30/07/2025
Ik ben een thuisverpleegkundige
En dat is veel meer dan een job. Het is een roeping. Een manier van leven.
Elke dag mag ik iemands voordeur openen vaak letterlijk, maar vooral figuurlijk. Ik stap binnen op plekken waar leven en kwetsbaarheid hand in hand gaan. In een stille slaapkamer. Aan een drukke keukentafel. In een zorgwoning waar een blik soms meer zegt dan duizend woorden.
Ik kom niet alleen om een spuitje te zetten, een wonde te verzorgen of medicatie toe te dienen. Ik kom om nabij te zijn. Om écht te zien hoe het met iemand gaat, voorbij de symptomen. Ik voel de zorgen, de eenzaamheid, het verdriet maar ook de kleine vreugdes, de dankbaarheid, de humor die zelfs in moeilijke dagen blijft bestaan.
Soms ben ik de enige die die dag binnenkomt. Soms ben ik er op een cruciaal moment bij slecht nieuws, bij een laatste adem, bij een hand die nog even vastgehouden wil worden. En dat raakt. Elke keer weer.
Thuisverpleging is geen routine. Geen ‘even snel binnen en weer weg’. Het is kijken, luisteren, aanvoelen. Het is zorg op maat, met hoofd én hart.
En ja, het vraagt veel. Maar het geeft ook zoveel terug.
Ik ben trots op wat ik doe. Op wie ik mag zijn voor anderen. Op de band die ik opbouw met mensen die ik eerst niet kende, en die me stukje bij beetje toelaten in hun leven.
Ik ben een thuisverpleegkundige en ik ben trots
