Still, een Amerikaans arts, is de grondlegger van de osteopathie. In 1892 richtte hij de American School of Osteopathy op. Hij beweerde dat de oorzaak van allerlei ziekten van weefsels en organen (pathos) dikwijls te vinden was in een dysfunctie van de wervelkolom (osteon).Met andere woorden : veel problemen ter hoogte van de wervelkolom hadden eenziekmakend karakter. Door de samenhang van beender
en en weefsels is het voor de hand liggend dat osteopathie een behandelingsvorm is die zich niet zal beperken tot het pariatale (steun- en bewegingsapparaat) systeem alleen. Hier ligt duidelijk een onderscheid tussen een osteopathische behandeling en een behandeling met chiropraxie of fysiotherapie. Het viscerale (ingewanden) en craniale (schedel en bindweefsel) systeem zal, daar waar nodig, in het geheel van de behandeling moeten betrokken worden. Een osteopaat past tijdens het onderzoek en de behandeling de kennis van de volgende systemen toe:
het bewegingssysteem: botten, gewrichten en spieren. het zenuwsysteem: de verbindingen van de zenuwen in het lichaam naar de ledematen en de hersenzenuwen. het orgaansysteem: de beweging, onderliggende verbindingen en de fysiologie van de organen. het cranio-sacrale systeem: schedelbotten, wervelkolom, ruggenmergvlies, hersenvlies en hersenvochtcirculatie.
