23/05/2025
’t Heeft me meer dan een jaar gekost om dit stukje van mezelf te delen 🙈
Omdat ik bang was voor reacties. Voor afwijzing.
En ja, die ken ik.
Ik heb het vaak meegemaakt – maar ik heb ook zelf mijn deel uitgedeeld.
Zeker toen ik vegan was. En nogal fanatiek.
Geloof me: ’t was niet zo gezellig om met mij aan tafel te zitten 😅
Maar dan begon mijn gevoel te veranderen.
Ik liep er weken mee in m’n maag.
Op mijn 30ste verjaardag besliste ik: ik volg mijn gevoel.
En toen mocht ik (met de staart tussen m’n benen) gaan zeggen dat ik tóch weer vlees at.
Niet omdat ik het niet volhield. Niet omdat ik anti-beestjes was.
Maar omdat mijn waarheid veranderd was.
En ondanks dat ik mijn gevoel volgde… voelde het gênant.
Alsof ik dat stuk van mezelf het liefst wou verstoppen.
Want ja, niemand doet toch ooit iets waarvan ze zich achteraf schamen?
…of wacht. Is dat niet net iets héél menselijks? 🤗
Ik zie het zo vaak in mijn praktijk: prachtige vrouwen, gevoelig, slim, met een hart van goud.
En tóch zoveel schaamte en schuldgevoel. Over vanalles.
En die schaamte? Die dimt hun licht. En dat is zo spijtig.
Dus ik besloot: Murielleke, ’t is tijd. Gooi die cringy vegan story maar online.
Als angry vegans in de comments komen, soit.
M’n eerste virale TikTok ging over 7 jaar geen ramen wassen.
Als ik die commentsectie toen heb overleefd, dan lukt dit ook wel 😇
🦋 En jij, sketebezeke?
Heb jij ooit gedacht: “Dit doe ik écht nooit meer”,
en veranderde je tóch van gedacht?
Deel het hieronder – in al jouw kleuren 🌈
Want we mogen stralen 🌞, zelfs als we onderweg veranderen van kleur.
Love you! 😘
x. Murielle