zonder gluten maar met smaak) verkocht. Ook ik zweefde een beetje van de creatieve flow. En van de complimenten. En van de playlist die ik opzette. Shanti shanti verboden. De omzet bleef niet uit. Mijn ego was content.

Van de ene dag op de andere ging het winkeltje dicht en werd ik terug in het ‘gewone’ keukenteam gezet waar ik geen recht had op artistieke vrijheden. Zonder overleg. Dus ik vond mijn weg naar hogerop en liet mijn ongenoegen blijken: Hoe was dit mogelijk? Dit concept werkte. In vergelijking met andere inkomstenstromen, was dit een van de meest winstgevende! Als respons kreeg ik de definitie van karma yoga nog eens voorgeschoteld: karma yoga leert je om los te laten en niet gehecht te zijn aan de uitkomsten van je acties. Je leert om bewust alle taken te doen en te onthechten van verwachtingen. Ook als het business wise niet zo wise is. Natuurlijk kende ik die definitie maar in de diepte kon ik niet zo goed begrijpen waarop soms de juiste mensen niet op de juiste plaats terechtkwamen in deze school. De hoofdleraar, die kuiste ook toiletten. Verspilling van zijn genialiteit?

Ik hield het nog even vol in de keuken daarna en kwam tot de conclusie dat ik genoeg taarten en karma verbrand had en weer mijn eigen agenda wou beheren. Natuurlijk komt aan alle mooie liedjes een einde maar als ik eerlijk ben, is dit een patroon dat ik vaak doorlopen heb: een job graag doen, me helemaal geven, wat strubbelingen ervaren, gaan klagen of vechten, mijn goesting verliezen, ermee kappen, dezelfde cirkel nog eens overdoen elders.

Tot ik mama werd. Want weglopen is dan geen optie meer. Wel overal doorheen gaan en dat nog leuk vinden ook. Surfen op golven van vermoeidheid. Repetitieve lijstjes afwerken met een lach. Complete tegenstrijdigheid omarmen. Momenten van uitzinnig geluk en diepe eenzaamheid een dansje laten doen. Zelftwijfel en trots samen laten dineren. Huilen en lachen combineren tot een nieuwe kunstvorm. Stress incasseren en retesnel reguleren. Ruzie maken en het weer bijleggen voordat je begonnen was. Alles afwerken met een beginnersgeest en doorhebben dat je daarna weer opnieuw gaat beginnen. En dat allemaal zonder klagen.

Ik wou dat ik dit eerder had geweten. Dat je kinderen je naar je naar huis brengen. Dat ze de weg naar je hart openen als geen ander.
In yoga spreekt men van karma yoga (doen), bhakti (bidden), raja yoga (mediteren), jnana yoga (kennis) om tot innerlijke wijsheid te komen. Dat huis in je hart dus. Zet daar wat mij betreft gerust het moederschap naast.

Er wordt wel eens gezegd dat de tijd van (zelf)ontwikkeling ten einde komt eens je ouder bent. Onwaar. Uiteraard is het in het begin moeilijk om formele momentjes te vinden om bijvoorbeeld op je meditatiekussen te zitten. Daar staat tegenover, dat moederschap een continue uitnodiging is thuis te komen in je eigen hart.

Wanneer we dat pad kiezen, is het vervolgens onze taak om met die liefde die vanzelf met onze kinderen geboren wordt en zich exponentieel vermenigvuldigt, de wereld aan te steken. Het zou zonde zijn om enkel binnenskamers kleine vuurtjes te laten branden.

“That this may serve the benefit of all sentient beings”. Dit zinnetje hoorde ik zo vaak in de yogaschool en vond ik wat sektarisch klinken. Ik snapte het wel maar nu voel ik het dus ook. Omdat de liefde zo vanzelf stroomt. Danku kindje.

23/08/2024

BOEKENTIP voor vaktherapeuten, in het bijzonder muziektherapeuten en beeldend therapeuten die met kinderen werken: Affectregulatie via muziek en beeld voor kinderen met een ontwikkelingsproblematiek. Ik schreef een boekbespreking voor TPEP. Deze is niet vrij toegankelijk dus als je interesse hebt, stuur me dan een PM, dan kan ik je verder helpen. Zonder twijfel het beste boek in ons taalgebied tot hiertoe. Warm aanbevolen!

https://www.tpep.nl/artikel/2699/

playwise

22/01/2025

09/01/2025

09/01/2025

06/12/2024

30/10/2024

27/09/2024

11/09/2024

05/09/2024

25/08/2024

23/08/2024

Adres

Website

Meldingen

Snelkoppelingen

Delen

Type