12/09/2025
De liefde valt niet te (be)grijpen
(English version below)
Wat ik in mijn leven vaak heb ervaren: zodra ik liefde voelde van iemand naar mij toe, wilde ik erachteraan gaan. Ik wilde het grijpen, vasthouden, zeker weten dat het bleef.
Nu zie ik hetzelfde gebeuren bij anderen naar mij toe. Wanneer ze voelen dat ik mijn liefde deel – niet enkel persoonlijke liefde, maar een universele liefde die vanzelf door mij heen stroomt – dan ontstaat soms datzelfde grijpen. Alsof men het wil najagen, alsof het ergens buiten henzelf gevonden kan worden. Het voelt heel verstikkend. En op zich weer een mooie spiegel voor me. Zo van “oh ja, zo voelt dat dus”.
Dan besef ik maar weer eens extra dat het in de kern niet gaat om de ander. Het gaat om de liefde in onszelf, naar onszelf, naar het leven. Zolang we die niet voelen, lijkt het alsof we die bij de ander moeten zoeken. En daar krijg je dan weer de spiegel om het bij jezelf te terug te brengen.
Ook in mijn relatie op dit moment merk ik dit. Soms voel ik de neiging om achter haar aan te gaan. En telkens wanneer ik dan even wacht, adem en reflecteer, gebeurt er iets wonderlijks. Er komt zachtheid. Dankbaarheid. Tranen. Soms ook verdriet, maar dan een verdriet dat bevrijdt, omdat het eigenlijk dankbaarheid is voor wat er wél is, voor wat ik mag ontvangen van het leven. En dan voelt ze zoveel dichter bij dan ze in afstand is.
De liefde hoeft niet (be)gegrepen te worden. Ze ís er al. De liefde is er om gevoelt te worden. 💞
—————————————————————————
Love cannot be (com)prehended
What I have often experienced in my life: as soon as I felt love coming toward me from someone, I wanted to go after it. I wanted to grab it, hold on to it, make sure it would stay.
Now I notice the same thing happening with others toward me. When they sense that I am sharing my love – not just personal love, but a universal love that flows through me naturally – sometimes that same grasping arises. As if they want to chase it, as if it can be found somewhere outside themselves. It feels very suffocating. And at the same time, it’s a beautiful mirror for me. Like, “ah, so this is how it feels.”
It reminds me once again that, at its core, it’s not about the other. It’s about the love within ourselves, toward ourselves, toward life itself. As long as we don’t feel that love inside, it seems as if we must seek it in another. And then life gives us the mirror to bring it back to ourselves.
I notice this in my current relationship as well. Sometimes I feel the urge to run after her. But each time I pause, breathe, and reflect, something wonderful happens. Softness arises. Gratitude. Tears. Sometimes also sadness, but then a sadness that liberates – because in truth it is gratitude for what is here, for what I am allowed to receive from life. And then she feels so much closer, even closer than physical distance allows.
Love does not need to be (com)prehended or grasped. It already is. Love is here to be felt. 💞