Peter Claes - Lichaams- en gesprekstherapeut

05/09/2025

FEAR IS SAFE

(Read this twice if it feels impossible.)

You won’t find “safety”
by hiding from life.
You won’t find peace
by pleasing everyone.
You won’t find freedom
by shrinking yourself down
to fit in.

Real safety
is stepping forward
with the fear.

It’s speaking the truth
while your voice trembles.
(Don’t wait for it to steady.)

It’s taking the step
while your knees shake.
(Don’t wait for their stillness.)

Risk being disliked.
Risk being misunderstood.
Slighted. Hated.

Risk failing.

And discover:
you’re still alive.
Still loved.
Still whole.
Still here.
Still vibrating with aliveness.

Fear is proof you’re alive.

Let your pounding heart
be your teacher.

Jeff Foster (www.lifewithoutacentre.com)
Image: Hans Op de Beeck

25/08/2025

Fallait que je le partage...

La paix durable ne naîtra jamais de l’activisme violent. Seuls le dialogue et l’empathie permettent une véritable connexion.

07/08/2025

Deux repas, faits avec exactement les mêmes ingrédients.
L’un est brûlé après une heure à 900°F.
L’autre est parfaitement cuit après trois heures à 300°F.
Même point de départ, résultat complètement différent.
Un rappel clair : la croissance ne vient pas en accélérant, mais en respectant le bon rythme.
On vit dans un monde obsédé par la vitesse, la performance, la "grind"...
Mais la vérité, c’est que les choses les plus profondes — la guérison, la réussite, la maîtrise d’un art — prennent du temps.
Alors si tu trouves que ton chemin est lent en ce moment, ne panique pas.
Tu n’es pas en re**rd.
Tu es juste en train de cuisiner quelque chose d’exceptionnel… à feu doux.
P.S.: et pour les psyco-rigides qui vont calculer la température F en C…non, il n’existe pas de four de cuisine qui peut aller jusqu’à 480 degrés Celsius…🤨🤣

10/07/2025

When Milarepa was deep in his meditation practice, he lived alone in a small rocky cave. One day, after wandering in the mountains gathering food, he came back and found his cave filled with demons. They were horrible, ugly, frightening creatures — squatting everywhere, growling, laughing at him.

At first, Milarepa tried to teach them the Dharma. He sat calmly and spoke of impermanence, of emptiness, of compassion. But the demons only laughed louder, mocking him.

Next, Milarepa grew angry. He shouted at them, demanded they leave. He tried to scare them away. But the more he fought, the more solid and powerful the demons became, as if they were feeding off his fear and anger.

Realizing his efforts were useless, Milarepa paused. He remembered the true essence of his practice — not fighting with appearances, not clinging to fear or pride. So he softened. He sat down and said gently, “I accept you. You may stay if you wish. This cave is big enough for all of us.” Hearing this, many of the demons disappeared instantly, like mist touched by the morning sun.

But one demon remained. The biggest one, the most terrifying, its mouth open wide, dripping with blood. It seemed it would devour him whole.

Milarepa felt a deep surge of fear rise up — but he did not run. Instead, he walked straight toward the demon. He bowed low and placed his head inside the demon’s mouth, offering himself completely. “If you wish to eat me,” he said, “then eat me.”

In that moment of total surrender, without a trace of resistance or fear, the final demon vanished into nothingness.

28/05/2025

J’étais à un événement Pride — un de ces lieux où l’amour, la liberté et l’identité se célèbrent. Où chacun peut être soi-même. Où la fête et la vulnérabilité vont de pair.

21/05/2025

Tijdens een Pride-evenement — een plek die bedoeld is om liefde, vrijheid en identiteit te vieren — werd de viering verstoord door een groep pro-Palestijnse betogers. Op een bepaald moment werden er flessen naar de DJ gegooid. Ik was geschokt. En woedend. Zonder nadenken kwam ik in verzet, insti...

15/05/2025

🕊️ Trouw blijven aan jezelf. Ook als het (heel) moeilijk wordt.

Binnenkort start ik met mijn eigen trainingen in Geweldloze Communicatie (GC/NVC).
En ik merk: hoe dichter die start komt, hoe meer ik zie hoe hard de wereld nood heeft aan deze manier van in het leven staan.
Vandaag raakte dit korte filmpje me diep.

Moedig.
Krachtig.
Baldadig.

Voor mij is dit precies waar Geweldloze Communicatie over gaat.
Niet meegaan in de druk om te kiezen voor ‘wij tegen zij’.
Niet zwijgen of toegeven aan de roep om veroordeling en het creëren van een vijandbeeld, maar in plaats daarvan: verbonden blijven met jezelf, met de ander en met wat jij belangrijk vindt.
Voor mij is dat intern leiderschap.

De moed om te voelen wat er in je leeft.
De helderheid om dat uit te spreken, zonder de ander te ontmenselijken.
De kracht om zacht te blijven, zelfs als de buitenwereld roept om hardheid.
Met GC leer ik mensen (en mezelf!) hoe we van daaruit kunnen leven, spreken, luisteren en leiden.

Niet perfect. Soms pokkemoeilijk. Wel bewust.
Vanuit verbinding met onszelf én de ander.
En dat is wat ik binnenkort met veel goesting ga delen als trainer.

Indian boy rattles reporter 'Everyone has a right to live' Indian Muslim boy tells a journalist that...

13/04/2025

Soms proberen we andermans verdriet te dragen. Maar dat is een illusie.
De enige manier om bij de ander te zijn is om te leren ons eigen verdriet te dragen, met geduld, met zachtheid.
En zo steeds sterker worden om te blijven staan als de ander het even niet meer ziet zitten.

14/02/2025

Ariana Bazan, professor klinische psychologie aan de ULB schreef een mooie zin gisteren in De Standaard:
"Op een gekke manier denken we soms dat we het leven kunnen verlaten alsof we er nooit geweest zijn of dat we er pas mogen zijn als we iets bijbrengen of als we niet te veel op anderen wegen. Maar de waarheid is dat al wie er nu eenmaal is, een onvervangbare plaats heeft tussen alle anderen en onherroepelijk deel uitmaakt van die anderen, en dat wie weggaat, een gapende pijnlijke leegte achterlaat. Toch twijfelen we makkelijk aan die evidentie."

Dat mensen recht op leven voor henzelf koppelen aan verdienste: ben ik nuttig, waardevol, mooi, zinvol genoeg, vertelt hoezeer de mensheid is doordrongen geraakt van zaken als nut of transactionaliteit (voor wat hoort wat). Ergens langs de weg zijn we van een schitterend ongeluk, de onwaarschijnlijke nazaten van een kosmische explosie, geworden tot wezens met hoofden vol van verhalende constructies die ons tot slaaf maken van een bepaald ethos, in die mate dat velen twijfelen of ze een recht van bestaan hebben of recht hebben om graag te worden gezien.

Maar het is niet de samenleving die je het leven schonk. Het is het wonderlijke, amorele, universum dat je in de wereld bracht. En je bent het niks verschuldigd. En de anderen zijn het ook niets verschuldigd. Dat besef moet ons, wars van alle verhalen, elkaars wonderlijkheid en kwetsbaarheid doen inzien en die laten beminnen. Met een fundament van onvoorwaardelijkheid.

Op dezelfde pagina's heeft Tineke Beeckman het over het polariserende vermogen van de publieke vernedering. Over hoe kritiek krijgen op sociale media, cancellen, haat... mensen radicaliseert.

In wezen zijn het twee kanten van dezelfde medaille: mensen hongeren naar goedkeuring, warme aandacht en liefde. Maar als je het omgekeerde oogst kan uit dat trauma ook ressentiment groeien, woede en revanche. Het is de bron voor extremisme, het gevoel wraak op de samenleving of een stuk daarvan te verdienen. Wie de "Apprenctice" zag over Trump in zijn jongere jaren, ziet iemand die liefde probeert te verdienen, zich in de rechtbank moet verdedigen en miskend voelt en wiens ressentiment in de harde neo-liberale kapitalistische wereld van het Amerika van de vroege jaren tachtig gevoed wordt. Wie naar Trump kijkt ziet eigenlijk een onvolwassen peuter die hengelt naar liefde, maar die vol zit van trauma's van afwijzing die zijn woede voeden en wiens ressentiment een soort magisch denken behelst. "Als jullie me niet graag zien zal ik tonen wat dat jullie kost."

Shigeru Ishiba, de japanse premier was het tweede staatshoofd dat door Trump werd ontvangen (na Netanyahu). Ze hebben in Japan Trumps psychologie grondig bestudeerd in de weken voor de ontmoeting en door een strategie van stroop aan de baard smeren en genegenheid veinzen in de persoonlijke relatie werd de revanchistische traumarespons van Trump niet getriggerd. Ze kwamen zo uitstekend uit de 'onderhandelingen'. De internationale diplomatie moet de komende jaren dus rekening houden dat er een getraumatiseerd kind aan het hoofd van de tafel zit.

Credits Sammy Roelant

14/01/2025

Something I should remember more often…

07/01/2025

Il est insensé de haïr toutes les roses parce qu’une épine vous a blessé, d’abandonner tous vos rêves parce que l’un d’entre eux ne s’est pas réalisé, ou de renoncer à toutes vos tentatives parce qu’une d’entre elles a échoué.

Il n’est pas sage de condamner tous vos amis parce que l’un d’eux vous a trahi, de ne plus croire en l’amour parce que quelqu’un a été infidèle ou ne vous a plus aimé, ou de rejeter toutes vos chances d’être heureux parce qu’une chose a mal tourné.

Il y aura toujours une autre chance, un autre ami, un autre amour, une nouvelle force. Pour chaque fin, il y a toujours un nouveau commencement…

Le Petit Prince (Antoine de Saint-Exupéry).

23/12/2024

THE HEALING POWER OF ANGER

For much of my life, I repressed my anger.

I never allowed myself to truly feel it, express it, or share with anyone that I was angry, upset, or anything less than “okay.”

I was a “good boy.”

I was a “nice boy.”

(Except really, I was an angry boy.)

I had been taught—and this was my trauma—that anger was bad, shameful, unspiritual, and a sign of weakness. On top of that, I felt a narcissistic need to protect an image of myself as kind, caring, compassionate, and very, very spiritual, free from any hint of anger.

Science is now showing that people-pleasing, anger-repression, and stuffing down all the life inside of us is incredibly harmful to our health, contributing to and exacerbating a myriad of illnesses and chronic conditions.

When we repress our anger, we repress our life force, our passion, our sexuality, our discernment, our fire. We throw the baby out with the bathwater in our pursuit to be “nice.”

“Nice” is a lie, in that sense.

It was both terrifying and liberating to start allowing myself to feel and express anger in healthy ways. Saying “no” when I meant no, becoming okay with upsetting, disappointing, and even angering people, setting healthy and fierce boundaries, and allowing myself to fully grieve the past.

Giving that inner child full permission to grieve and cry and truth-tell his way into love. Being my authentic self.

I stopped acting out of guilt and shame and allowed myself to walk away from people and situations that didn't serve me or align with my highest ideals.

I stopped allowing anger to control me.

I stopped trying to save everyone and pretending to be the “nice guy.” I let go of the need to be seen as compassionate, spiritual, and kind.

None of that is my business. How people see me.

I stopped caring what people thought of me. This was the most liberating thing of all.

This journey through the healing portal of anger has been deeply liberating and has unlocked so much energy.

Anger is good, you see. Anger is healthy. Anger is not unspiritual, harmful, unhealthy or bad when you finally find out how to unlock and harness its awesome power.

Anger will heal you to the core if you let it, and will unlock the true mysteries of compassion.

By Jeff Foster (www.lifewithoutacentre.com)