
10/07/2025
๐๐ ๐ซ๐๐ง๐ก๐๐ฃ๐ ๐ฏ๐ค ๐ฃ๐๐๐ง ๐ซ๐๐ง๐๐๐ฃ๐๐๐ฃ๐โฆ ๐ข๐๐๐ง ๐๐ ๐ฌ๐๐ก ๐ข๐๐ฏ๐๐ก๐ ๐๐๐๐ง๐๐ฃ ๐ฃ๐๐๐ฉ ๐ซ๐๐ง๐ก๐๐๐ฏ๐๐ฃ."
Deze week hoorde ik twee cliรซnten bijna letterlijk dezelfde woorden gebruiken. Twee verschillende mensen. Twee verschillende levensverhalen. Twee verschillende levensfases. En toch hetzelfde verlangen.
Hun woorden raakten me, omdat ik het zo goed ken. Omdat dit ook mijn weg is. Er was een tijd dat ik niet eens besefte hoeveel ik mezelf aanpaste.
Hoe ik mijn woorden inslikte. Hoe ik mijn verlangens kleiner maakte. Hoe ik mijn grenzen verlegde, zodat ik niet te veel zou zijn.
Zodat de harmonie bewaard bleef, de ander zou blijven, en ik me veilig kon voelen. Dat was wat ik dacht te moeten doen om geliefd te worden en verbinding te houden.
Door een combinatie van crisismomenten, professioneel en privรฉ, begon ik te begrijpen dat er iets niet klopte. Het werk van Gabor Matรฉ en Brenรฉ Brown gaven woorden en verklaringen voor wat ik altijd had gevoeld, maar nooit kon benoemen.
Hoe ik als kind een overlevingsstrategie ontwikkelde en me aanpaste om liefde te behouden. En hoe datzelfde patroon later net zorgde voor een gevoel van verwijdering en eenzaamheid. Hoe ik stap voor stap meer vertrouwen kreeg, en begon te experimenteren met mijn plek innemen en in alle kwetsbaarheid mijn waarheid te spreken. En hoe ik ervaarde dat dร t juist voor echte verbinding zorgt.
Het is een proces. Een weg terug naar jezelf, naar jouw waarheid, naar wie je werkelijk bent.
Vandaag merk ik het steeds sneller op wanneer ik het weer doe: mezelf verlaten, of wanneer ik ergens in mee ga terwijl iets niet klopt. Mijn lichaam sputtert dan heftig of subtiel tegen. Mijn energie glijdt weg, soms in een fractie van een seconde, of ik voel me vastzitten.
Steeds vaker, en sneller, voel ik: โDit is geen optie meer.โ
Ik kan sneller terugkeren. Sneller schakelen en opnieuw kiezen voor mezelf en mijn waarheid. Kiezen voor verbinding vanuit wie ik werkelijk ben.
Ik vraag me afโฆ
Wie herkent dit ook?
Herkennen we dit allemaal, op onze eigen manier?
Is dit iets universeels โ het diepe verlangen om te verbinden, en tegelijk helemaal jezelf te kunnen zijn? Of heb ik een vertekend beeld omdat ik aantrek wie ik ben