23/08/2023
https://www.facebook.com/100063569471217/posts/795055922623383/
Coco
Ik heb Coco leren kennen op de manege. Via een handelaar uit Frankrijk kwam hij op stal terecht. Hij bleek al heel snel geen geschikt manege paard te zijn, maar ik was helemaal gek op hem. Ik was 15, hij 8. Maar voor een 8 jarige niks gewend. Ontzettend gespannen, schrok van de normaalste dingen (zijn eigen schaduw, verkeer, te snelle bewegingen, etc.) en hij werd op een gegeven moment steeds gevaarlijker. Hij gooide iedereen eraf, mij heeft hij er ook tientallen keren af gegooid, maar elke keer stapte ik weer terug op. Na 1,5 jaar proberen om van hem een manegepaard te maken, werd besloten dat het zo niet langer kon. Ik mocht hem kopen, maar ik was toen pas 16 en mijn moeder was geen fan van Coco zijn praktijken. Toch stond hij daar opeens bij ons op stal en was hij echt van mij. Daar ben ik nog op de dag van vandaag heel dankbaar voor.
Toen begon de rollercoaster. In het begin heb ik hem lekker paard laten zijn; 24/7 op het land met weidemaatjes. Dit deed hem heel goed, hij werd ook rustiger. We konden helaas niet echt trainen omdat we geen bak op het terrein hadden. Toen we naar onze huidige stal verhuisden werd het zoveel beter. Hij is zo gelukkig hier en heeft veel vriendjes. Ik was ook blij want we hadden een rijbak! Na wat gebeurtenissen wilde ik het rijden weer oppakken, maar hij was niet zichzelf. Hij had geen pijn, maar was letterlijk een tikkende tijdbom. Ik had alles laten checken, hij hoorde nergens last van te hebben. Ik liet verschillende paarden professionals naar hem kijken en behandelen op verschillende gebieden, maar niets hield stand.
Mijn motivatie was weg en ik dacht, ik probeer het weer als hij het land op gaat, dan zal het wel beter gaan. Maar niets was minder waar, er was niks veranderd.
Toen bedacht ik mij dat Ruchama (van Ragini Horsebonding Care) wel eens op mijn werk is geweest, bij een paard dat ook snel spanning opbouwde. ESDR zou wel een van de laatste opties zijn voor Coco; ik had al zoveel geprobeerd.
Toen was het dan zo ver, onze eerste ESDR sessie. Wat was ik zenuwachtig, zo bang dat het niet aan zou slaan… Maar hij gaf het een kans en toen hebben we doorgepakt. Voor een tijdje deden we braaf elke week ESDR en hij ging echt met sprongen vooruit. We zijn echt op 0 begonnen. Het moeilijke was, dat het niet alleen het rijden was maar ook gewoon in het algemeen. Als zijn vriendjes weg gingen, als er wat onverwachts gebeurde, als hij iets niet kon plaatsen of zien, als er op het terrein wat was veranderd, doodnormale dingen waar hij toch wat van vond, het was echt heftig, mijn paard (en daardoor ik ook) stond altijd aan. Hij heeft gewoon constant het gevoel gehad om te vluchten. En dat gevoel moest dus een heel stuk minder aanwezig zijn. Na een paar sessies ging opeens de knop om, hij werd zo ontzettend stoer! We hebben nu aantal sessies gehad en zijn bijna aan het einde van ons traject zijn.
We genieten samen weer met rijden en ook op zichzelf is hij heel veel stoerder geworden. Hij plakt niet meer aan zijn vriendjes of aan mij, hij schrikt niet zo veel meer en als hij toch schrikt zie je hem beseffen dat het niet nodig was en daardoor wilt hij ook niet vluchten. Hij geeft het leven een kans en voelt zich minder een prooidier.
Ik had dit zo niet verwacht van de ESDR, ik had het natuurlijk wel gehoopt maar dat we nu weer kunnen genieten en dat ik hem zo ontspannen zie is een onwijs groot cadeau!
Ruchama Hofman
