22/10/2019
Herkenbaar. Gelukkig heeft onze zoon een school waar hij zichzelf mag zijn zonder zijn "pilletje".
Hartverscheurend | ADHD
'Juf, als ik mijn pilletjes neem, dan kan ik niet meer lachen. Dan moet ik nep lachen.'
Hartverscheurend, toch? Ik maakte hem afgelopen week voor het eerst mee onder invloed van zijn 'ik-mag-niet-druk-zijn-pilletjes'. Hij was gefocust op zijn werk en ik hoefde niet één keer te vragen of hij recht wilde gaan zitten, wilde stoppen met tikken, wilde stoppen met brullen... Of hij 'gewoon' aan zijn werk wilde gaan. Ja, ik moet toegeven dat het mijn les rustiger maakte.
Maar wat ik ook zag is dat het vrolijke, spontane jongetje veranderd was in een introverte robot die nauwelijks nog contact maakte met zijn omgeving. Hij was verstopt in zijn eigen bubble. Alsof er ineens een heel ander kind in mijn klas zat. En dat voelde niet goed.
De volgende ochtend komt hij naar me toe. 'Juf, mag ik mijn stressbal uit mijn kluis pakken, want ik ben een beetje druk.'
'Tuurlijk, jochie.' Hij komt terug en ik merk inderdaad een wereld van verschil met de dag ervoor. Hij is vrolijk. Energiek. Spontaan. Sociaal. En druk. Heel druk.
Ik neem hem even apart op de gang en vraag hem of hij zijn pilletje heeft ingenomen. Zijn antwoord ging bij mij door merg en been: 'Juf, als ik mijn pilletjes neem, dan kan ik niet meer lachen. Dan moet ik nep lachen. Op de basisschool nam ik ze soms ook niet en dan werd er altijd gezegd dat ik naar de directeur moest als ik druk was. Ik wil ze gewoon niet, want dan voel ik me niet blij.'
Ik besluit samen met hem dat we het voorlopig gaan proberen zonder de pilletjes en zie hem opleven. Met wat hulpmiddelen als een structuurkaart, een buddy, oordopjes en een strategisch plekje in de klas moeten we ver kunnen komen.
Een pilletje zorgt voor rust tijdens de les en doet vooral mij een plezier. Hem niet. Hij leert dat hij niet mag zijn zoals hij is. En dat wil ik voor geen goud op mijn geweten hebben.
Van Neomi Lotte
Photo by Annie Spratt on Unsplash