10/07/2025
Ik las onlangs een artikel van Benny Debruyne in Trends over de epidemie van de 21ste eeuw : Burn-Outs…
We hebben een nieuw soort verslaafden in onze samenleving: de werkverslaafden. Zowat 17% van de Belgen is verslaafd aan zijn werk. Tweederde van de workaholics zegt dat zijn gezondheid daaronder lijdt.
Dat betekent dat ongeveer 550.000 mensen een ernstig probleem hebben.
Overmatige stress in ons dagelijkse leven is bijna de normaalste zaak van de wereld geworden. Het is stilaan in ons privéleven en in het werk binnen geslopen zonder dat we er erg in hadden....tot het te laat was. Zoiets als een kreeft die langzaam gekookt wordt, beginnend in een pot met koud water.
Het begint eigenlijk van af ons kleuterbestaan. Sinds de intrede van tablets is er een overmaat aan prikkels, gegenereerd door het digitale geweld, losgelaten op de hersenen van onze kleutertjes. Snelle filmpjes, in verschillende kleuren , liefst nog in verschillende talen wedijveren voor de aandacht van onze kleinsten. Is de werkingssnelheid en het bevattingsvermogen van onze kleine hersentjes daar reeds op afgestemd?
Naarmate we ouder worden, groeit de blootstelling aan prikkels en informatie exponentieel. En " men " verwacht dat je die informatie ook verwerkt en opslaat. Er zijn echter limieten aan de verwerkingssnelheid en opslagcapaciteit van het menselijk brein.
Tot het lichaam uit zelfbehoud " in shutdown" gaat. Zoiets als een oververhitte motor die het plots ook opgeeft. Dit fenomeen is niet echt nieuw. Het bestaat al jaren, maar werd destijds doodgezwegen omwille van de mogelijke gevolgen op het vlak van werkbehoud. Recent wordt het probleem onderzocht en in kaart gebracht. Destijds werden mensen met een Burn Out weggelachen. " Je ziet er toch goed uit?" De verpakking zag er inderdaad nog OK uit, maar de inhoud was gewoon weg. Zoals een hol Paasei met een mooie strik.
De drang/dwang om er overal bij te horen, om continu " geliket " te worden en meer dan 10.000 volgers te hebben op de sociale media zet een ongelooflijke druk op onze jeugd. Dit zet zich later gewoon voort, ook in het professionele leven en het wordt jammer genoeg ook gecultiveerd in bedrijven. We doen het onszelf ook aan door steeds beschikbaar te zijn voor onze omgeving ( zowel privé als werk). Mails en Sms’en moeten binnen de kortste keren beantwoord worden. Zo niet krijg je stante pede een rappel en vragen ze of je ziek bent.
We hebben moeite om onszelf te onthaasten omdat we destijds verkeerd geprogrammeerd zijn. De obsessie van “ beschikbaarheid “ neemt de overhand. We durven ook niet meer aan onszelf te denken en te luisteren naar de signalen van ons lichaam, die ons aanmanen om anders te gaan leven.
Totdat we gewoon opbranden en als een hoopje smeulende asse in de sofa liggen.
Burn-out is een energiestoornis van mensen die vaak jarenlang gebukt gaan onder te veel stress. Het is iets anders dan een depressie, een stemmingsstoornis. Burn-out is altijd een cocktail van de individuele kenmerken van iemand, zijn werkomgeving en zijn thuissituatie. Burn-out overkomt vaak heel gedreven werknemers die zich de pleuris werken, zeker als ze prat gaan op hun perfectionisme. Ze raken fysiek en psychologisch uitgeput, kunnen zich niet meer goed concentreren, beginnen zich emotioneler te gedragen, worden neerslachtig en beginnen steeds meer afstand te nemen van hun werk. Meestal herkennen ze de symptomen bij zichzelf niet, maar blijven ze keihard doorgaan. Tot hun lichaam en geest uit zelfbescherming helemaal dichtklappen en ze maanden of jaren moeten herstellen van een burn-out.
Omdat Burn Out een energiestoornis is, moet je die in de aanvangsfase (4-6 maanden) ook als dusdanig behandelen. Dat betekent dat je als gezondheidswerker aandacht moet hebben voor slaaphygiëne, bewegingspatronen, voedingsgewoonten, een heropbouw van energiemechanismen en herbalancering van bepaalde neurotransmitters vanuit biochemisch standpunt. Na deze fase kan je mensen met een Burn Out gaan begeleiden met psychologische ondersteuning.
Misschien moeten we investeren in “ onthaastingscentra “ waarbij we terug leren wat de essentie is van het leven en waarbij we afkicken van de dwangneurose om voor iedereen en alles beschikbaar te zijn.
Uiteindelijk behoort jouw lichaam jou toe en staat het niet ten dienste van de samenleving.
Tenzij je je als orgaandonor hebt opgegeven. Maar nu even niet…
