Doula En Opvoedsteun Anke

30/07/2025

😍

17/07/2025

Zo mooi, zo rustig, zo vreugdevol...

07/07/2025

Niet zelf geschreven, maar het resoneert zo dat ik het moet delen...

Niet mijn tekst...maar te mooi om niet te delen.
En helaas zoveel waarheid😔
Zullen we opstaan en opnieuw een paradijsje creëren voor onze kinderen....
👇

Ik stond vanmiddag weer op het schoolplein om mijn lieve dochters op te halen.
Tussen de ouders in kijk ik naar binnen en zie alle kinderen zitten.
En ineens overviel het me weer...
Ze zitten daar.
In rijen. Op een stoel. Rug recht.
Stil zijn en stil zitten. Luisteren.
Urenlang. Elke dag opnieuw.
En ik denk alleen maar:
Waarom vinden we dit normaal en waarom doe ik mijn meiden dit aan?
Kinderen horen te bewegen.
Zelf te ontdekken in plaats van leren wat iemand anders wil dat ze leren.
Ze moeten zelf vallen. Opstaan. Ruzie maken. Bouwen. Spelen in de natuur.
Hun lijf gebruiken. Hun stem. Hun verbeelding. Eigen creaties. Eigen identiteit onderzoeken.
Maar nee.
Ze moeten stil zitten. Bijna 5 uur per dag.
Volgen wat er van ze verwacht wordt.
Elk kind is uniek, maar zo worden ze niet behandeld.
Ze moeten presteren volgens 1 bepaalde norm.
Ik voel daar zoveel bij...
Stel je eens voor. Je kind is fu***ng creatief en zou daar later iets mee kunnen doen. Een passie volgen en daarmee succesvol worden. Met die creativiteit.
Maar als het kind niet oppast wordt die creativiteit er op school uitgeperst.
Omdat ze met alles mee moet. En vaak als een kind super creatief is, dan is het minder of slecht in rekenen. (zoals ik)
Maar wat gebeurt er dan?
Precies.. Het oudergesprek..
De juf zegt dat ze zich zorgen maken, want het kind loopt achter met rekenen. (alleen het woord al... achterlopen)
Kind krijgt bijles want ze loopt achter
Focus ligt dus voornamelijk op waar het beter moet.
Kind wordt onzeker.
Geen zin om creatief te zijn, want ze moet stampen voor rekenen.
Passie wordt niet verder ontwikkeld en kind komt chagrijnig, onzeker en zonder creativiteit van school. Geen idee wat ze wil gaan doen later.
Het rekenen is inmiddels iets beter geworden door alle bijlessen. Maar ja.. Wat moet ze ermee, want daar liggen haar talenten niet.
En allemaal omdat een kind met bakken creativiteit wordt afgerekend op sommen.
Een gevoelig kind wordt gezien als lastig.
Een energiek kind wordt gezien als ADHD-er en krijgt die stempel op zijn hoofd.
En voor je het weet… is er weer een onzeker mens geboren.
En het is niet het kind dat faalt.
Het systeem faalt het kind..
We maken volgzame, brave leerlingen. Klaargestoomd om stil te blijven, gewoon te blijven en vooral niet je hoofd boven het maaiveld uitsteken.
En 5 dagen per dagen per week voor 40 jaar lang je de pleuris werken, zodat je in je huis kan blijven wonen.
Maar waar zijn de vrije denkers?
De makers?
De dromers?
Dus ik stond daar vanmiddag weer op het schoolplein.
Tussen honderden andere ouders.
En ik dacht: Ben ik nou gek? Waarom zien jullie dit niet?
Want ik blijf het aan alles voelen: Dit systeem klopt niet.
En zolang we doen alsof het normaal is, blijft het bestaan.
En als ik erover nadenk doet mijn hart echt pijn.
Misschien is het tijd dat meer mensen dit hardop gaan zeggen.
Het wordt tijd om iets nieuws te bouwen.
Want kinderen verdienen zoveel meer dan dit.

Jeff Flohr❤️

01/07/2025

Niet de 'ideale omgeving', maar ze voelde en gaf zich over. Geboorte gebeurt...

17/06/2025

🙈

Before children can succeed in the classroom, their brains need to be wired for curiosity, problem-solving, emotional regulation, and social connection — and play is how that wiring happens.

Unstructured, imaginative, and active play isn’t just a break from learning. It is learning. When we prioritize play, we’re not taking time away from academics — we’re preparing children to thrive in them.

Play IS learning. 🧸 🛝

✨ Want to read more about how children connect through the different types of play? Read more articles on our blog: https://neuro.now/lived_experience/the-power-of-play-6-stages-of-child-development/

28/05/2025

🙏🏼

ℍ𝕖𝕥 𝕙𝕠𝕠𝕗𝕕 𝕨𝕠𝕣𝕕𝕥 𝕤𝕥𝕖𝕖𝕕𝕤 𝕫𝕨𝕒𝕒𝕣𝕕𝕖𝕣…𝕟𝕠𝕘 𝕖𝕧𝕖𝕟 𝕖𝕟 𝕕𝕖 𝕕𝕦𝕟𝕟𝕖 𝕓𝕖𝕖𝕟𝕥𝕛𝕖𝕤 𝕜𝕦𝕟𝕟𝕖𝕟 𝕙𝕖𝕥 𝕟𝕚𝕖𝕥 𝕞𝕖𝕖𝕣 𝕕𝕣𝕒𝕘𝕖𝕟…

Er gaat steeds meer aandacht naar doelen en producten, kennis om te kunnen testen, want meten is weten…

We leven in een ware kennismaatschappij, waarbij de meeste en bestbetaalde banen gaan naar die personen die er iets van weten, die kennis overdragen, die doelen stellen. Maar hoe zit het met de handen?

Kort gelden kwam mijn vriend thuis met het verhaal dat er de komende 20 jaar geen hoveniers meer bij zullen komen (zijn werk). Ook stond het al eens in de krant dat er een groot te kort is aan dakdekkers en dat dit niet lijkt te gaan verbeteren de komende 10 jaar.

De zorg schreeuwt om handen, het onderwijs bezwijkt bijna onder de druk omdat er een groot leraren te kort is. Ook de kinderopvang blijft maar vissen in dezelfde vijver, waar langzaam maar zeker geen medewerkers meer te vinden zijn die met hun handen willen werken.

Waar blijven al die jonge afgestudeerde mensen, de nieuwe arbeidskrachten… Ik zie ze steeds vaker verdwijnen achter de laptops, in een kantoor verscholen van de werkvloer in functies waarin ze de mensen op de werkvloer coachen, sturen, nieuwe doelenstellen, protocollen schrijven…

Toen ik nog in loondienst werkte zag ik het van dichtbij gebeuren. Op de werkvloer waren er steeds vaker kinderbegeleiders te kort en ondertussen bleef het ‘hoofd’ kantoor maar groeien met nieuwe functies. Een administratieve functie van dit, een administratieve functie voor dat, een functie om deze functies weer aan te sturen…

En zo zag ik het hoofd (kantoor) groeien en groeien en kwamen er vanaf het hoofd (kantoor) steeds vaker opgelegde doelen naar de werkvloer, nieuwe ideeën, nieuwe protocollen, nieuw beleid…

Het een leuker en behulpzamer dan het ander, maar hoe groter het hoofd (kantoor) werd hoe leger de werkvloer… Geen handen meer om het uit te voeren, geen voeten meer om het hoofd te dragen…

Misschien moeten we de voeten, de romp en de armen weer een beetje meer body – mankracht - geven en het hoofd een beetje minder belangrijk maken.

Zo ook in het onderwijs, we kunnen wel volop cognitieve doelen stellen, maar het kind moet het wel kunnen dragen. Met alleen getrainde kennis komen we er niet.

Rudolf Steiner gaf het 100 jaar geleden al aan; 𝑑𝑒 𝑒𝑒𝑟𝑠𝑡𝑒 𝑧𝑒𝑣𝑒𝑛 𝑗𝑎𝑟𝑒𝑛 𝑣𝑎𝑛 𝑒𝑒𝑛 𝑘𝑖𝑛𝑑𝑒𝑟𝑙𝑒𝑣𝑒𝑛 𝑠𝑡𝑎𝑎𝑛 𝑖𝑛 ℎ𝑒𝑡 𝑡𝑒𝑘𝑒𝑛 𝑣𝑎𝑛 𝑜𝑝𝑏𝑜𝑢𝑤 𝑣𝑎𝑛 ℎ𝑒𝑡 𝑙𝑖𝑐ℎ𝑎𝑎𝑚 𝑑𝑒 𝑏𝑒𝑤𝑒𝑔𝑖𝑛𝑔𝑠𝑢𝑖𝑡𝑟𝑖𝑗𝑝𝑖𝑛𝑔, 𝑧𝑖𝑛𝑡𝑢𝑖𝑔𝑒𝑙𝑖𝑗𝑘𝑒 𝑜𝑛𝑡𝑤𝑖𝑘𝑘𝑒𝑙𝑖𝑛𝑔 𝑒𝑛 𝑏𝑒𝑡𝑒𝑘𝑒𝑛𝑖𝑠 𝑔𝑒𝑣𝑒𝑛 𝑎𝑎𝑛 𝑑𝑒 𝑤𝑒𝑟𝑒𝑙𝑑 𝑑𝑜𝑜𝑟 𝑛𝑎𝑏𝑜𝑜𝑡𝑠𝑖𝑛𝑔 𝑒𝑛 𝑠𝑝𝑒𝑙. 𝑊𝑎𝑡 ℎ𝑒𝑡 𝑘𝑖𝑛𝑑 𝑖𝑛 𝑑𝑒𝑧𝑒 𝑝𝑒𝑟𝑖𝑜𝑑𝑒 𝑜𝑝𝑛𝑒𝑒𝑚𝑡, 𝑣𝑜𝑟𝑚𝑡 𝑑𝑒 𝑏𝑎𝑠𝑖𝑠 𝑣𝑜𝑜𝑟 ℎ𝑒𝑡 𝑐𝑜𝑔𝑛𝑖𝑡𝑖𝑒𝑣𝑒 𝑙𝑒𝑟𝑒𝑛 ℎ𝑒𝑡 𝑑𝑒𝑛𝑘𝑒𝑛, 𝑣𝑜𝑒𝑙𝑒𝑛 𝑒𝑛 ℎ𝑎𝑛𝑑𝑒𝑙𝑒𝑛.

Laten we de aandacht tussen het hoofd, het hart en de handen eerlijk verdelen.

07/05/2025

Morgen staat er een nieuwe opleiding op het programma met als titel: "co-regulatie bij kinderen en jongeren"!
Ik zal drie dagen ondergedompeld worden in de polyvagaal theorie en nog veel meer!
Ik kijk er hartstikke naar uit!

Loop jij wat vast in de opvoeding van je zoon/dochter, weet je niet goed hoe je kan omgaan met alle (grote) emoties van je baby, peuter, kleuter, kind..?
Aarzel niet om mij te contacteren.
Je staat niet alleen!
*GA NAAR JE KRACHT, STA IN JE KRACHT!*

23/04/2025

Met een uitvaller thuis en als voormalig leerkracht ben ik zéér benieuwd naar dit boek van Guy Stevens !

13/04/2025

Een VBAC.
Vaginale geboorte na keizersnede.
Ook dat kan... En mag...

13/04/2025

Wist je datje van vandaag...

12/04/2025

Zo mooi!

07/04/2025

Dit lijstje is geen verzameling kenmerken. En ook niet het omgekeerde ervan. Het is een afdruk van systemische keuzes, voorkeuren, normaliteiten die zich verhouden tot lichamen, aandacht, tijd, taal en affect.
Misschien fluistert het gedrag niet: "Fix mij", maar zegt zachtjes: "Kijk nog eens goed."

Bron: Xandra van Hooff