06/06/2025
Hoe gaat het met jou?
Het antwoord op deze vraag gaat vaak één van twee richtingen gaat: ‘Goed, goed!’, of ‘Druk, druk!’
Tijdens het schrijven van deze brief zit ik af en toe met de vingers van mijn linkerhand in een lichte vuist tegen mijn lippen terwijl ik naar buiten staar. Aan het wachten op de juiste woorden. Ik ben niet druk bezig. Ik bén gewoon. Een kwaliteit van zijn waar we onszelf meestal geen tijd voor gunnen.
Het maakt nochtans deel uit van onze ‘standaardinstelling’ als mens en is een belangrijk puzzelstukje in het losmaken van onze creativiteit. Het is het staren en dromen dat bij kindjes soms als een aandachtsstoornis wordt aanzien terwijl het eigenlijk een heel waardevolle kwaliteit is.
Het is het stukje waar ook ik naar op zoek ben nu ik een boek aan het schrijven ben. En waar ik ruimte voor maak door de juiste omstandigheden te creëren. Ik blokkeer mijn agenda op vaste tijdstippen. Ik leg mijn gsm opzij zodat ik er uit gewoonte niet kan naar grijpen. Ik maak een theetje in een fijne kop . En vandaag deel ik gezellig een tafel met mijn man 🥰
Het boek dat ik aan het schrijven ben is een persoonlijk verhaal. En soms vraag ik me af ik het wel zou moeten delen. Maar onlangs beantwoordde hier iemand die vraag in een post. Soms hebben we het nodig dat iemand zijn verhaal deelt om te weten dat we niet alleen zijn in wat we meemaken. In het boeddhisme wordt dit ‘gedeelde menselijkheid’ genoemd. Het is datgene dat ervoor zorgt dat we ons gezien voelen en erkend in ons lijden. We zijn één voor één onvolmaakt. En dat is oké.
Je bent niet alleen.
Als iemand jou vraagt hoe het met je gaat, deel gerust hoe het écht met je gaat. En dat hoeft niet alleen over lijden te gaan. Misschien voel je je wel helemaal sprankelend en wel, ook dat mag je delen. Het maakt allemaal deel uit van ons mens-zijn.
Alle warms,
Valerie
