08/08/2025
Uit de kant van vandaag 🗞️
Afscheid van Jef Geunens: de beste accordeonist van Vlaanderen 🥰
‘Verlaat me nooit’, zong Salim Seghers, terwijl naast hem heel bescheiden accordeonist Jef Geunens voor de begeleiding zorgde. Zijn talent bracht hem aan de zijde van heel wat grote namen uit de Vlaamse showbizz, al begon het klein in café ‘De Biljard’ in Berkenbos.
Jef Geunens werd in 1935 geboren in Hechtel-Eksel, maar al snel begonnen zijn ouders een café in Berkenbos. In café ‘Biljard’ liep het regelmatig goed vol, zeker als zoon Jef weer zijn trekzak bovenhaalde. Als jonge gast toverde hij moeiteloos klassiekers uit zijn toetsen en het hele café stond meteen op de tafels. De cafégangers daagden hem uit: ‘Jef, zoudt gij niet eens meedoen aan wedstrijden?’Dat deed hij. Met succes: hij won meerdere prijzen, en werd zelfs uitgeroepen tot beste accordeonspeler van het land.
“Papa maakte er een hele show van”, weten zonen Marc en Mathie. “Hij had in die beginperiode zelfs een echt aapje op zijn schouder zitten. In die tijd kon dat nog allemaal. Aapje Jenny liep regelmatig met een plateau door het café uit. Logisch dat ze samen de show stalen. Zijn eerste groepje The Texas Rangers was geboren. Hij was toen twaalf jaar en kwam ocharme amper boven zijn eigen accordeon uit. Zijn broer Jaak en zus Lisette deden enthousiast mee.”
Zo’n talent kon niet onder de radar blijven. Vanaf 1959 werd hij orkestleider van The Players. Samen reisden ze de feestzalen van Vlaanderen af om ambiance te brengen. Toen de opkomende artiest Salim Seghers uit Wijchmaal Jef tegenkwam, was er meteen een klik. “Salim had al zijn bekende nummer Verlaat me nooit geschreven. Papa heeft het aan de keukentafel samen met hem nog ingestudeerd en afgewerkt.” Jef werd zijn vaste muzikant. Salim scoorde met zijn nummers, maar naast hem stond dus ook een accordeonist die meerdere prijzen gewonnen had.
Louis Neefs
“Papa was grotendeels beroepsmuzikant. Maar hij bouwde ook een carrière uit als militair. In Leopoldsburg had hij wel vaker een schaar vast dan een geweer: hij was kapper in het militair hospitaal. Zo had hij ook altijd een uitweg, mocht zijn muziekcarrière alsnog in het slop geraken. Even is hij arbeider geweest bij Ford, tot de burgemeester van Hechtel-Eksel hem inschakelde als drukker en bediende in het gemeentehuis. Zo had hij een vast inkomen, maar muziek was toch zijn lange leven. Met zijn band bleef hij rondreizen. Ook Louis Neefs of Conny Neefs zou hij al eens begeleiden. Papa bleef bescheiden, ook al trad hij op met grote namen uit de Vlaamse muziekwereld. Hij was steeds de muzikant en orkestleider op de achtergrond. Als je de plaatjes van weleer oplegt, hoor je het muzikale talent van Jef. Het is destijds allemaal vastgelegd in de studio’s.”
Sfeer en ambiance
Een artiest gaat zelden met pensioen, ook Jef niet. “Toen onze mama Madeleine erg ziek werd, heeft hij voor haar gezorgd. Maar hij trad dan nog op voor Samana of Okra. Geld? Dat moest hij niet meer hebben voor zijn podiumkunsten. Hij was al lang blij als hij mee mocht eten met de groep. Hij kwam voor de sfeer en de ambiance. Vorig jaar wisselde hij zijn eigen woning uit noodzaak in voor het woonzorgcentrum Berckenbosch en daar kwam papa eigenlijk weer thuis, daar was zijn muzikale carrière begonnen in het café van zijn ouders”, zeggen zijn zonen.
Wie dacht dat Jef ging uitrusten, had het mis. Was er een feestje? Dan haalde hij zijn accordeon boven. “Zorgkundigen kwamen vol ongeloof aan zijn deur staan. Namen kon hij maar moeilijk onthouden, maar de akkoorden van alle topnummers zaten in zijn geheugen gegrift. Hij speelde alles nog uit het hoofd. Bewoners van wie de dokters dachten dat ze nog amper op hun benen konden staan, konden plots weer enkele danspasjes zetten”, lachen de twee. “Zijn optreden voor de medebewoners zou dit voorjaar een half uurtje duren, maar als negentigjarige hield papa het ruim twee uur uit in zijn zetel op het podium. Weliswaar met de zuurstoffles naast hem.”
Sfeer en ambiance
Een artiest gaat zelden met pensioen, ook Jef niet. “Toen onze mama Madeleine erg ziek werd, heeft hij voor haar gezorgd. Maar hij trad dan nog op voor Samana of Okra. Geld? Dat moest hij niet meer hebben voor zijn podiumkunsten. Hij was al lang blij als hij mee mocht eten met de groep. Hij kwam voor de sfeer en de ambiance. Vorig jaar wisselde hij zijn eigen woning uit noodzaak in voor het woonzorgcentrum Berckenbosch en daar kwam papa eigenlijk weer thuis, daar was zijn muzikale carrière begonnen in het café van zijn ouders”, zeggen zijn zonen.
Wie dacht dat Jef ging uitrusten, had het mis. Was er een feestje? Dan haalde hij zijn accordeon boven. “Zorgkundigen kwamen vol ongeloof aan zijn deur staan. Namen kon hij maar moeilijk onthouden, maar de akkoorden van alle topnummers zaten in zijn geheugen gegrift. Hij speelde alles nog uit het hoofd. Bewoners van wie de dokters dachten dat ze nog amper op hun benen konden staan, konden plots weer enkele danspasjes zetten”, lachen de twee. “Zijn optreden voor de medebewoners zou dit voorjaar een half uurtje duren, maar als negentigjarige hield papa het ruim twee uur uit in zijn zetel op het podium. Weliswaar met de zuurstoffles naast hem.”
Artikel door Toon Royackers
