26/08/2025
Ontfaciliteren.
Dat is wat ik wil. En dat wil ik ook van jou.
Een maatschappij waarin het daders moeilijker wordt gemaakt.
Niet een waarin meisjes niet meer thuiskomen.
Zelfs niet nadat ze, zoals elke vrouw op de planeet, een absoluut absurde reeks acties en overwegingen moet maken om buiten te komen en veilig weer thuis.
Sleutels in de hand, het kortste verlichte pad, kledij aangepast, drankje in de gaten gehouden, vriendelijk gebleven ( vooral vriendelijk blijven), berichten sturen voor na en tijdens,… eindeloos. En kansloos.
Enige juiste reacties zijn verdriet, woede, medeleven.
Samen beter doen.
Samen een plek creëren waar dit geen voeding vindt, geen ge******ne, geen beschutte plek om groter te worden.
Iemand gaat niet van volkomen redelijk en gezond naar ‘ineens’ iemand neersteken. Er zijn honderden incidenten, uitlatingen, gedragingen, tekenen van tevoren.
En daar hebben we een kans om in te grijpen.
Daar gaat het me om.
Dus bij deze:
Ben jij kerel die meisjes of vrouwen lastigvalt in mijn buurt?
Ik film je en ik post je.
Is het een van je vrienden en sta je erbij, zonder wat te doen?
Ik post je.
En ik grijp in.
Word je lastiggevallen op straat, op een publieke plek, ergens in mijn buurt?
Spreek me aan als je favoriete tante, de beste vriendin van je moeder. Haak bij me in, kom naast me zitten, begroet me alsof je me jaren kent.
Met twee zijn we sterker.
Leer het sein:
Een vlakke hand
Breng je duim naar binnen
Sluit je vingers over je duim.
Als ik het je zie maken, spreek ik je aan als mijn favoriete nichtje, mijn student van lang geleden, de dochter van mijn bestie.
Laat me niet de enige zijn.
Stilte helpt alleen daders.
Iedereen hier in het dorp is ontdaan, boos, verdrietig, leeft mee.
We horen dat hele groepen vrienden de meisjes in hun groep collectief veilig thuisbrengen.
We horen de woede en bezorgdheid bij vaders en mannen.
De oerwoede van moeders.
Vrouwen.
Meisjes.
Het is genoeg.
Vrouwen zijn moe.
We hebben ons deel gedaan.
Het nu aan ons om het samen te doen.
We kijken ook naar de all men van de ‘not all men’.
We willen je woede, verdriet en verontwaardiging voelen.
Je bondgenootschap.
Eens iemand daar is, waar moord al zo aanvaardbaar is in zijn binnenwereld dat het de volgende stap is om het te doen… daar zijn we te laat.
Het zijn alle passen van tevoren.
Daar zijn de Lisa’s die we nog wel kunnen redden.
En we weten het.
Elke ouder heeft het gesprek met de dochter.
Elke vader heeft dit gesprek met zijn dochter.
En dan gaat die waarschuwing over mannen.
We moeten ook gesprekken met zonen.
Met elkaar.
Dialoog.
En veel luider zijn, veel vroeger op de rit.
Een luider midden.
Daar waar we samen zijn.
Waar we het vaak goed hebben.
Daar moeten we luider.
Met meer visie.
Meer integriteit.
Luider, verdomme, als het fout gaat.
Lang voor de Lisa’s van deze wereld niet meer thuiskomen.
Ontfaciliteren.
De helft van de fu**in bevolking is bang en ongemakkelijk.
De helft!
Diezelfde helft die van kinds af aan in de strot geramd wordt dat ze een wàslijst aan dingen moeten doen om het gedrag van de ander te sturen. Alsof dat kan. Alsof het ooit, in de geschiedenis van de mensheid, daar al aan gelegen heeft.
De helft doet eindeloos moeite om veilig weer thuis te geraken en daar ook veilig te mogen zijn.
Hoe kan het, dat we daar niks van vinden?
Dat we niet allemaal de straat op komen?
Dat we niet elke lu**el die denkt te moeten intimideren, bedreigen, over de schreef te gaan, keihard terugfluiten?
Er staat iets op knappen.
De moord van Lisa scheurt een blik open wat al heel lang onder druk staat. Ik herken het in de vrouwen om me heen. Hun woorden, hun woede. De geklemde kaken van decennia lang angst: over de schouders kijken, drankjes bewaken, de pas versnellen, sleutels vasthouden, verlichte paden nemen, kledij aanpassen, …
En dan nog is het jouw schuld.
En dan nog kan je het niet voorkomen.
En dan nog had je zus of zo…
En dan nog is er geen hond die je gelooft
En dan nog ‘kunnen we niks doen voor er wat gebeurt’
En dan nog…
Luider in het midden.
Luider op wat goed is.
Luider op wat ons samen veilig thuis brengt.
Luider voor de Lisa’s die we nog wel kunnen redden.
Een heel lange en kloeke PS:
Kom niet aanzetten bij me met
‘maar die man was ook getraumatiseerd’
‘not all men’
‘in de keuken gebeurt zo iets niet’
‘wat deed een meisje zo laat, daar, …’
‘waarom nam ze geen taxi…’
Gelul over:
‘als man weet je niet meer wat nog wel kan’
‘ze zal wel…’
‘alpha-male s**t en de man als natuurlijke leider’
Hou op. Hou je bek.
Echt.
1. Als je nu de drang voelt om te schelden naar me:
Het meisje deed niets. Ze reed op de fiets. Punt.
Ze heeft geen enkele actie gedaan die haar gruwelijke en vreselijke dood rechtvaardigt.
2. Ook getraumatiseerd heb je verantwoordelijkheid over je daden. Als je voelt dat je dat niet kan, zoek hulp. Die is er.
3. Als je nu vitriool komt spuien in de comments, excuses om het gedrag van de man, eender welke vorm van victim blaming : je bewijst mijn punt. Je bent een van de redenen waarom vrouwen s nachts met sleutels tussen hun vingers moeten lopen. Besef dat alle vrouwen in jouw omgeving dit van je weten. Dit al gevoeld hebben. Dat jij niet de man bent waar ze naartoe moeten lopen voor hulp, bescherming of begrip. Dat jij een eenzaamheid om je heen bouwt die niet meer overgaat.
4. Mannen die doorgaans luid op hun borst kloppen over mannelijk leiderschap en superioriteit: laat dan nu ook maar van je horen. Want dit gebeurt dan dus ‘on your watch’. Check your boys.
5. We kennen allemaal de betekenis van het woord ‘nee’. Vanaf dat we 2 jaar oud zijn. Heb je daar problemen mee, dan hoor je niet zonder begeleider op straat te lopen.
6. Walibi: je probleem is niet de timing.
Bron Truus Truyts
