19/11/2025
Vanmorgen kreeg ik een klein cadeautje… en een paar woorden die diep binnenkwamen.
Ze bedankte me voor het life-changing pad waar ze nu op wandelt. En in ons gesprek zei ze iets dat zó eerlijk en herkenbaar is:
“Ik dacht op een bepaald moment: oké, ja… ik bén er.
Maar eigenlijk voelde mijn lichaam zich eindelijk veilig genoeg om te openen. En toen begon de heling pas echt.”
Dat raakte me.
Want dit is precies het punt waarop zovelen omkeren.
Niet omdat ze niet willen groeien.
Maar omdat dit het moment is waarop de echte lagen beginnen te verschuiven.
Waar oude draken recht in de ogen worden gekeken.
Waar geen quick fixes meer werken.
Waar het lichaam – voor het eerst – genoeg veiligheid voelt om het oude vrij te geven.
Het is dat punt waar velen terugplooien in oude patronen.
Niet omdat ze falen… maar omdat het oncomfortabel wordt.
En toch is dit precies de poort waar je doorheen moet.
Anders kom je steeds opnieuw op dezelfde bestemming uit.
Ik gebruik vaak de metafoor van de rups die een vlinder wordt.
Mensen zien alleen het moment waarop de vleugels openklappen…
maar vergeten de fase ervoor: het pure ontbinden.
Smurrie. Chaos. Loslaten van elke oude vorm.
Het is geen leuk proces.
Maar het is wél het meest bevrijdende dat er bestaat.
En dat zei ze ook.
Hoe veel lichter ze nu leeft.
Hoe vrij haar lichaam aanvoelt.
Hoe anders haar wereld eruitziet sinds ze door die deur is gegaan.
Heling is zelden comfortabel.
Maar het is altijd een terugkeer.
Een thuiskomen.
Een zacht ontwaken in wie je altijd al was.
