
25/09/2025
Deze boom kom ik bijna elke dag tegen en ze fascineert me iedere keer opnieuw.
Oorspronkelijk was het een wijdvertakte boom waar in de winter gouden vruchtjes aanhingen, die schitterenden in de avondzon. Ontroerend mooi.
Maar de mensen hebben besloten dat die boom gevaarlijk is, dat zijn takken kunnen afbreken en de auto's kunnen beschadigen én dat al die afgevallen bladeren toch wel voor veel opruimwerk zorgen.
Dus nu knotten ze de boom om de zoveel tijd.
Wanneer hij pas geknot is, dan resten er een paar stompen. Hij is dan volledig kaal. Hij ziet er erg zielig uit. En als ik met mijn innerlijke voelsprieten mee resoneer, dan voelt het ook pijnlijk.
Ik weet dat het rationeel niet te verklaren is, maar ik voel de boom gewoon huilen.
Maar de boom geeft niet op. Eke keer gebruikt hij al zijn energie om terug takjes te krijgen. En na een paar jaar ziet hij er zo uit. Een stevige bolster.
Zo is het ook bij mensen. In mijn praktijk ben ik soms verbrouwereerd wat mensen allemaal hebben moeten doorstaan in hun leven. De tranen springen me vaak in de ogen. Dit is echt wel veel, zeg ik dan.
Tegelijk zie ik alle wegen die ze gezocht hebben en nog altijd zoeken, om toch te kunnen groeien en openbloeien.
Ook in mensen zit een niet aflatende sapstroom en groeikracht. Wat anderen je ooit hebben aangedaan of nog aandoen, weet dat er in jou veerkracht aanwezig is.
Net als de boom ben jij in staat terug te groeien en open te bloeien.