21/07/2025
Het leven van een praktijkcoördinator
De dag begint stil. Precies zoals ik het graag heb. Ik sta iets vroeger op dan strikt noodzakelijk, net om die rustige ochtenduurtjes ten volle te benutten. Met een broodnodig koffietje in de hand lees ik door mijn berichten en mails. De stilte is mijn bondgenoot, en ik gebruik ze om mijn hoofd op orde te krijgen voor de hectiek die ongetwijfeld zal volgen.
Niet veel later rinkelt de eerste telefoon. Een patiënte vraagt ongerust of er vandaag nog iemand langskomt want ze heeft straks een consultatie. “Geen zorgen, de collega is op de hoogte,” stel ik haar gerust. Ondertussen begin ik aan de briefings van de vorige dag. Wat belangrijk is, probeer ik meteen in het verpleegdossier te verwerken. Als het relevant is voor de arts, maak ik er ook een kort verslagje van. Zeker bij stomapatiënten vind ik het cruciaal dat het hele multidisciplinaire team mee is in het verhaal.
Alsof het zo moest zijn, belt net op dat moment een collega. Ze vraagt advies over een probleem bij een patiënt. We overlopen het samen en ik stel voor om een andere plaat te proberen. “Ik leg ze klaar voor je,” zeg ik, “dan kun je ze straks komen ophalen.” Ik neem meteen contact op met de bandagiste om alles in orde te brengen voor een levering.
Terwijl ik nog aan het afronden ben, krijg ik alweer een nieuwe zorgvraag aan de lijn. Een lieve dame belt bezorgd voor haar man. Of wij stoma- en wondzorg kunnen opnemen? Hij krijgt morgen een stoma aangelegd en komt waarschijnlijk zaterdag al thuis. Ik hoor de onzekerheid in haar stem, dus ik neem een ander spoor. Voor ik verder vraag, vertel ik haar dat ik zelf stomadrager ben. Dat ik weet hoe moeilijk en confronterend het is, maar dat we er samen door kunnen. Dat we dag en nacht bereikbaar zijn. Dat ik tips heb die écht helpen. Ik voel dat ze rustiger wordt. We overlopen de praktische zaken en ik verzeker haar: zodra de ontslagdatum vastligt, starten wij meteen de zorg op.
Ik ben nog bezig ben met de administratieve taken, als mijn telefoon opnieuw gaat. Het is een arts die belt voor palliatief overleg over een van onze patiënten. Ik neem de tijd om de situatie te bespreken en maak meteen een groep aan in Sillo, met alle betrokkenen, zodat we nauwer kunnen samenwerken en de communicatie gestroomlijnd blijft bij toekomstige briefings. Zo blijft iedereen goed op de hoogte van de laatste ontwikkelingen.
Tussen alle telefoontjes door begin ik al te puzzelen aan de uurrooster van volgende maand. Multitasking is mijn tweede natuur geworden. Dan krijg ik een telefoontje van een verpleegkundige uit het ziekenhuis: of wij in een bepaalde regio zorgen opnemen? Of we ook TPN en complexe wonden kunnen verzorgen? Ik vertel haar dat we een team van volwaardige verpleegkundigen zijn. En zelf ben ik referentieverpleegkundige wondzorg. We bespreken de details van de opstart en ik boek deze meteen in onze software. Ze vraagt of ik folders kan brengen en of we kunnen samenwerken in de toekomst. Graag zelfs, zeg ik. We prikken een datum om samen met mijn collega Maurane langs te komen.
De dag loopt stilaan op z’n einde, maar er is nog één telefoontje dat ik wil doen. We maken ons wat zorgen over een patiënt en ik wil graag een familielid spreken om een betere omkadering te kunnen bieden. Het gesprek verloopt fijn en ik krijg groen licht om familiehulp in te schakelen. Dankbaar stel ik meteen de mail op voor een intakegesprek.
Nog even wat medisch materiaal bestellen... En dan zit deze dag er écht op.
