http://www.jemoethetnietalleendragen.be/

Jemoethetnietalleendragen - Hanne's psychokoppie, Breendonk (2025)

08/07/2024

Ik ben echt een vreselijk avondmens.

Vreselijk, omdat dat wil zeggen dat ik echt een ochtendhumeurmens ben. Voor we kinderen hadden viel me dat zo niet op. Toen deed ik regelmatig ‘de vroege shift’ op mijn toenmalig werk, maar met de nodige cafeïne en stressgerelateerde adrenaline beet ik me doorheen de dag (om dan om 15u30 een middaguiltje te knappen, uiteraard). En de andere dagen compenseerden dan – ook uiteraard – ruimschoots voor die vroege-vogel-dagen. Ook nu kan ik onder de druk van de schoolbel en mijn eigen afspraken mijn ochtendhumeur redelijk goed weg stressen. Maar op dagen dat er geen kloktijd of geplande activiteit is die me de nodige dosis hormonen kan bezorgen om andere gevoelens te onderdrukken, voel ik het zó hard. Een vreselijk verveeld, vermoeid, geïrriteerd gevoel, dat vaak pas tegen de late namiddag een beetje optrekt en er in ruil eindelijk een eerste shotje energie geïnjecteerd wordt.

Het moest niet zo erg zijn of niet zo’n vaart lopen moesten we gezegend zijn met avondmens-kinderen die al vanop jonge leeftijd slapen tot een uur of acht, negen misschien. Maar uiteraard krijg je dan zo’n ochtendmens-kind. Steeds vroeg op, rond de zessen, vol energie. Het later in bed stoppen heeft compleet geen zin, zelfs integendeel. Geloof me, je krijgt dat verdomde ochtendritme er met geen enkel trucje uit gestampt! Het kind dat ons meetrekt en forceert in zijn ochtendritme, het kind dat al vanaf een ontiegelijk vroeg uur een breed scala aan geluiden uit zijn keel kan trekken, het kind dat uit een onnoemelijke intensiteit kan putten in al zijn bewegingen en emoties,… Met alle gevolgen vandien, ha, want de vreselijke avondmens-moeder-die-door-hem-geen-avondmens-kan-zijn die híj dan weer moet verdragen is echt niet de aangenaamste in het gamma.

Dat gezegd zijnde, het is wel interessant om eens na te gaan op welk ritme jij meebeweegt in de dag, welke tijdsenergie (mocht dat een woord zijn) jij hebt. Tijdens mijn therapieopleiding kregen we twee dagen les van een gastdocente die psychiater is. Volgens mij een ochtendmens, want ze had vanaf minuut één erg veel energie en ging bijzonder snel, maar haar lessen waren ook bijzonder interessant. Ze had het onder andere over ochtend- en avondmensen. Er is effectief een andere werking in je brein, een andere cocktail aan neurotransmitters en hormonen die van kracht zijn. En wat blijkt volgens haar: ben je een avondmens, heb je een grotere aanleg voor depressie. Ben je een ochtendmens, heb je een grotere aanleg voor manie. Dan heb je ook nog de schommelaars. Over middagmensen heeft ze niet gesproken – die zijn te normaal, I guess.

In mijn therapeutenrol ben ik vaak nogal afwijzend naar de psycholoog in mij (ja hoor, een psycholoog en een therapeut zijn voor mij twee compleet andere rollen). Dan verlies ik het lichamelijk, (micro)biologische, chemische aspect van iemands geestelijke toestand uit het oog. Dan ben ik vooral bezig met gedachten, gevoelens, patronen. Maar gelukkig heb ik zelf een lijf. Met het lijfelijk voelen wat het met me doet om geen avondmens te kunnen zijn, zoals mijn ware aard eigenlijk is, komt dat aspect (zo vooral op zondag) recht in mijn gezicht gesmeten. En ondanks mijn avondlijke depressieve aanleg probeer ik daar bij deze dan verdomme het positieve van in te zien!

Danku, ochtendkind.

11/06/2024

Over gevoelig beton en een molen.

“Ik huil bijna elke dag. ‘t Is net zoals een betonmolen. Die moet ook blijven draaien, anders wordt het onderste laagje hard.” Het zijn niet mijn woorden, ik heb ze even gestolen van Alejandro uit de prachtige serie Totally Completely Fine. Die laatste aflevering maakte trouwens míjn verhard betonneke weer los, if you know what I mean. Een papieren zakdoek of zeven compleet doorweekt. Niet romcom-stijl, dan is het een zakdoek of twee. Bij deze serie – zorgvuldig, menselijk, pijnlijk en humoristisch opgebouwd – kwam het van dieper. En na die volle zeven zakdoeken voelde ik me los en zacht en liefdevol.

Het is een gekzalig gevoel, zo’n catharsis. Er bouwt emotionele spanning op, je herkent je bewust of onderbewust – eerder archetypisch misschien – in bepaald menselijke thema’s die aangeraakt en nadien (hopelijk ook) opgelost en ontladen worden. En je ontlaadt gewoon helemaal mee. En je voelt je heel even compleet begrepen. En één met de mens. En doe het universum er ineens ook maar bij.

Ik zou me altijd zo willen voelen, maar zonder dat ik ‘t in de gaten heb verdwijnt dat gevoel steeds weer. Word ik weer een beetje hard. Letterlijk opgespannen. Me werend tegen ‘t leven. Me bewijzend naar de buitenwereld toe. Overtuigd dat ik hier in dit leven iets zinvols en zichtbaars moet bereiken. Verkrampt door alle sociale regels, door al wat hoort. Regelmatig ook eerder gelaten of zelfs helemaal afgesloten. Want als ik het gevoel heb dat al het vorige niet lukt, is dat wat dan rest ter bescherming. …allesbehalve los en zacht dus. En als dat zo wat doorgaat wordt mijn nek stijf en even later zitten ook die schouderspieren weer vast.

En dan duwt er iets of iemand mijn betonmolenke gelukkig weer in gang, giet er wat water bij en mogen mijn spieren weer wat ontspannen. Den John en Vivian van eerstgenoemde serie bijvoorbeeld, of Bompa Bockie met zijn ontroerende gesprekken. Een nieuwsbericht waarvan je denkt “amai, hoe moet het zijn om dát mee te maken”. Of gewoon de bomen en de vogels (onlangs nog in Saint-Hubert). Of het verhaal van een cliënt, een kwetsbaar gesprek, een toonaard of tekst die net de juiste snaar raakt,… O ja, en kinderen doen het ook altijd goed. ;-)

En ik besef dat ik een gelukzak ben dat dat kan. Dat ik mag hard-zacht-hard worden. Dat ik me wat ongelukkiger of meer afgevlakt mag voelen, en daarna weer gelukkiger en intenser. ‘t Is niet altijd hard, niet altijd zacht. En als dat is, is ‘t wel oké, zeker. Laat dat molenke maar draaien (en vergeet de flosh niet te trekken)!

26/03/2024

De weggooi-doos.

Ik heb nog een kamer bij mijn ouders thuis. ‘t Is de laatste kamer der uitgevlogen kinderen die nog geen make-over heeft gekregen, en daar is een goede reden voor. Ze is namelijk nogal volgestouwd met prullaria allerhande. Een collecte van mijn eerste 23 jaar in dit leven. Als een stilleven achtergelaten toen ik de deur daar achter me dicht trok.
Een dikke 11 jaar later komt nu toch (nog eens) de aandringende, zeer terechte vraag van mijn ouders om met de grove borstel door die kamer te gaan. Er staat een kleine meeneem-doos klaar, en een grote weggooi-doos.

Ik krijg van anderen al eens de indruk dat ik me wat moet schamen over dat bijhoudgedrag van me (en nee, het is geen verzamelwoede, want ik verzamel niet, ik gooi gewoon niet makkelijk weg :)), en dat doe ik dan ook wel een beetje. Drankjetonnekes, lolly’s, verjaardagskaartjes, tram-, bus- en toegangtickets, lidkaarten, flyers, macramébandjes, kampbrieven, tijdschriften, lesnotities, potjes met nog meer prullen onder het deksel verstopt, doopsuiker,… zijn een kleine greep uit het gamma. Mijn meer vergevingsgezinde kant echter ziet het als een uiting van een soort nostalgische en romantische aard die toen elke gebeurtenis, elk inzicht, cadeautje of briefje enorm belangrijk vond, en die in die dingen nog geen hoofd- en bijzaken kon onderscheiden. (En daarin ben ik vermoedelijk geen grove uitzondering binnen het menselijke ras, zegt die kant ook.)

Vorige week heb ik enkele uren de schuiven onder handen genomen (mijn god, waarom maken ze zoveel schuiven in die bureaus en kasten?!). Het trof me hoe ik als een halve buitenstaander naar mijn eigen jongere leven keek. Veel dingen kwamen wel weer in mijn herinnering als de stoffige memorabilia door mijn handen gingen, maar ook enorm veel dingen niet. Steden of musea waar ik blijkbaar geweest ben, brieven waar gebeurtenissen in beschreven staan die ik me niet meer kan herinneren. Het moet gezegd, ik ben wel een vergeetkous (zelfs mijn kinderen van 4 en 5,5 geven me al die bijnaam). En misschien wist ik dat vroeger ook al, was ik bang om die fijne momenten te vergeten en voelde daarom de noodzaak om er een fysiek object van bij te houden. Het zou kunnen.

Alleszins ben ik mezelf er nu wel dankbaar om, ook al bezorgt het me veel werk. Ik kan nog eens door mijn jongere leven snuisteren. Lachen om en met mezelf, met mijn dromerig gedoe dat ik blijkbaar graag met veel zwier en een vleugje dramatiek tekende of opschreef. Glimlachen om woorden van anderen die al zo raak konden treffen, en dan merken dat die woorden nog steeds juist zijn en dat jonge meisje dus nog steeds in me zit. Het voelt dan nog eens extra duidelijk hoe een volwassener schilletje zich rond mijn jongere versie heeft gevormd, maar hoe die versie nog altijd de kern vormt. En dat is confronterend en ook fijn tegelijk. Ik ben dus eigenlijk altijd mezelf geweest, ook al voelde dat soms zo niet. En blijkbaar kon het met mezelf dus wel relatief goed komen, ook al was ik daar vroeger niet zo van overtuigd.

Het trof me daarnaast ook hoe onbelangrijk al die gebeurtenissen dan eigenlijk wel niet zijn. Als ik ze zelf al niet meer weet, wat maakt het dan uit? Alles komt en gaat weer voorbij, “panta rei” (alles stroomt). En het is dus niet altijd belangrijk wát je allemaal doet. Het gaat om wie je bent en wat je in navolging daarvan doet. En ik besef dat al die kleine keitjes in het water wel fijn zijn om op terug te kijken (en sommige fijn genoeg zijn om bij te houden), maar ze de stroom niet hebben beïnvloed. De grote keien steken boven water, die momenten zitten in mijn hoofd en hart en ook ergens in of op een kast, en de rest mag ik rustig vergeten.
De weggooi-doos zit intussen al aardig vol.

21/03/2023

Aa-romcom-com.

Ja ja ja, ik beken. Ik ben op oudejaarsavond niet naar één of ander fancy feestje geweest, maar heb naar ‘Love Actually’ gekeken op teevee. En ja, ik geef het toe. Ik doe dat soms nog, zo van die lichtgebakken, opgeklopte, suikerstroperige (soms trouwens ook – met het juiste muziekje eronder – verrassend ontroerende) films of programma’s bekijken.

Ik vertelde het de dag nadien op het nieuwjaarsfeestje bij de familie Snackaert, in 't gedacht dat het best grappig was om te vertellen, maar kreeg van één van mijn broers een lichtjes verontwaardigde reactie. “Allee, echt? Ik dacht nu niet dat jij zo’n soort vrouw was..”

Bij het doorslikken van de oordelende toon, ging ik er ook maar even op kauwen. Waarom doe ik dat eigenlijk, naar zo’n dingen kijken? ‘t Is immers niet (meer ;)) dat ik me op het wezen van Hugh Grant lig te verlekkeren. ‘t Is ook niet (meer ;)) dat ik droom dat zo’n verhaal mij zal overkomen.

Intussen denk ik het te weten. ‘t Is gek dat er al je hele leven dingen in je lijf gebeuren, maar door er geen aandacht aan te schenken ben je je er gewoon niet bewust van. Sinds het mijn beroep geworden is om aan anderen te vragen ‘en waar voel je dat in je lijf?’, stel ik die vraag ook aan mezelf. Met stilletjesaan veel meer bewust voelen als resultaat.

En laat dat net zijn wat films en andere beelden nog eens extra met mij doen. Net als vermoedelijk zo’n kleine helft van de bevolking kijk ik niet gewoon naar een film. Ik belééf die film. Waarschijnlijk heb ik dat altijd al gedaan. Ik herinner me dat ik in de cinema, pakweg 20 jaar geleden, tijdens een spannende scène luidop roepend instructies aan Spiderman aan het geven was (met een pak beschaamde blikken van mijn compagnons tot gevolg). Als ik naar de koers of de voetbal of zelfs naar een dartswedstrijd kijk, dan ga ik kapot van de zenuwen. (Ook al kan het me eigenlijk niet schelen hoeveel pijlen den Dimi erin of ernaast gooit, het gebeurt gewoon.) Als ik naar een drama of oorlogsfilm kijk, kan ik me helemaal verloren, verward of diep triest voelen. Ik wil de tranen echt niet tellen die ik al gelaten heb tijdens een film of een boek.

Ook als cliënten of mijn lief of mijn kinderen me hun verhaal vertellen, wordt mijn hoofd een kleine cinema en zie ik het allemaal gebeuren, en doen mijn spiegelneuronen en bijhorend zenuwstelsel hun werk. En da’s best hard werken.

Dus... lieve broer, lieve medemens, soms pak ik gewoon even mentaal en fysiek congé. Dankzij Hugh Grant en co check ik uit bij mezelf, bij jullie, bij de sh*tty mess die er soms gaande is op deze planeet, en ik check in bij luchtig-zeemzoet-allyouneedislove-land. Laat mijn zenuwstelsel daar maar even zwemmen. Doedoeg!

25/12/2022

Fijne kerst en veel goud gewenst.

Onlangs, het was nog in de herfst, was ik op een ochtend met de fiets onderweg. Ik reed door een dreef waar de blaadjes zich nog net wisten vast te klampen aan de bomen. Ergens halverwege de dreef wist de zon zich een minuutje ofzo door de wolken te wringen. De lage ochtendzon veranderde de gele blaadjes in goud. Magisch.

Net toen ik die moment probeerde te 'vangen' met een foto, dreven de wolken weer dichter naar mekaar toe. Typisch, dacht ik nog met een glimlach. (Het afzwaksel van die gouden moment zie je hier op de foto.) Het herinnerde me eraan dat er zoveel in dit leven is dat je niet kan 'vangen'. Liefde. Verlangen. Connectie. Een diep intens donker-licht-gemengd gevoel. Een weten zonder te weten wat. Ook in therapie gebeurt er soms iets, iets dat je kan voelen. En als je dat dan probeert te vangen, in een woord of een zin, zwakt het af, maak je't ergens kapot.

't Is moeilijk, maar mijn fietstochtje herinnerde me eraan hoe mooi het is om bij zo'n gouden momentjes gewoon te zwijgen. Simpelweg ervaren, zonder het te willen vastpakken of vereeuwigen in een woord of beeld. Misschien wel eens dieper in- en uitademen, want wat van belang is mag diep doordringen.

Ik wens jullie veel gouden momentjes toe in 2023. En ook dat als ze naar je toekomen, je die dan gewoon, zonder drang om vast te houden wat toch weer verdwijnt, ten volle mag ervaren.

22/06/2022

't Gonzend bijtje.

Alhier een nieuw schrijfseltje van een AFGESTUDEERDE IV-therapeut (woehoew!). Een klein jaar zwoegen aan mijn papieren baby (a.k.a. mijn eindwerk) later, kan er weer eens wat anders geschreven worden. Oftewel: na wat er ‘moest’ geschreven worden, kan er weer iets ‘willen’ geschreven worden. En gisterenavond was de eerste keer sinds een jaar dat ik dit weer gevoeld heb, dat ik iets ‘wil’ schrijven.

Ik was onderweg naar huis met de fiets, omstreeks een uur of tien in de avond. In het dorp zag ik al, door de oranje gloed boven de daken, dat er zich achter de huizen een prachtig luchttafereel schuil hield. Toen ik uit het dorp fietste en de huizen plaatsmaakten voor weiland, ontvouwde zich effectief een fascinerend, bijna onnatuurlijk fel en kleurrijk schouwspel.

Sinds ik me op professioneel vlak profileer als therapeut ;), probeer ik veel bewuster de dingen te gaan beleven… nou ja, als de tijd en ook de goesting daarvoor meezit, weliswaar. Maar al fietsend merk ik dat ik daar de tijd en de goesting voor heb, want wat doe je anders zoal op een fiets. Het zijn mijn ‘mindful’ 22 minuten van Breendonk naar Oppuurs. Het hangt er wat vanaf wat er in de omgeving is of gebeurt terwijl ik fiets, dat bepaalt op welk zintuig ik mijn aandacht ga richten. Als er veel wind is, ga ik helemaal op in het ‘stoempen’ en de fysieke sensaties in mijn lijf. Als het avond en stil is, ga ik meestal heel aandachtig luisteren. En gisterenavond bijvoorbeeld werd ik door de oranje wolken heel erg getrokken in het zien.

Ik keek vol verwondering naar de wolken. En hoe die elke seconde, naarmate de zon meer zakte, iets feller oranje leken te worden. En toen zag ik boven mijn hoofd iets flikkeren in het zonlicht: een vliegtuig. En toen zag ik ook plots hoe de hele lucht, die prachtige wolken, doorkruist werden door wel zes of zeven dikke witte vliegtuigstrepen. Ik ging uit de ‘mindful’ ervaring en liet mijn fantasie het overnemen. Ik stelde me voor dat ik een vrouw was die eigenlijk 500 jaar geleden hier leefde en met een teletijdmachine in deze tijd was terecht gekomen, en keek nu door haar ogen.
Geschokt was ik! Door die stalen vogel in de lucht, die rare strepen aan de hemel, die vreemde lelijke grote p***n met draden aan die als gigantische spinnendraden het hele landschap insnoeren en ontsieren, die afgemeten harde straten en afgemeten voortuintjes, al die zovele huizen, die abstracte windmolens in de verte, die rook uit één of andere fabriek, die voertuigen die zoemen als een ruimteschip,… Wat is er in godsnaam gebeurd??

Er zijn nog van die momentjes dat ik dat plots allemaal ‘zie’ en dan word ik daar echt heel moedeloos van. Moedeloos, maar ook kwaad, en teleurgesteld, en verdrietig.

Maar die lucht, jongens, die bleef maar feller en feller worden. Met steeds meer nuance ook, meer diepte. En toen ik thuiskwam hoorde ik de kikkers tevreden kwaken in het vijvertje enkele tientallen meters achter ons huis. Een bijtje kwam nog gezellig naast me gonzen toen ik mijn fiets parkeerde.

En ik dacht: some sh*tty changes can’t be changed. Maar als we nog kunnen zien en horen wat er wél nog is – al is het maar zo klein als een gonzend bijtje – dan is er hoop, dan komt alles wel goed.

Jemoethetnietalleendragen - Hanne's psychokoppie

08/07/2024

11/06/2024

26/03/2024

21/03/2023

25/12/2022

22/06/2022

Adres

Website

Meldingen

Snelkoppelingen

Delen

Type