Na een periode vol uitdagingen – waarin we soms tegen onverwachte obstakels aanliepen – kunnen we eindelijk zeggen: we did it! 💪❤️
Dank aan iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt, fysiek, emotioneel én mentaal. Een speciale dank aan Marnix Demey en vrouwtje Renate, en – jullie inzet en steun betekenen ontzettend veel.
Zowel stro als hooi is binnen, en we hebben geoogst! 🙌 Samen vieren we veerkracht, doorzettingsvermogen en dankbaarheid. ✨
12/08/2025
🦁✨ Ai Kenoa – Drie reizen door de Leeuwenpoort✨🦁
Toen de Nieuwe Maan in Leeuw de Leeuwenpoort opende, lag mijn partner nog in het ziekenhuis.
Een maand lang leefde ik in een ritme van wachten, zorgen, waken.
Hij droeg brandwonden over 12% van zijn huid…
Ik droeg het onzichtbare gewicht van pijn, angst en liefde.
Alsof de poort van de leeuw niet alleen in de hemel,
maar ook in mijn hart openstond — rauw, fel, allesomvattend.
🌑 Eerste reis – Nieuwe maan in Leeuw met het Grootmoedermedicijn
De opening van de poort trok me diep naar binnen.
Geen beelden, alleen rauwe gevoelens: pijn, verdriet, angst, schuld.
Maar het was vooral mijn vermoeidheid die overheerste,
en mijn stem — schor van wekenlange zorg en spanning.
Toen kwamen de beelden…
🌲 Een bos waarvan de bomen ganzenpoten hadden in plaats van wortels —
mijn ziel zei: Niet alles waarop je vertrouwde, was gegrond in waarheid.
Ik steeg op, vond in de wolken een zacht hart,
dat me meenam naar een vurige ruimte van bloed, hartslag, levensenergie.
Daar stond een poort: een grot.
In die grot stond Gino, mijn partner, als gids.
Zijn blik zei: Jouw wijsheid opent zich als je veilige kracht toelaat.
Buiten zat een gewonde leeuw.
Hij leerde me dat rust ook kracht is.
Mijn totemdieren verschenen.
De slang sprak: “Wanneer ga jij nu eens vol voor je transformatie?”
Ik kreeg mijn naam: Ai Kenoa – liefdevol, voedend, vrij.
Ik keerde terug met nieuwe energie.
Mijn stem weer helder. Mijn lijf weer recht.
🌙 Tweede reis – Zijn thuiskomst met het Grootmoedermedicijn
Enkele weken later, kort nadat hij thuis was,
begon mijn tweede reis.
Ik bereidde het vel voor zijn drum, energetisch en liefdevol.
Het zou het kloppend hart worden van onze gezamenlijke heling.
Mijn lijf was nog pijnlijk en gespannen van de voorbije periode.
Maar het Grootmoedermedicijn liet de pijn wegvallen.
Er kwam ruimte voor zachtheid, adem, en bedding.
🌕 Derde reis – Volle maan in Waterman, sluiting van de poort met het Grootvadermedicijn
Op 8/8, de dag dat de Leeuwenpoort sloot,
maakte ik mijn sjamanenjuweel:
rudraksha kralen, Afrikaanse turkoois, lapis lazuli, pyriet, bronziet,
slangenwervels en leeuwenbot.
Tijdens de reis verscheen de boa constrictor.
Geen dreiging, alleen weten.
Haar schubben vloeiden in mij.
Ik werd huid, kracht, adem.
Mijn blik werd oud en wijs.
Toen ik terugkwam, brulde ik als een leeuw 🦁 —
een yogahouding, maar ook een oeroud gebaar van kracht.
Ik hulde mij in mijn sjamanenjas, nam mijn staf,
en liep omhoog naar mijn heilige berg.
Boven keek ik uit over het land dat ik al tien jaar energetisch bewerk.
De velden ademden. De bomen fluisterden mijn naam.
✨ Het is goed. Ik bén goed.✨
💬 Deze drie reizen zijn een uitnodiging.
Om je eigen poort te openen.
Om pijn en stilte toe te laten.
En zo te herboren worden zachtheid, kracht en wijsheid.
📖 Hele verhaal staat ook op mijn blog.
07/08/2025
🐦🌾 Hij zat daar zomaar
Ik ben nog niet begonnen met mijn drum.
Alleen het vel heb ik gekozen.
Verder is alles nog toekomst.
Maar iets beweegt al.
Ik was aan het mesten.
Ritme. Geur. Aarde.
En ineens voelde ik het weer: die oude spanning.
Die stem die me al zo lang vergezelt:
> “Wat als ik het niet goed doe?”
> “Wat als ik niet goed genoeg bén?”
Het is een oude angst, gevoed door trauma.
Een diepe overtuiging die zich stil en hardnekkig heeft genesteld.
Niet ontstaan in het nu,
maar nog altijd aanwezig in mijn lichaam.
En precies toen —
zat hij daar.
🐦 De roodborsttapuit, op de weideomheining.
Deze vogel staat bekend als schuw.
Hij houdt zich doorgaans op in ruige, open landschappen —
moeilijk te benaderen, altijd op zijn hoede.
Je moet geduld hebben, en scherp kijken om hem te zien.
Maar vandaag… was hij daar gewoon.
Zichtbaar. Dichtbij. Oordeelloos.
Alsof hij zei:
> “Ook wat schuw is, mag gezien worden.”
> “Je hoeft niets te bewijzen. Alleen aanwezig te zijn.”
Hij bleef. Niet om iets te vragen,
maar om iets te bevestigen.
Misschien begint de drum hier al —
Niet in het maken, maar in het zien.
In het erkennen van het oude,
en het toelaten van iets nieuws:
zacht contact, vertrouwen, toestemming.
Wat in mij lang schuw was,
liet zich heel even zien.
En dat was genoeg.
05/08/2025
💡 Wanneer je voelt: ik draag iets dat groter is dan mijn eigen verhaal
Soms voel je een kracht in je leven die moeilijk te verklaren is.
Een vurigheid, een diepe toewijding, een helder weten:
👉 “Dit nooit meer.”
👉 “Ik moet dit voorkomen, beschermen, herstellen.”
Je handelt met hart, met ziel, met overtuiging.
Maar ergens, diep vanbinnen, begint het te wringen.
Je merkt:
👉 Ik ben uitgeput van alles willen dragen, fixen, voorkomen.
👉 Alsof ik iets probeer recht te zetten wat veel groter is dan ik.
👉 Alsof ik niet mág stoppen, ontspannen, loslaten – want dan laat ik iets of iemand in de steek.
Zonder het bewust te hebben gekozen, ben je trouw geworden aan een innerlijke belofte.
Een belofte die voortkwam uit liefde, uit ervaring, uit pijn.
Maar die je op den duur meer bindt dan draagt.
Wat gebeurt er?
* Je leeft alsof het jouw taak is om te waken over wat anderen is aangedaan.
* Je voelt een diepe verantwoordelijkheid om te herstellen wat niet jouw schuld was.
* Je bent trouw aan een pijn die je nooit wilde doorgeven – en tegelijk nooit helemaal kon loslaten.
En dat doet wat met je:
* Je raakt oververmoeid, overbetrokken, overalert.
* Je voelt je gevangen tussen kracht en kwetsuur, missie en moeheid.
* Je weet: dit komt ergens vandaan, maar het laat me niet meer vrij.
Wat kun je doen?
✨ Je mag erkennen wat je op je hebt genomen. En het teruggeven.
Niet uit onverschilligheid. Juist uit liefde.
Zeg in jezelf:
* “Wat ik heb gedragen, kwam voort uit liefde.”
* “Ik zie nu: het is niet (meer) van mij.”
* “Ik mag loslaten wat te groot is voor één mens. Zonder de liefde los te laten.”
Vrijheid betekent niet dat je je ogen sluit.
Het betekent dat je niet langer gebonden bent aan een onuitgesproken eed.
Dat je mag liefhebben zonder te lijden, zorg dragen zonder jezelf te verliezen.
🤍 Jij bent niet het antwoord op alle pijn.
Maar je bent wel vrij om te leven – in verbinding, in waarheid, in lichtheid.
05/08/2025
🌫️💬 En nu… voel ik het pas echt.
Nu mijn man uit de intensieve zorgen is, vragen mensen me hoe het gaat. En ik glimlach. Want ja, het ís beter. Er is ademruimte. Maar eerlijk? Nu begint het pas.
Gisteren is hij thuisgekomen.
Nu de adrenaline wegzakt, komt de pijn. Overal. In mijn lijf, in mijn hoofd, in mijn nachten. Dagenlang overleefd op automatische piloot — fight, flight, freeze — en mijn lichaam weet nog niet dat het veilig is.
🌿 Nu pas merk ik hoeveel ik gedragen heb — en nog steeds draag.
En ja… ik ben soms ook boos. Niet omdat ik ondankbaar ben.
Boos omdat het allemaal zó dicht bij het ondenkbare kwam. Boos omdat ik nu pas voel hoe diep dit alles in me gesneden heeft.
En dan komt het besef: Hij had dood kunnen zijn.
Die gedachte zindert nog na in mijn lijf, zelfs nu hij aan de betere hand is. Ik kan het nauwelijks bevatten, en tegelijk kan ik er niet omheen.
De telefoon gaat en ik spring op.
Mijn lijf denkt nog steeds dat elk geluid gevaar betekent.
's Nachts droom ik het opnieuw.
Ik word wakker met nachtmerries — mijn lichaam verwerkt wat ik overdag wegduw.
Mijn spieren staan strak, alsof er elk moment iets kan gebeuren. En zelfs stilte voelt soms als spanning.
Alsof mijn zenuwstelsel nog niet weet hoe ‘rust’ klinkt.
Maar ik probeer te luisteren. Ik adem. Ik schrijf. Ik huil.
En ja, ik voel ook woede. En ik zeg tegen mezelf: “Je mag nu voelen. Je hoeft niet meer te vechten.”
Dit is ook rouw. Dit is ook herstel. Het is geen rechte lijn, maar het is echt.
🌕 Toch heb ik het gevoeld. Alles.
Jullie woorden waren lichtjes op mijn pad, ook als ik zelf even niet kon spreken.
💛 Dankjewel dat jullie mee blijven dragen.
Ook in deze fase — de fase waarin het minder zichtbaar is, maar niet minder heftig.
De fase waarin we opnieuw moeten leren leven met wat is gebeurd.
En waarin ik een nieuw evenwicht probeer te vinden, nu hij weer thuis is.
03/08/2025
✨ Soms botsen zielen die van elkaar houden.
Mijn zoon en ik — ieder in ons eigen pijnstuk. Een meningsverschil dat als een muur tussen ons in stond. Het water te diep om nog naar elkaar toe te zwemmen.
Ik vond mijn weg naar de cirkel.
Een drumcirkel met gelijkgestemden, waar het sjamanistisch veld voelbaar trilde van verbinding.
De oerklank van de drum — als een hartslag van de Aarde — bracht me naar binnen.
Ik voelde de roep… om te zingen. Intuïtief. Niet als moeder, maar als vrouw, als ziel.
Een gebed, gedragen door klank.
Voor de spirits.
Voor heling.
Voor verbinding.
Mijn zang kwam zacht maar intens — met tranen. Een overgave.
En de dag erna…
Kwam het gesprek dat eerder onmogelijk leek.
Mijn zoon zei me: op datzelfde moment had hij gehuild. Hij had iets gevoeld.
✨ De drum had een brug geslagen.
✨ De spirits hadden hun fluistering laten horen.
✨ Verbinding gebeurde… niet met woorden, maar in het veld daarachter.
Sjamanisme herinnert ons: we zijn altijd verbonden.
Zeker als we het even niet meer weten. Juist dan.
🌿
02/08/2025
De afgelopen weken waren overweldigend.
Zwaar. Intens. En soms gewoon… te veel.
Maar wat me keer op keer geraakt heeft, zijn jullie berichten.
Zoveel lieve woorden, bemoedigingen, hartverwarmende reacties —
en ook al heb ik er niet op kunnen antwoorden: ze zijn wél aangekomen.
Ik heb ze gelezen, gevoeld, en ze hebben me deugd gedaan.
🌕 Jullie woorden waren lichtjes op mijn pad, ook als ik zelf even niet kon spreken.
Dank jullie wel om mee te leven, om aanwezig te zijn, om te dragen op afstand.
Het was geen onwil om niet te reageren. Alleen:
soms vraagt overleven zóveel, dat zelfs antwoorden te veel is.
🌿 Maar vandaag is er iets dat ik graag met jullie deel:
Na drie weken intensieve zorg op intensieve zorgen,
is mijn man eindelijk overgebracht naar een andere afdeling.
Een kleine stap voor de buitenwereld — maar voor ons een hele mijlpaal.
We ademen iets ruimer nu. En ik wil gewoon zeggen:
Dank je wel om mee te lopen, ook in stilte.
Ik voel jullie nabijheid. Echt.
💛
31/07/2025
✨🌿 STILTE ALS ANTWOORD 🌿✨
Soms trekt het leven aan je mouw en zegt zachtjes:
“Wacht nog even.”
Vandaag trok ik het kaartje: WAIT
🌀 “It’s not yet time. Things are being woven.”
Net als de roerdomp – die stille wachter van het riet – word ik uitgenodigd om te vertragen, te luisteren, en te vertrouwen. Er gebeurt meer dan ik nu kan zien. Onder het oppervlak wordt alles al verweven.
🌌 Wat als deze wachttijd geen leegte is,
maar een heilig tussenmoment waarin het universum
nog iets prachtigs voor me samenstelt?
📿 Vandaag kies ik ervoor om niet te forceren.
Ik adem. Ik wacht.
En ik vertrouw dat wat voor mij bedoeld is,
op het juiste moment naar me toe zal komen.
30/07/2025
🌊 Mijn Lichtjuweel voor Zelfzorg & Herstel🌊
Altijd in beweging voor anderen – dragend, voelend, ondersteunend.
Maar nu, in deze intense periode waarin mijn man al bijna drie weken met ernstige brandwonden in het ziekenhuis ligt, voel ik de noodzaak om naar binnen te keren.
Ik maakte dit lichtjuweel voor mezelf – niet zomaar een sieraad, maar een anker, een ritueel van heling.
Gevormd in het licht van de diepe vrouwelijke wateren, als een herinnering aan mijn innerlijke kracht en zachtheid.
Elke steen, elke kraal draagt een intentie.
Maansteen brengt me in contact met mijn intuïtie, mijn cyclisch weten, mijn gevoeligheid – zonder mijn kracht te verliezen.
Bloedkoraal verwarmt mijn buikcentrum, brengt vitaliteit, moed en gronding – essentieel tijdens momenten van diepe zorg en verdriet.
In het hart van de ketting, in een zilveren blaadje, rusten peridoot en labradoriet samen.
Peridoot zuivert mijn hart en laat licht binnenstromen in moeilijke dagen.
Labradoriet beschermt mijn energie en versterkt mijn innerlijke leiding.
Rudraksha-kralen verbinden alles – als ademhalingen tussen de stenen brengen ze ritme, rust en spirituele verankering.
Ze nodigen uit tot gebed en stilte, tot vertraging.
De zilveren kralen en blaadjes zijn de dragende elementen van het geheel – symbool voor verfijning, helderheid en licht.
Zilver vangt en draagt de energie van de stenen, als een zachte spiegel van mijn innerlijke reis.
Deze ketting is mijn altaar.
Een tastbare herinnering dat ik – naast alles wat ik geef – ook mag ontvangen.
Dat zelfzorg heilig is.
Dat heling begint bij het eren van mijn eigen ruimte.
28/07/2025
✨ Een stille ontmoeting achter de Snoepberg ✨🌾
Afgelopen weekend stond ik daar, vóór de weide waar de paarden grazen, toen hij ineens verscheen — net achter de Snoepberg.
Een roerdomp. Zo zeldzaam dat hij bijna niet bestaat. Schuw en onzichtbaar, alsof hij uit de nevel van het moment zelf is geboren, speciaal voor mij.
Vlak daarvoor had ik nog gesproken met een vriendin. Over hoe het nu is — over wat tussen mij en mijn man leeft, over het zoeken naar iets nieuws, iets zachts, iets wat nog geen naam heeft. Woorden zo licht en breekbaar dat ze bijna weer verdwenen in de stilte.
Dat deze schim van een vogel precies dan verschijnt — niet zomaar, niet voor iedereen, maar hier, nu, in mijn wereld — voelt als een zachte ademhaling, een stil geschenk.
De roerdomp, meester in verdwijnen, sprak zonder geluid. Zijn aanwezigheid vertelde wat woorden niet kunnen: sommige bewegingen vinden plaats diep vanbinnen, in de ruimte waar niemand kijkt. Er is kracht in terugtrekken, in jezelf onzichtbaar maken, zodat het innerlijke kan groeien.
Deze ontmoeting voelde als een sjamanistische les van de natuur zelf — een zachte herinnering aan de wijsheid die in stilte leeft en aan het belang van het vertrouwen op de onzichtbare processen in onszelf.
Zijn zeldzame landing voelde als een uitnodiging om te vertrouwen. Te vertrouwen op de stilte tussen woorden, de rust tussen stormen, op het zachte wachten dat nu nodig is.
Wat ik nu leef en nodig heb, vraagt om dat stille geduld, dat vertrouwen in het onzichtbare, het nog niet gewonde pad dat zich langzaam ontvouwt.
Dit is wat de natuur ons kan bieden: tekenen, stilte, wijsheid — zachte leringen die voorbij het gewone gaan.
💭 Misschien was het gewoon een vogel. Maar misschien was het precies wat mijn ziel zachtjes fluisterde.
Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer Latfinga - Home of healing horses nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.
Contact De Praktijk
Stuur een bericht naar Latfinga - Home of healing horses:
Latfinga is een holistische, intuïtieve coachpraktijk met ondersteuning van paarden gelegen in Leffinge, een rustig polderdorpje nabij de Oostendse kustlijn.
Binnen de holistische visie worden mens en dier als een eenheid van lichaam, geest en ziel gezien. Deze eenheid van lichaam, geest en ziel kent fysieke, mentale, emotionele, sociale en spirituele aspecten die elkaar continue beïnvloeden en zich in het lichaam manifesteren. In deze optiek wordt een klacht of ziekte gezien als een door het lichaam gegeven signaal van een verstoorde harmonie. Door te kijken naar het geheel van lichaam, geest en ziel streef ik - net als een sjamaan van weleer - ernaar om het lijden van mensen te verlichten. Vanwaar komt de kwaal, wat ligt aan de basis ervan, wat wil het vertellen, wat is er nodig...?
Ik doe dit door 'innerlijk te zien' of beter gezegd op intuïtieve wijze. Intuïtie - letterlijk vertaald uit het Latijn als 'innerlijk weten' - heeft in de loop der jaren almaar aan respect gewonnen. Neurologische studies hebben immers aangetoond dat vertrouwen op je intuïtie leidt tot het nemen van goede en gegronde beslissingen. En laat dit nu net ook de manier zijn waarop paarden reageren; intuïtief ofwel vanuit een buikgevoel.
Mens sana in corpore sano. Een vaak aangehaald citaat uit één van de satiren van de Romeinse dichter Juvenalis dat ik ook graag wederkerig maak. Een gezonde geest zorgt ervoor dat je de juiste keuzes maakt om je lichaam gezond te houden. Anderzijds zorgt een gezond lichaam ervoor dat je je mentaal goed voelt en stress beter het hoofd kan bieden. Zonder innerlijk evenwicht geen evenwicht in de buitenwereld. Enkel wanneer je een innerlijke balans vindt, kan je een positieve invloed uitoefenen op hun jouw omgeving en op de samenleving.
Benieuwd wat we voor jou kunnen betekenen? Neem dan zeker even een kijkje op onze website.
