31/08/2015
Wat heeft mij bij SAMAP gebracht?
Waarom denk ik na over mijn woonsituatie naar de toekomst toe?
Met veel aandacht heb ik het standpunt van professor De Decker gelezen in de kranten van 20 juli 2015 en kan niet anders dan hem 100% bijtreden.
Mijn ervaring met mijn ouders in een rusthuis was niet onverdeeld positief, eigenlijk meer negatief.
Het wordt allemaal zo mooi voorgesteld als je je gaat aanmelden, maar éénmaal de stap gezet om te verhuizen kom je in de realiteit terecht en gaat het van kwaad naar erger.
In het begin ben je nog samen. Je krijg de beschikking over een miniappartement met een kleine leefruimte, een piepkleine keuken, een basic badkamer en één slaapkamer waar enkel plaats is voor 2 hospitaalbedden.
Je mag dan wel een heel klein deel van je vertrouwde eigen spullen meenemen maar op het ogenblik dat één van de partners wegvalt moet je ook die kleine stek verlaten voor een ruimte van 12 m².
Je bent een nummer want de mensen van de verzorging hebben geen tijd om zich ook nog eens menselijk met je bezig te houden. Alles moet vlug vlug gaan en alles moet zo weinig mogelijk kosten. Daartegenover staat toch nog een kostprijs die de meeste pensioentjes vandaag de dag volledig opslorpt.
De tijd stopt niet en nu is het onze b***t maar wat zijn de alternatieven?
Rusthuis of serviceflat?
Veel verschilt de opvang niet en de prijs wordt met de tijd onbetaalbaar.
De vereenzaming komt dan om de hoek kijken en je wil dan ook zo lang mogelijk in je eigen huis blijven.
Maar de kip met de gouden eieren is gevonden !!!! hoera !!!! Co-Housing !!!!
Is dat zo?
Op het eerste zicht wel. Een gezonde mix van jong en oud die hun eigen privacy hebben maar ook bepaalde zaken gemeenschappelijk doen. Zo drukken ze de kosten en ieder van hen betekent een meerwaarde voor de ander.
Dat trok mij aan.
Ik ben mijn licht gaan opsteken bij verschillende organisaties die co-housing promoten en in feite kwam het, bij wat ik tot nu toe gevonden had, neer op een verkapte vorm van projectontwikkeling. Ze starten allemaal vanuit een uitgetekend project dat ze aan de man willen brengen.
Ook hier wordt het weer mooi voorgesteld.
Samen organiseren, samen gemeenschappelijke delen beheren, samen beslissen over wat niet en wel kan en dat allemaal in consensus. De hemel op aarde dus vol rozengeur en maneschijn.
Maar als je dan een paar vergaderingen gaat meemaken dan komt de kat op de koord.
Wat als iemand wil verkopen en de koper past niet in het project?
Wat als iemand sterft en de erfgenamen passen niet in het project?
Wat als ... zovele onbeantwoorde vragen.
Op de simpele vragen komt geen fatsoenlijk antwoord
Daar kunnen we niets aan doen klinkt het dan.
Wij kunnen het project wel opstarten maar of de geest ervan in de toekomst blijft kunnen we niet garanderen. Het is en blijft het privilege van de eigenaar met zijn eigendom te doen wat hij of zij wil en als dat dan niet meer klopt met de rest, ja dan moeten de bewoners er achteraf zelf maar uitkomen.
Je zit wel met een belangrijke investering en je bent niet zeker of die investering - in the long run - zijn doel wel zal behouden.
We moeten allemaal langer werken zegt de regering. Men beschouwt dus 60-gers en 65-gers nog tot actieve mensen en dat is op zich alleen maar positief, maar dat betekent wel dat het antwoord op de vergrijzing en op de wijze van samenwonen ook daar rekening moet mee houden.
Samap biedt het alternatief !!
SAMAP heeft dat goed begrepen en wil een ontmoetingsplaats zijn voor mensen die deze vorm van samenwonen willen verkennen door hen de mogelijkheid te geven na te denken over de privéruimtes die ze willen, over de samenstelling van de groep waar ze mee willen samenwonen, in hoe verre die samenwoningsvorm een aanvulling kan zijn op hun privéleven, welke faciliteiten zij gemeenschappelijk verwachten en wat zeker niet en ten slotte welke meerwaarde zij voor de groep en de groep voor hun kan betekenen.
Op die wijze kunnen er groepen gevonden worden van mensen die op dezelfde golflengte zitten. Ze weten dan al perfect wat ze willen en (ook belangrijk) wat ze zeker niet willen en die kunnen dan zelf samen het hele project opvolgen en in de hand houden.
Ik ben hoopvol naar de toekomst toe dat ik hier de groep zal vinden waar ik mee samen kan leven.
