
11/09/2025
Al die jaren dacht ik dat ik de enige was.
De enige met een rugzak die soms te zwaar voelde.
De enige met een hoofd vol vragen en een hart dat zocht naar rust.
Maar vandaag ontvang ik mensen van ver — tot over de grens.
Ze komen niet voor mij, maar voor zichzelf.
Om hun rugzak een beetje lichter te maken.
Elk verhaal is anders. Sommige breken even mijn adem, anderen doen me glimlachen in stilte.
Maar allemaal hebben we één ding gemeen: we dragen iets mee.
Soms zichtbaar, soms mooi verstopt in een designer tas. Maar ons lichaam… dat liegt niet.
Vroeg of laat nodigt het ons uit om echt te worden.
Ik geloof dat we mogen leren wandelen met een rugzak die licht en luchtig aanvoelt.
Niet omdat het leven ineens makkelijk is,
maar omdat we niet meer alles alleen hoeven te dragen.
Laat mij een stukje steun zijn.
Niet vanuit theorie, maar vanuit mijn levensechte ervaring.
Want ik weet hoe het is om te vallen, om alleen te zijn, om te zoeken.
En ik weet ook hoe het voelt om stil te worden… en daar jezelf terug te vinden.
Op m’n stoeltje zit ik nu, kijkend naar het verlichte gezicht van Boeddha.
Hij zit in mijn rugzak. In mijn gedachten. In mijn zijn.
Voel jij dat het tijd is om jouw rugzak samen te bekijken?
🌿 We zijn nooit alleen. We zijn alleen even vergeten dat we mogen samen dragen.
Neen, ik ben niet de enige. En ik ben niet alleen…
Ik ben mezelf. En daar ligt mijn vrijheid🙏