18/06/2025
FR/NL
Réformer, oui. Étouffer, non.
On parle beaucoup des changements imposés aux médecins : plafonnement des suppléments, obligation du tarif conventionné pour les patients bénéficiaires de l’intervention majorée (BIM), et des règles encore plus strictes en pratique libérale qu’en milieu hospitalier.
Pour eux, c’est nouveau.
Pour nous – kinésithérapeutes, logopèdes, infirmiers, sages-femmes – c’est notre réalité depuis presque toujours.
Nous avons été les premiers à travailler sous ces contraintes :
– Suppléments pour les patients BIM interdits.
– Avantages INAMI réservés aux conventionnés à 100 %.
– Remboursement réduit de 25 % pour les patients de soignants non-conventionnés.
– Conventionnement partiel interdit : c’est tout ou rien.
– Liberté tarifaire de plus en plus encadrée, voire neutralisée.
Et tout cela dans un système qui exige toujours plus, sans offrir les moyens de suivre.
Notre pouvoir d’achat recule, malgré la charge croissante du travail.
L’indexation ne suit plus. Les coûts explosent : loyers, matériel, logiciels, énergie, assurances…
Mais nos honoraires restent figés, nos marges comprimées, et notre liberté professionnelle de plus en plus restreinte.
On prétend défendre l’accessibilité des soins, mais les mesures sont toujours imposées au détriment des prestataires, et sans jamais commencer par mieux contrôler les abus structurels ailleurs.
Résultat : on bride les professionnels sérieux et engagés… tout en laissant passer le reste.
Depuis des années, nous subissons un système qui s’alourdit, se complexifie, et surtout, s’éloigne de la réalité du terrain :
– Digitalisation absente ou dysfonctionnelle (pas d’accords électroniques, facturation numérique quasi impossible, envois papier toujours requis).
– Administration permanente : prescriptions, notifications, rapports justificatifs, nomenclature obsolète…
– Cabinets aux normes exigés même lorsque l’activité se fait principalement au domicile des patients.
Dans ces conditions, peu de kinésithérapeutes indépendants peuvent exercer exclusivement leur métier à temps plein dans le cadre conventionné.
Beaucoup adoptent un statut mixte ou développent des activités complémentaires : cours collectifs, Pilates, ostéopathie, bien-être…
Ce n’est pas toujours un choix de diversification, mais souvent une nécessité pour maintenir un revenu viable.
Ce glissement hors du cadre remboursé traduit une réalité inquiétante : le système ne permet plus de vivre simplement de la kinésithérapie.
Et pendant que les conditions se durcissent, la profession perd en attractivité.
Comment encourager la relève à embrasser un métier exigeant, peu valorisé, mal rémunéré et administrativement étouffant ?
Beaucoup se découragent dès les premières années. D’autres changent de voie ou s’expatrient. Une fuite silencieuse, mais bien réelle.
Ce n’est plus simplement une crise sectorielle.
C’est une crise de cohérence, et de société.
On laisse des abus coûter des millions dans d’autres domaines sans réaction.
Mais étrangler les soins de première ligne ? Ça, on le fait sans hésiter.
Nous ne refusons pas les réformes. Nous refusons de continuer à les subir sans dialogue, sans vision, et sans respect pour les soignants de terrain.
Nous demandons un système de santé cohérent, durable et humain.
Un système dans lequel les professionnels peuvent vivre de leur métier, et soigner dans des conditions dignes.
Nous n’avons plus le luxe d’attendre.
Si rien ne change, ce ne sont pas seulement les soignants qui quitteront le système, mais aussi les générations futures qui n’y entreront plus.
Et au bout de cette chaîne, les patients en paieront le prix :
délais de rendez-vous rallongés, hausse des coûts, accès inégal aux soins…
C’est la santé de tous qui est en jeu.
👉 Nous partageons quelques idées d’actions concrètes en commentaire.
--------
Hervormen, ja. Wurgen, nee.
Er wordt veel gesproken over de maatregelen die artsen opgelegd krijgen: plafonnering van ereloonsupplementen, verplichte toepassing van het conventietarief voor rechthebbenden op de verhoogde tegemoetkoming (VT), en nog strengere regels in de ambulante sector dan in het ziekenhuis.
Voor hen is het nieuw.
Voor ons – kinesitherapeuten, logopedisten, verpleegkundigen, vroedvrouwen – is dit al bijna altijd onze realiteit geweest.
Wij waren de eersten die met deze beperkingen moesten werken:
– Supplementen voor VT-patiënten zijn verboden.
– RIZIV-voordelen enkel voor wie volledig geconventioneerd is.
– Verlaagde terugbetaling met 25% voor patiënten van niet-geconventioneerde zorgverleners.
– Gedeeltelijke conventie is verboden: alles of niets.
– Tariefvrijheid wordt steeds verder beperkt of zelfs geneutraliseerd.
En dit alles in een systeem dat steeds meer vraagt zonder de middelen te voorzien om het werk correct uit te voeren.
Onze koopkracht daalt, ondanks de groeiende werkdruk.
De indexering volgt de inflatie niet meer. De kosten rijzen de pan uit: huur, materiaal, software, energie, verzekeringen...
Maar onze tarieven blijven bevroren, onze marges krimpen, en onze professionele vrijheid wordt steeds verder ingeperkt.
Er wordt beweerd dat men de toegankelijkheid van zorg wil beschermen, maar de maatregelen worden systematisch genomen ten koste van de zorgverleners, zonder eerst de structurele misbruiken elders aan te pakken.
Het resultaat? De meest toegewijde professionals worden beperkt... terwijl anderen ongemoeid blijven.
Al jaren werken wij in een systeem dat zwaarder, complexer en afstandelijker wordt:
– Digitalisering ontbreekt of werkt niet (geen elektronische akkoorden, e-facturatie amper mogelijk, post blijft de norm).
– Permanente administratie: voorschriften, meldingen, justificatierapporten, verouderde nomenclatuur...
– Praktijken moeten aan dure normen voldoen, zelfs als het werk hoofdzakelijk aan huis gebeurt.
In deze omstandigheden kunnen weinig zelfstandige kinesitherapeuten voltijds hun beroep uitoefenen binnen het conventiekader.
Velen combineren met een andere statuut of bouwen aanvullende activiteiten uit: groepslessen, pilates, osteopathie, welzijnsbegeleiding...
Dat is niet altijd een bewuste keuze voor diversificatie, maar vaak gewoon noodzakelijk om een leefbaar inkomen te behouden.
Deze verschuiving naar niet-terugbetaalde zorg toont aan: het systeem laat het niet meer toe om op een normale manier van kinesitherapie te leven.
En terwijl de voorwaarden verstrengen, verliest het beroep aan aantrekkelijkheid.
Hoe kunnen we jongeren overtuigen om te kiezen voor een beroep dat veeleisend, ondergewaardeerd, slecht vergoed en administratief verstikkend is?
Velen haken af binnen de eerste jaren. Anderen verlaten het vak of trekken naar het buitenland. Een stille uitstroom, maar wel degelijk aanwezig.
Dit is niet langer een sectorale crisis.
Dit is een crisis van samenhang. Een crisis van onze samenleving.
Er worden miljoenen verspild in andere sectoren zonder reactie.
Maar eerstelijnszorg verstikken? Dat lijkt plots geen probleem te zijn.
Wij zijn niet tegen hervormingen.
Maar we weigeren ze nog langer te ondergaan zonder dialoog, zonder visie en zonder respect voor de zorgverleners op het terrein.
Wij vragen een coherent, duurzaam en menswaardig gezondheidssysteem.
Een systeem waarin professionals kunnen leven van hun werk en zorg kunnen bieden in waardige omstandigheden.
We hebben geen tijd meer te verliezen.
Als er niets verandert, zullen niet alleen de huidige zorgverleners het systeem verlaten, maar ook de toekomstige generaties er niet meer instappen.
En uiteindelijk zijn het de patiënten die de prijs betalen:
langere wachttijden, hogere kosten, ongelijke toegang tot zorg...
Het gaat om de gezondheid van ons allemaal.
👉 We delen enkele concrete actietips in de reacties.
#
