01/11/2025
Even een ode aan een vrouw die wij – Quinta Essentia – uitzwaaien.�De radiovrouw onder ons, die haar stem laat klinken in het mooie Limburg voor al wie daar graag naar Radio 2 zapt.
Speelse krullen, glinsterende ogen en een enthousiasme dat alles wat je ziet alleen maar hoger tilt.�Dat is ons Christine – die ik vanaf nu niet meer ‘ons’ mag noemen.�En dat pikt. Dat geef ik grif toe.
Maar de grote afslagen in ons leven hebben we zelden zelf in de hand, ook al denken we van wel.�Soms moet je dingen loslaten om tijd te maken om naar binnen te keren.
Niet zelden is je verloren voelen – en je bevinden tussen de ruïnes – het begin van iets levensveranderends.�Stilstaan is géén achteruitgaan.�Stilstaan is, zoals in onze ceremonies bij de ankerpunten van het leven, essentieel om met nieuwe inzichten en met meer kennis over jezelf verder te kunnen.
Naar waar?�Naar wie je mag worden.
Als je ooit weer ruimte vindt – in tijd én energie – , lieve schat, dan zwaai ik onze deur opnieuw voor je open.
Onthoud dat.
En onthoud wie je bent.
En wat je waard bent; dát je het waard bent.
