Gloed:, Weg Naar As 94, Oudsbergen (2025)

19/11/2025

In mijn praktijk hoor ik het zo vaak terug: mensen die zich afvragen waarom hun verdriet nog steeds zo aanwezig is.

Ze vertellen me dat anderen soms verbaasd reageren wanneer ze eerlijk zeggen dat het niet goed gaat. “Maar het is toch al een hele tijd geleden?” vragen mensen dan. En ja, voor de buitenwereld misschien wel maar van binnen werkt het heel anders.

Veel cliënten beschrijven dat ze het eerste jaar in een soort verdoving hebben geleefd. Op automatische piloot, bezig met doorgaan, overleven, zorgen. Pas later, wanneer alles om hen heen weer “normaal” lijkt te worden, komt het echte besef. Dan voelt de pijn soms zelfs scherper dan daarvoor. Tijd volgt geen vaste regels wanneer je iemand verliest die zo verweven was met je leven.

Wat ik ook vaak hoor, is hoe moeilijk het wordt om te blijven delen hoe het écht gaat. De angst dat anderen het niet meer begrijpen, of dat ze “tot last” zouden zijn, sluipt erin. Dat kleine stemmetje dat zegt: “Misschien moet ik dit maar voor mezelf houden.” En precies daardoor ontstaat er afstand, terwijl verbinding op dat moment juist zoveel zachtheid kan brengen.

Juist daarom blijft het zo belangrijk om dit te blijven zeggen tegen mijn cliënten, tegen jou, maar ook tegen mezelf:
Het is oké dat rouw tijd nodig heeft. Het is oké dat het vandaag nog pijn doet. Het is oké om niet oké te zijn.

Het zijn normale reacties op een verlies dat alles verandert.

En je hoeft ze niet alleen te dragen.

Voel je herkenning in dit verhaal en verlang je naar een plek waar je echt mag landen? Je bent welkom voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.
www.mijngloed.be

Liefs, Debbie 🤍

17/11/2025

Leg jezelf geen haast op in je rouw…
Wanneer je rouwt, verandert de manier waarop tijd door je heen beweegt. Dagen die vroeger vanzelf voorbijgleden, voelen nu zwaar en lang. Alsof elke minuut gevuld is met iets dat je hart voorzichtig moet dragen. Het geduld dat je ooit had, lijkt minder vanzelfsprekend. De kleinste dingen kunnen groter aanvoelen, gesprekken of situaties die eerder licht waren, vragen nu ineens veel van je.

Dat is niet vreemd. Rouw trekt je naar binnen. Je leeft in een ander ritme dan de wereld om je heen. Terwijl alles blijft doorgaan, vertraagt jouw binnenwereld. Je verlangt naar de dag waarop ademen weer wat zachter voelt, naar het moment waarop de pijn iets minder scherp prikt. En precies dat verlangen kan je onrustig maken: waarom duurt dit zo lang? Waarom voelt alles zo zwaar?

Maar rouw is geen wedstrijd. Het kent geen tempo, geen routekaart.

En dat maakt het zo menselijk moeilijk.
Je merkt misschien irritatie naar jezelf, naar anderen, naar het leven dat geen pauzeknop heeft. Maar die irritatie komt vaak voort uit een stille innerlijke strijd: het verlangen dat je verder zou moeten zijn dan waar je bent.

Juist daarom vraagt rouw om iets dat we zelden vanzelf geven: zachtheid voor onszelf.
Eerlijkheid.
Kwetsbaarheid.

Misschien kun je jezelf af en toe deze vraag stellen:
Mag ik voelen wat ik voel, zonder haast?
Niet om iets op te lossen, maar om ruimte te geven aan wat zich toch al aandient.
En heel soms helpt iets eenvoudigs om je dagen dragelijker te maken kleine stapjes die niets forceren maar wel ademruimte brengen:
• één moment op de dag waarop je jezelf toestaat om even stil te vallen,
• even voelen “dit is genoeg voor vandaag”.

Dat is geen oplossing. Het is een vorm van zorg.
Een zachte manier om met jezelf mee te bewegen in plaats van tegen jezelf in te gaan.
Soms lijkt het alsof je stilstaat, alsof er niets verandert. Maar onder die trage oppervlakte beweegt er wel iets heel klein, heel rustig.

Op een dag zal het verdriet anders aanvoelen. Niet weg, maar draagbaarder. Meer verweven met wie je wordt.

Liefs Debbie ❤️

14/11/2025

Angst kan zich op zoveel manieren laten voelen: door je lichaam, door je gedachten, door je gedrag. Misselijkheid, spanning, overprikkeling, boosheid, verwarring, een hoofd dat alle kanten opgaat… en een gevoel van “Wie ben ik nog?”

Wanneer je iemand verliest of iets meemaakt dat je leven door elkaar schudt, blijft angst vaak als één van de hardnekkigste gevoelens over.

Wanneer alles wat ooit vanzelfsprekend leek wegvalt en de eerste schok langzaam zakt, komt die stille, drukkende angst tevoorschijn.

Angst dat het nooit meer wordt zoals het was.
Angst om weer te verliezen.
Angst omdat je hebt gevoeld hoe kwetsbaar alles eigenlijk is.

Je wereld verandert volledig… en terwijl alles om je heen lijkt door te gaan alsof er niets is gebeurd, voel jij je stilgezet.

Overweldigd. Alleen. En bang.

Ik kan je niet vertellen dat die angst ongegrond is, of dat je nergens zorgen om hoeft te maken dat zou niet eerlijk zijn.

Maar ik kan je wel iets anders meegeven: laat die angst er even zijn. Kijk ernaar met zachte ogen. Voel waar ze vandaan komt en wat ze je probeert duidelijk te maken. Soms is angst niet alleen een schaduw, maar ook een richtingaanwijzer een teken dat iets in jou vraagt om gehoord te worden.

Het gaat er niet om dat je leeft vanuit angst, maar dat je ze gebruikt als een kompas:
om te ontdekken wat jij nodig hebt,
wat je grenzen zijn,
en wat voor jou werkelijk van waarde is.

En als je merkt dat die angst je overspoelt, of dat je het gevoel hebt dat je dit niet alleen kunt dragen, dan is dat helemaal oké.

Je hoeft het ook niet alleen te doen.
Ik loop graag met je mee, help je opnieuw richting vinden en bied je die veilige plek die je misschien nergens anders kunt vinden op dit moment.
Liefs,
Debbie

www.mijngloed.be

12/11/2025

Soms overvalt het me zomaar het gemis.

Niet in één groot moment, maar in kleine stukjes door de dag heen.

In een geur, een lied, een foto die me even stil doet staan.

Dan voelt het alsof ik je weer een beetje verlies.

Niet voor het eerst en waarschijnlijk ook niet voor het laatst.

Rouw is niet iets wat voorbijgaat.
Het leeft stilletjes met me mee, als een schaduw van liefde die blijft.
💫

Ik deel dit niet alleen voor mezelf, maar ook voor iedereen die iemand of iets moest loslaten. Zodat we elkaar vinden in herkenning, en weten dat we niet alleen zijn in het dragen van gemis.

11/11/2025

11 november Herinneringen aan mijn bompa.
Vandaag is het 11 november, de dag waarop we stilstaan bij vrede en herinnering.

Als kind ging ik samen met mijn bompa, die oudstrijder was, elk jaar naar de herdenkingsmis. Daarna legden we bloemen neer bij het monument.

Ik herinner me nog hoe plechtig dat moment altijd aanvoelde de stilte, de klanken van de Last Post, en de trotse blik van mijn bompa.

Na afloop dronken we samen een warme chocolademelk. Dat was ons moment. Dan kwamen de verhalen naar boven over kameraadschap, moed en de harde realiteit van oorlog samen met nog andere oudstrijders.

Ik begreep toen nog niet alles, maar ik voelde hoe belangrijk het voor bompa was dat we nooit zouden vergeten over de geschiedenis.

Vandaag herdenk ik hem vanop afstand, hier in Engeland.
Overal om me heen zie ik klaprozen in de straten, op auto’s, als speldjes op jassen.

Het raakt me telkens weer hoeveel mensen hier ook stil blijven staan bij hen die vochten voor onze vrijheid.
In gedachten ben ik bij mijn bompa, en bij al die anderen die hun leven gaven.

Hun verhalen leven voort, in onze herinneringen en in de symbolen van vandaag.
Want ook nu, terwijl er nog steeds oorlogen woeden in de wereld, blijft het besef belangrijk: vrede is geen vanzelfsprekendheid.

Vandaag denk ik met warmte terug, met dankbaarheid en met hoop dat we blijven herdenken, blijven vertellen en blijven geloven in vrede.

05/11/2025

Verlies raakt niet alleen wie je mist, maar ook wie jij bent.

Als we iemand of iets verliezen, verdwijnt er niet alleen iets buiten ons, er verandert ook iets diep vanbinnen.

Rouw neemt niet alleen weg. Het schuift herschikt ook wie we zijn.

Veel mensen merken na een verlies dat ze zichzelf niet meer helemaal herkennen.
Dat wat vroeger belangrijk leek, nu geen betekenis meer heeft. Of dat ze plots anders kijken naar het leven, naar anderen, naar zichzelf.

En dat kan verwarrend zijn... soms zelfs beangstigend.
Want wie ben je, als de ‘oude jij’ en de ‘nieuwe jij’ elkaar nog niet begrijpen?

We verlangen vaak naar hoe het vroeger was naar die vertrouwde grond onder onze voeten. Maar rouw verandert het landschap.

En terwijl de buitenwereld verwacht dat we “weer de oude worden”, voelen wij juist dat dat niet meer kan.
Ons lichaam, ons hart, onze zenuwen... ze zoeken nog naar houvast in een wereld die niet meer hetzelfde voelt.

Het kost zoveel energie om opnieuw te leren leven in een realiteit die anders aanvoelt. Om opnieuw te leren ademen, bewegen, bestaan.

En toch ergens, tussen de leegte en het niet-weten ontstaan soms ook nieuwe stukjes van onszelf.
Kracht die we niet kenden.
Zachtmoedigheid die dieper reikt.
Een ander besef van wat werkelijk telt. 🧡

Misschien merk jij dat ook.
Dat de dingen die je nu probeert te vermijden, juist ook kunnen uitnodigen om iets of iemand vanbinnen weer een beetje dichterbij te laten komen.
Niet fysiek, maar voelbaar.

🕊️ Herken jij dat, dat je veranderd bent na een verlies?

💌 Deel gerust jouw ervaring of stuur dit bericht door naar iemand die dit vandaag mag lezen.

Liefs,
Debbie 💗

03/11/2025

Verlies verbindt. Doorbreek de stilte, samen.

Woorden die we allemaal kennen, maar die we zelden echt durven uitspreken. Vaak dragen we ze stil met ons mee een gewicht dat niemand ziet, maar dat er wél is.

We zwijgen. Misschien om anderen te sparen.
Of omdat we bang zijn dat ons verdriet te groot is om te delen. Toch is juist dat zwijgen wat ons zo alleen laat voelen.

Het verlies van iemand die we liefhebben laat een leegte achter die moeilijk te vullen is.

We weten niet altijd hoe we erover moeten praten, en dus doen we het vaak niet. We vermijden de vragen, de blikken, de gesprekken die pijn kunnen raken.
En ondertussen hopen we dat iemand gewoon eens vraagt:
“Hoe gaat het écht met je?”
Zonder haast. Zonder oordeel.

Toch kan juist het delen van verdriet licht brengen.
Wanneer we onze verhalen voorzichtig met elkaar verweven, ontstaat er ruimte. Ruimte om te voelen. Te begrijpen. Te helen.

Rouw hoeft geen geheim te zijn dat we stil in ons dragen. Ze mag er zijn rauw, eerlijk, ongepolijst.
Want wat we verliezen, vormt mee wie we zijn geworden.

Soms zijn de meest troostende gesprekken die met mensen die het zelf kennen. Die weten hoe het is om te zoeken naar evenwicht in het landschap van verlies.
Bij hen hoeft niets opgelost te worden. Het mag gewoon bestaan, naast alles wat nog leeft.

Laten we daarom de stilte doorbreken.
Niet om het verdriet te verjagen, maar om het samen te dragen. Om te tonen dat liefde blijft, ook als iemand er niet meer is. Dat gedeelde pijn zachter aanvoelt.
Dat rouw geen einde is aan verbinding, maar juist een andere vorm ervan.

In mijn praktijk Gloed: mag rouw bestaan zoals ze is.
Een warme plek waar stilte, herinnering en herstel naast elkaar mogen leven. Waar niets te groot is om te voelen en waar jouw verhaal welkom is.

🕯️ Gloed: begeleiding bij verlies en rouw
Samen brengen we zachtheid in wat zwaar mag zijn.

31/10/2025

Zaterdag is het Allerheiligen de dag waarop begraafplaatsen kleur krijgen, bloemen hun plek vinden, en de namen die we missen wat luider klinken in ons hart.
Een dag van herdenken, van stilstaan, van liefde in stilte.

Maar… kan één dag in het jaar echt de lading dekken van wat we voelen?
Voor sommigen brengt deze dag troost het idee dat er samen herdacht wordt.
Voor anderen voelt het juist leeg, confronterend of eenzaam.
Beide zijn oké. 💛

Rouw laat zich niet vangen in een kalenderdag.
Ze leeft mee, dag na dag soms zacht aanwezig, soms overweldigend dichtbij.
Daarom mag ook een dag als Allerheiligen jouw invulling krijgen.
Misschien breng je bloemen naar het graf.
Misschien trek je je even terug, doe je wat klusjes, of laat je de dag komen zoals hij komt.
Misschien maak je er een dag van herinnering en zelfzorg van.

Wat je ook doet laat het passen bij jou, bij wat je voelt, bij wat je nu nodig hebt.

Zorg voor zachtheid, voor ruimte, voor warmte.

Voor wie vandaag en de komende dagen hun geliefden missen:
ik zie jullie. 🤍

Hoe geef jij vorm aan je gemis op Allerheiligen?
🌼 Een bezoek aan het graf
🕯️ Een moment van stilte thuis
💛 Een gesprek, een traan, een glimlach om wat was

Wat het ook is het mag er allemaal zijn.

29/10/2025

Rouwen… het is niet alleen afscheid nemen van wie of wat je verloor.
Het is ook afscheid nemen van de versie van jezelf die bestond vóór dat verlies.
Want plots klopt je wereld niet meer zoals voordien. Alles wat vertrouwd was, voelt vreemd. En je vraagt je af: Wie ben ik nu, zonder jou / zonder dat stuk van mijn leven?

Mensen zeggen soms dat “de tijd heelt”, maar niemand vertelt je hoe intens het proces van heruitvinden is.
Hoe elke dag opnieuw voelen, zoeken en soms gewoon overleven eruitziet.
Het is vallen, opstaan, terugvallen en langzaam weer iets van jezelf terugvinden.
Niet meer de oude jij maar een zachtere, wijzere, soms stillere versie.

Rouwen is geen eindpunt.
Het is een voortdurend worden.
Een hertekenen van wie je bent, met alles wat er niet meer is, maar ook met alles wat je meedraagt.

💔 Ik zoek nog mijn evenwicht.
💛 Ik herken kleine stukjes van mezelf terug.
💖 Ik voel dat ik opnieuw vorm krijg.

Waar bevind jij je vandaag in dit proces?
Deel gerust samen maken we rouw wat menselijker, zachter en minder stil.
Liefs Debbie, 🤍

27/10/2025

Je hoeft niet alles vandaag te voelen.

Het is normaal dat je soms beschermt, en soms vermijdt.

Soms merk je pas later dat je even dichtging gewoon om te kunnen ademen.

Wees mild voor jezelf.
Rouwen is niet alles in één keer aankunnen, maar beetje bij beetje ruimte maken voor wat pijn doet.

Je hoeft niet alles vandaag te voelen.
Alleen dat wat nu gezien wil worden.

Dankjewel dat je mee bewoog.
Wat neem jij mee uit deze reeks?

Onthoud:
Rouw is geen rechte lijn.
Het is een weg die zich opent, zodra je zacht durft te blijven.

:

24/10/2025

Het verschil tussen vermijding en bescherming in één zin.

Vermijding zegt: “Ik wil dit niet voelen… misschien nooit.”

Bescherming zegt: “Ik ben er nog niet klaar voor, maar ik kom erop terug wanneer ik het aankan.”

Beide zijn menselijk.

Soms kies je voor vermijden omdat het te veel is.
Soms bescherm je jezelf omdat je zacht wil blijven.

Maar alleen bescherming laat verdriet ooit weer stromen.

Maandag: de afsluiting van deze reeks over mildheid voor jezelf. 💛

22/10/2025

Beschermen is niet weglopen het is zorg dragen voor jezelf.

Bescherming voelt anders dan vermijding.
Je neemt bewust afstand van situaties die te veel zijn.
Je zoekt mensen op bij wie je verdriet mag delen.
Je laat herinneringen stukje bij beetje toe, op jouw tempo.
Je zorgt goed voor jezelf met rust, warmte en zachtheid.

Bescherming is geen vlucht.
Het is jezelf toestaan te rouwen op een manier die veilig voelt.

Het is de kunst om verdriet toe te laten, zonder erin te verdrinken.

En dat mag.
Je mag kiezen voor zachtheid in plaats van overleven.

Vrijdag: het verschil tussen vermijding en bescherming in één zin die blijft hangen. 🌸

Gloed:

19/11/2025

17/11/2025

14/11/2025

12/11/2025

11/11/2025

05/11/2025

03/11/2025

31/10/2025

29/10/2025

27/10/2025

24/10/2025

22/10/2025

Adres

Telefoon

Website

Meldingen

Contact De Praktijk

Snelkoppelingen

Delen

Type