07/04/2025
Mooi en duidelijk verwoord!
Vaak gaan we rondom onze pijn, eigen verhalen en gedachten creëren in ons hoofd om de pijn een betekenis te geven.
Wanneer deze niet helpend zijn, ontstaat 'lijden'.
In cirkels blijven draaien, die maar steeds groter worden en ons wegduwen van onze waarden en levensgelukjes.
Voel aan jezelf wanneer dit gebeurd.
Hoe voel je dat?
Vaak zitten we dan heel erg in ons hoofd. Piekeren.
Schuldgevoelens, 'wat als', 'waarom ik',...
Hoe voel je dat in je lichaam?
Energie verlies.
Het slorpt heel veel energie...
Hier bewust van zijn is al heel veel❤️
Er is pijn.
En er is lijden.
Twee woorden die vaak in één adem genoemd worden,
maar niet hetzelfde zijn.
Pijn is lichaam.
Rauw. Direct. Onontkoombaar.
De snede van verlies.
De adem die stokt als iets in ons sterft.
De kloppende wond van het leven dat niet doet
wat we hoopten,
wat we verwachtten.
Pijn is natuurlijk.
Pijn is de taal van een lichaam dat leeft,
dat grenzen voelt,
dat afscheid kent.
Zonder pijn zouden we sterven.
Fysiek.
Emotioneel.
Energetisch.
Maar lijden…
Lijden is verhaal.
Lijden ontstaat wanneer de geest zich verzet.
Wanneer we de pijn niet alleen voelen,
maar hem beginnen te vullen
met betekenis,
met schuld,
met projectie.
Lijden is niet de breuk zelf,
maar de innerlijke storm die eromheen woedt.
De gedachten die fluisteren:
“Het had anders moeten zijn.”
“Ik kan dit niet aan.”
“Waarom ik?”
“Waarom nu?”
We klampen ons vast aan wat was,
of vechten tegen wat is.
En in die verkramping verliezen we het enige
dat ooit vrede zou kunnen brengen:
overgave.
Want het is niet de pijn die ons breekt,
maar onze weerstand tegen het breken.
Niet de situatie,
maar onze weigering om mee te bewegen
met de stroom van het leven.
Lijden is stagnatie.
Het is het vasthouden aan hoe het had moeten zijn.
Het is de greep van het ego
dat weigert los te laten,
dat controle zoekt
in een werkelijkheid die geen grip toelaat.
Maar het leven kent geen garanties.
Geen zekerheid.
Geen blijvende vorm.
Alles wat komt,
zal gaan.
Alles wat bloeit,
zal sterven.
Alles wat raakt,
zal veranderen.
En in plaats van mee te deinen,
proberen wij te beheersen.
We houden vast aan geliefden die vertrekken,
aan versies van onszelf die allang zijn gestorven,
aan dromen die niet meer kloppen,
aan mensen die ons al lang niet meer kunnen dragen.
En dat…
dat is waar lijden geboren wordt.
Niet in de pijn,
maar in het niet-willen-voelen ervan.
In het gevecht.
In de kramp.
In het verhaal dat we weven rond de wond.
Suffering is mental.
En daarom ook: optioneel.
Dat is de paradox.
Pijnlijk.
Bevrijdend.
Want wat als we niets meer hoeven te bevechten?
Wat als we durven te voelen,
zonder te vluchten?
Wat als we in plaats van terugtrekken of vechten,
stil zouden worden…
en luisteren?
Dan ontstaat er ruimte.
Voor wat er is.
Zonder oordeel.
Zonder verzet.
De pijn blijft misschien.
Maar het lijden smelt.
En op de bodem van die pijn
vinden we iets wat groter is dan onszelf.
Een stilte.
Een aanwezigheid.
Een veld van zijn
waarin niets hoeft te worden opgelost,
waar niets meer vastzit,
waar alles mag stromen.
Daar, voorbij de mind, bestaat geen lijden meer.
Alleen aanwezigheid.
Bewustzijn.
Vrede.
Niet omdat de pijn weg is.
Maar omdat wij niet langer wegrennen.
Liefs Sandra Lagerweij
www.inner-journey.nl
