
15/07/2025
Basiel, mijn trouwe schaduw, mijn plakker, collega, deel van het gezin. 11 jaar en 4 maanden mocht je deel zijn van mijn pad. Van bang zijn van aanrakingen naar therapiehond die heel veel kinderen,jongeren en volwassenen mee hielp. Van beschermer van mijn zwangere buik naar 7 jaar lang met Viktor spelen en nu de laatste jaren ook met Ilke.
Ik ben een vriend kwijt en een collega. De laatste jaren werkte je me systematisch wat meer op mijn zenuwen met je gelek. Iets waar cliënten vaak mee moesten lachen. Je voelde veel aan. Net als ik. Soms misschien ook te veel. Je onrust werd groter. Een dementiebeeld drong zich op. Ik zag je echt graag. Probeerde wat ik kon om mee te dragen. Om het zo aangenaam mogelijk te houden voor ons allen. Tijdens de laatste vakantie werd het duidelijk dat de onrust overnam. Dat pijn zijn weg meer vond. Dus ik liet je gisterenavond stilletjes gaan. Je at nog je laatste frietjes en lekte zondag je laatste ijsje op. Het zijn de kleine dingen die tellen.
Er is nu leegte. Niemand om buiten te laten, niemand die wacht op knuffeltjes van cliënten die naar je vragen. Het zal wennen zijn voor ons allemaal. Je frisbee zette ik aan mijn deur. Zo ben je toch nog beetje dichtbij elk uur dat ik mensen binnenlaat.
Ik vond het een eer om je baasje te mogen zijn. Om al de kilometers samen te mogen afleggen samen in de natuur. Om 1000'en keren de frisbee te mogen gooien. Om je te zien spelen in je eigen zwembadje naast het zwembad waar Viktor in zat. Om je te zien spelen met Marcel en kleine puppy's die op bezoek kwamen door de jaren heen. Ik ga je missen vriend. Maar ben vooral dankbaar dat je zo lang bij ons bent mogen zijn.