28/09/2025
Met een dankbaar hart kijk ik terug op vandaag.
De opstellingen die we samen mochten beleven, raakten mij diep.
Ze brachten niet alleen helderheid, maar ook beweging – in de stilte, in het voelen.
Hoewel ik voel dat ik groei, en stap voor stap dichter bij mezelf kom, is daar achteraf toch weer die oude, bekende stem.
De stem van twijfel. Van afwijzing.
Een innerlijke strengheid die me nog steeds soms probeert te vertellen dat ik niet goed genoeg ben.
Vandaag waren we getuigen van twee intense opstellingen.
Ze brachten thema’s aan het licht die voor velen van ons zo herkenbaar zijn:
de angst die ons klein houdt, het verlangen naar veiligheid, het gemis van emotioneel aanwezige ouders, de pijn van zelfafwijzing en de afstand tussen een moeder en haar zoon – een afstand die gevuld is met verlangen, gemis en verwarring.
Ook voor mij blijft het thema afwijzing zich op verschillende manieren tonen in mijn leven.
In de diepte voel ik hoe het verbonden is met mijn bestaansrecht.
Mag ik er werkelijk zijn, precies zoals ik ben?
Mag ik mijn plek innemen in het leven?
Mag ik mijn licht laten schijnen – ook als dat licht soms te fel voelt voor anderen?
Als kind heb ik geleerd mijn licht te dimmen.
Om niet op te vallen.
Om vooral de ruimte te laten aan anderen.
Ik maakte mezelf klein, onzichtbaar bijna, uit liefde, uit loyaliteit, uit angst om opnieuw afgewezen te worden.
En toch… vandaag mocht ik opnieuw zien hoe ver we soms verwijderd raken van onze ware kern.
Hoe we ons hoofd gebruiken als een veilig toevluchtsoord, omdat voelen simpelweg te pijnlijk was.
Bij diep trauma – en ook bij herhaalde kleine pijnmomenten, de druppels die zich opstapelen – kan een deel van onze ziel zich afscheiden.
Omdat wat er gebeurde op dat moment te veel was om te dragen.
Er ontstaat een overlevingsdeel dat ons beschermt.
Een innerlijke kracht die zorgt dat het gekwetste deel veilig verstopt blijft, zodat wij als mens verder kunnen.
En dat mechanisme… verdient geen oordeel.
Het is geen vijand, maar een trouwe metgezel.
Zij – mijn overlevingsdeel – heeft mij gedragen in tijden waarin ik mezelf dreigde te verliezen.
Ze heeft me geholpen om door te gaan, om te overleven.
En daarvoor ben ik haar diep dankbaar.
Want ja, ze heeft mijn licht gedimd – maar daardoor hoefde ik de pijn van afwijzing minder te voelen.
En nu…
Nu voel ik dat ze mag uitrusten.
Ze hoeft niet meer zo hard te werken.
Ik ben er nog.
Ik sta.
Stevig en geworteld, zelfs als het leven tegen me aanduwt.
Niet vanuit verzet.
Niet om te vechten.
Maar met een open hart.
Met zachtheid.
Ik kies ervoor om ja te zeggen.
Tegen alles wat zich laat zien.
Tegen elke spiegel die mij iets wil leren – de mooie, én de minder mooie.
Liefde sluit niets uit.
Liefde is ruimte.
Liefde is thuiskomen, precies zoals je bent.
En vandaag mocht ik weer een stukje dichter bij dat thuis komen.
Warme groet
(Fa)tima
Ohana
is family #
wordt achtergelaten #
Wil jij er de volgende keer bij zijn dan kan dit op zondag 26/10/2025. Stuur mij een berichtje dan deel ik de verder info met jou.
