19/02/2024
Huilen is voor de baby een manier om aan te geven dat er iets scheelt, dat er hem/haar iets dwars zit. Via het huilen probeert een baby aandacht te trekken en nabijheid te bewerkstelligen van zijn hechtingsfiguur. Dat is evolutionair een zeer slimme strategie om te overleven.
Van alle zoogdieren zijn menselijke baby’s immers het minst ‘af’ bij geboorte. Hierdoor zijn ze niet alleen heel kwetsbaar maar ook nog heel afhankelijk van anderen. Als we een pasgeboren kalfje observeren, dan staat dit binnen het kwartier na geboorte op eigen poten - weliswaar nog wat stuntelig - en is het in staat om op eigen kracht de uier van zijn mama te vinden. Als kalfjes zich onveilig voelen, kunnen ze helemaal zelf lopen schuilen achter de rug van hun mama of haar nabijheid opzoeken.
Een baby, die nog zo afhankelijk is, kan dat niet. Hij kan enkel, door te huilen, aan de alarmbel trekken. Zowel interne prikkels (vb. pijn, honger, vermoeidheid, huidhonger of nood aan lichaamscontact, kou) als externe prikkels (vb. teveel lawaai of teveel licht, onrust, spanningen, drukte in de omgeving,…) roepen bij de baby allerlei lichamelijke sensaties op die ze eigenlijk niet zelf kunnen reguleren. Daarvoor hebben ze een ander nodig.
Afhankelijk van de oorzaak zal het huilen anders klinken, er anders uitzien en zal de baby iets anders nodig hebben om opnieuw rust en ontspanning te vinden in zijn lijfje.
Meer hierover weten? Plaats je naam nu al op de VIP-lijst van de workshopreeks die binnenkort van start gaat: ‘Waarom baby’s huilen (en waarom het ons zo raakt)’. Dit kan via katja@point-of-u.be of via kiou.kindoudercoachtolk@gmail.com. Je ontvangt vrijblijvend meer informatie.
's
