12/08/2022
Ik ga door een hel.
Een speelbal van helse gemoedsschommelingen.
Links is hoe ik me voel op een goed moment. Rechts is de staat van zijn die steeds meer de overhand kreeg deze laatste maanden.
Pijnlijkste post ooit, dit. Maar voel dat ik het moet delen. Na de release van ‘PILLS’ kreeg ik 1000den reacties van mensen die zich herkenden in mijn verhaal over antidepressiva.
Ik had me in de media heel hoopvol uitgedrukt dat ik deze keer – vierde poging in 14 jaar – wel succesvol zou kunnen stoppen. Moest het niet lukken zou ik het laten weten.
Ik voel dat ik iedereen die ik toen hoop gegeven had verschuldigd ben het verhaal af te maken. Of te vervolgen.
De eerste maanden zonder AD waren prachtig. Alsof er een stolp van me afkwam. Alles kwam tien keer zo hard binnen en ik genoot van ongeziene creatieve en emotionele hoogtes.
Het psychedelische pad, sport en meditatie stonden dat gevoel kracht bij waardoor ik dacht sterker te staan dan ooit.
Na een maand of zes kwam de duisternis weer binnengeslopen, totaal onaangekondigd en zonder duidelijke aanleiding. Ik werd wakker met onverklaarbare angst en ik werd op een aantal weken tijd van hemel naar hel gekatapulteerd.
Ik kon het initieel nog ‘dragen’ door alle opgedane positieve ervaringen met psychedelica, mindfulness en dagelijks te gaan joggen. Maar het werd al snel te groot. Te overheersend. Ondraaglijk.
Pure hersenchemie zegt m’n psychiater. Helaas weinig aan te doen bij een select aantal mensen. Heropbouwen met AD was de enige optie. En opnieuw, zoals 14 jaar geleden, voel ik dat het mijn leven redt.
Dag 25 nu. De allesoverheersende duisternis begint stilaan terug op te klaren maar de pijn is er nog wel. Een hels tussenstadium maar ik weet uit ervaring dat het betert. Volhouden.
Ik kijk er nu naar uit om me terug gewoon ‘ok’ te voelen. Genieten van de kleine dingen. Evenwicht. Ik ben hoopvol want ik heb 14 jaar een gelukkig mooi leven gehad onder medicatie. Ik stel me de vraag in ‘PILLS’ maar ik weet het antwoord nu wel voor mezelf:
Liever een stabiel, tikje afgevlakt gevoelsleven met pills, dan een leven met explosieve ups & wanhopige downs zonder pills.
Ik kon mijn rol als artieste en moeder de laatste maanden relatief ‘voldoende’ blijven invullen door de steun van mijn ongelooflijke partner en heel m’n entourage op tour. Jullie zijn goud.
Verder wil ik als meter van Te Gek!? blijven herhalen: Breek het taboe over psychisch lijden, de meeste van ons zullen er toch eens door moeten vroeg of laat. Wees dan omringd, praat erover. Zoek actief connectie en hulp. Er is altijd hoop.
Aan iedereen die door een moeilijke tijd gaat; Ik denk aan u. Ik voel u. Ik hou van u. Het wordt beter, hou hoop.
---------------------------------------
I’m going through hell.
Thrown into excruciating mood swings.
Left is how I feel in a good moment. Right is the state of being that keeps getting hold of me these last few months.
This is the most painful post ever. But I feel I have to share it. After the release of ‘PILLS’ thousands of people told me they recognized themselves in my story with antidepressants.
In the media I expressed my hope that this time – my fourth attempt in 14 years – I would finally be able to stop taking it. If it didn’t work out I would let people know. I feel I owe everyone I gave a glimmer of hope a conclusion to the story now. Or a follow-up.
The first months without antidepressants were magnificent. It felt like a bell jar was lifted off of me. I experienced everything ten times as intensely and I enjoyed unparalleled creative and emotional highs. The psychedelic path, sports and meditation strengthened that feeling and made me think I stood firm and stronger than ever.
After about six months the darkness returned, totally unannounced and without a clear reason or cause. I woke up with inexplicable fear and was catapulted from heaven to hell in just a matter of weeks.
Initially I could still ‘carry’ the load, thanks to the positive experiences I gained through psychedelics, mindfulness, and my daily jogging routine. But it quickly became too large. Too overwhelming. Unbearable.
It’s pure brain chemistry, my psychiatrist says. Unfortunately, for a select number of people there is not much you can do about it. Restarting the antidepressants remained my only option. And again, like 14 years ago, I feel like it’s saving my life.
It’s day 25 now. The overpowering darkness is slowly starting to clear up but the pain is still there. It’s an infernal intermediate stage but experience tells me it will get better. I’m holding on. I’m looking forward now to just feeling ‘OK’. Enjoying the little things. Getting some balance. I’m hopeful because for 14 years I’ve led a beautiful and happy life taking medication. In ‘PILLS’ I ask myself the question but now I know my own personal answer:
I’d rather have a stable, somewhat flattened emotional life with pills, than live through explosive ups and desperate downs without pills.
I was able to fulfill my role as an artist and a mother relatively ‘well’ during the last months, thanks to the support of my incredible partner and everyone of my entourage on tour. You are golden.
Lastly, as a godmother of Te Gek!? I would like to repeat this: Break the taboo about mental suffering, most of us will experience it sooner or later. If it’s the case, surround yourself with people, speak up. Actively seek for connection and help. There’s always hope.
To everyone who’s going through a difficult time: I’m thinking of you. I feel you. I love you. It will get better, don’t lose hope.
